Piiiieeeewwwww BAM!! Omid kan het geluid van een inkomende raket nog precies nadoen. Het is 22 jaar geleden – hij was slechts 5 jaar oud – dat zijn gezin Afghanistan ontvluchtte, maar dat geluid weet hij nog. De Taliban veroverden toen de plaats waar het gezin woonde.

Zoals dat geluid in zijn geheugen staat gegrift, staat dit beeld op zijn netvlies gebrand: ‘We waren buiten aan het spelen en ik zag een kolonne mannen aankomen die er heel vreemd uitzagen: met lange baarden en geweren. We bevroren, allemaal. Eén van de mannen richtte zijn blik op mij en ik stoof weg. Iedereen rende naar zijn eigen huis. Doodsbang.’

Op een mooie zonnige middag lekker buiten onder de parasol vertellen Fatima en Mohammad het verhaal dat hun leven drastisch heeft veranderd. Ze zijn drie jaar geleden gevlucht uit Iran. Hun mooie land, waar ze het goed hadden, maar waar nu een radicale moslimregering aan de macht is en waar christenen worden vervolgd.

Mohammad vertelt: ‘Voor de revolutie, die veertig jaar geleden plaatsvond, was ons land een vrij land. De mensen waren gelukkig en ze waren niet aan regels gebonden. Nadat de Arabische regering aan de macht was gekomen veranderde dit snel. Nu worden er allerlei regels opgelegd. Alleen het moslimgeloof is toegestaan. Als je goede contacten hebt met de regering heb je kans op een goede baan.

Ze zitten alle drie stijf tegen elkaar aan op een smal houten bankje. Twee jongens en een meisje. Alle drie een jaar of zestien. Een half jaar geleden zagen ze elkaar voor het laatst. Toen zaten ze ook zo stijf tegen elkaar aan. Dat was op een boot op de Middellandse Zee. Van Libië naar Italië. Samen met een kleine driehonderd man. De eerste poging mislukte, de tweede keer haalden ze de overkant.

‘Het was heel angstig, je vergeet het nooit meer.’ In 2018 verdronken er 2.262 vluchtelingen op de Middellandse zee. Veel aandacht krijgen ze niet. En dan hebben we het nog niet over de reis die Eritrese vluchtelingen over land moeten maken naar het verschrikkelijke land Libië. En het wachten daar. Wat zou ons drietal allemaal al achter de rug hebben? ‘Wat deden jullie aan boord’, vroeg ik, omdat je toch iets wilt vragen. ‘Zingen en bidden’ klonk het eenparig. Het antwoord ontroerde me. ‘Zijn jullie dat blijven doen?’ Er volgde een aarzelend, ‘ja’.

Half juni is de opening van onze generale synode te Dordrecht. Deze wordt om de drie jaar gehouden. Door elk van de vier particuliere synodes zijn zes predikanten, zes ouderlingen en een diaken afgevaardigd, zodat je totaal op tweeënvijftig personen komt. Zij zullen vanaf die dag op gezette tijden bijeenkomen om te spreken over allerlei zaken die ons kerkverband betreffen.

Voor mij is dit de eerste keer dat ik als primus afgevaardigd ben, en de synode in z’n geheel mag meemaken. In het verleden ben ik er wel eens een of twee dagen geweest als vervanger van iemand, maar de hele periode? Als je niet binnen een redelijke afstand woont (voor mij is dat Dokkum), kun je moeilijk ’s avonds laat naar huis gaan en de volgende ochtend weer vroeg op reis. Nu is er één voordeel. De opening en de eerste vergaderdag is wel in Dordrecht, maar daarna wordt er in Nunspeet vergaderd. Dus misschien kan ik halverwege een week terugreizen naar Dokkum. Want je bent nogal een poosje van huis: minimaal drie weken (van elk vier dagen) voor de plenaire vergaderingen, en daartussendoor op diverse data zijn er dan nog commissievergaderingen. Voor het thuisfront niet altijd even leuk. Voor een nachtje Dordrecht is inmiddels een slaapplek geregeld bij een van de gemeenteleden daar.