In het vorige artikel hebben we gezien waar onze voorstellingen van de hel vandaan komen. In dit artikel willen we gaan kijken wat de Bijbel zegt over de hel.

In het Oude Testament lezen we niet zo veel over het hiernamaals. Gods beloften zijn nogal aards gericht, en sterven is de gang van iedereen (Gen. 3:19; 1 Kon. 2:1-2; Ps. 104:29; Pred. 3:19). God belooft vooral een lang leven (Gen. 15:15) in een beloofd land. Niet alleen Abraham wordt land beloofd (Gen. 15:7; 17:8), maar ook Jakob (28:13).

Ook in het boek Job lijkt een hiernamaals niet in zicht. Het boek eindigt met te zeggen dat Job stierf ‘oud en verzadigd van het leven’ (Job 42:17). Slechts een enkele uitverkoren sterveling werd in de hemel bij God opgenomen, zoals Henoch en Elia. Pas in de jongste delen van het Oude Testament breekt het besef van een hiernamaals door (Jes. 65, Dan. 12:2).

Diaconale vergaderingen zijn een goede zaak – naast het samen vergaderen met de ouderlingen. Maar wat is er dan zo speciaal aan die vergaderingen?

In vergaderingen van de diaconie kunnen onder andere zaken worden besproken die heel persoonlijk zijn en waarin de privacy van de betrokkenen gegarandeerd moet zijn. Diakenen kunnen daar dan ook ‘diaconaat in stilte’ met elkaar delen, waarbij niet altijd de naam van de betrokkenen hoeft te worden genoemd. Een paar bijzondere voorbeelden uit de praktijk van het onderlinge dienstbetoon.

In dit tweede artikel wil ik komen tot een beoordeling van euthanasie vanuit christelijk medisch-ethisch gezichtspunt.

De Bijbel leert ons dat de mens is geschapen naar het beeld van God (Gen. 1:26; 9:6). Deze uitdrukking geeft in de eerste plaats aan dat de mens is geschapen in een persoonlijke relatie tot God en is geroepen om op aarde Gods vertegenwoordiger te zijn (Gen. 2:15).

Om dit te kunnen, is de mens begiftigd met bepaalde kwaliteiten of capaciteiten zoals taal, moreel besef, denkvermogen en creativiteit. Als Schepper is God ook Eigenaar en Heer over heel de schepping, ook over de mens, die zich voor zijn handelen tegenover God moet verantwoorden. Dat de mens naar het beeld van God is geschapen als man en als vrouw, houdt in dat de mens een relationeel schepsel is. Met andere woorden, de mens is een sociaal wezen, geschapen in relaties die een onvervangbaar deel van zijn bestaan vormen. In het menselijke bestaan is het lichamelijke bestaan ten volle opgenomen. De lichamelijke opstanding van de Here Jezus, die een garantie is van onze lichamelijk opstanding, bewijst hoe serieus God het lichaam neemt.

Tish Warren schreef een nieuw boek: Advent. Een tijd van hoop. Toen ik het oppakte om het wat door te bladeren, bleef ik er meteen in lezen. Wat ze opschrijft pakt meteen, want wat betekent het eigenlijk dat we in de kerk advent vieren?

In een vijftal hoofdstukken bespreekt Warren waar het bij advent om gaat. Ze maakt duidelijk dat er heel wat meer over advent te zeggen valt dan dat we denken aan de donkere dagen voor Kerst. In die donkere dagen wordt in de wereld met alle macht geprobeerd vooral gezelligheid te creëren. Het gaat vaak over het kindje Jezus op een manier die aan wat de Bijbel vertelt voorbijgaat.