In 2020 verscheen een boek dat een goed beeld geeft van de cultuur waarin wij leven. De titel daarvan is The Rise and Triumph of the Modern Self (De opkomst en triomf van het moderne zelf). De auteur, Carl R. Trueman, schetst daarin onze cultuur en ook hoe breed gedragen denkbeelden in onze cultuur over huwelijk en seksualiteit zijn ontstaan.

De gedachte die eeuwenlang in kerk en samenleving gold, was dat het huwelijk een publiek bekrachtigde levensgemeenschap is tussen één man en één vrouw. Een grote beweging in onze huidige westerse wereld acht echter deze omschrijving onderdrukkend, onverdraagzaam en belemmerend voor persoonlijke autonomie en geluk. Een ander denkbeeld is de grote waarde die wordt toegekend aan gevoel en beleving van de eigen – seksueel gestempelde – identiteit. Het lichaam en de (biologische) sekse zou daaraan ondergeschikt zijn en desnoods ondergeschikt moeten worden gemaakt. Het lichaam is dan bij wijze van spreken het ‘materiaal’ dat aangepast moet worden bij de beleving van het innerlijk. Technologie maakt dat voor een groot deel mogelijk.

De woorden boven dit artikel zijn ontleend aan de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel. Soms wordt deze tekst gebruikt als de gemeente in de middagdienst samen het geloof belijdt – dan valt het al snel op dat deze belijdenis erg lijkt op de veel bekendere apostolische geloofsbelijdenis, maar hier en daar net iets uitgebreider is.

De meeste ‘uitbreidingen’ ten opzichte van de ‘gewone’ twaalf artikelen zijn te vinden in het stukje dat gaat over onze Here: Jezus Christus – en dus ook die paar woordjes boven dit stuk. In de apostolische geloofsbelijdenis zegt de kerk over Hem: ‘En in Jezus Christus, zijn Eniggeboren Zoon, onze Here, die ontvangen is van de Heilige Geest, geboren uit de maagd Maria.’ In Nicea zegt de kerk: ‘die om ons mensen en om ons behoud is neergedaald uit de hemelen, en is vleesgeworden uit de Heilige Geest en de maagd Maria, en is mens geworden.’

Stel je voor: er ligt een brief op je keukentafel. Hij ziet er prachtig uit: zwaar papier, krullende letter, officieel zegel. ‘Het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagd...’ Je begint te stralen. Tot je partner je bruut uit de waan haalt: ‘Kun jij die brief op tafel even op de post doen? Hij is verkeerd bezorgd.’

Pas als je weet wie het beoogde lezerspubliek is, het zogenoemde ‘adres’, zul je een boodschap goed begrijpen. Dat klinkt misschien als een open deur. Toch wordt deze leesregel in de kerkelijke praktijk helaas nog regelmatig veronachtzaamd. Dit kan grote gevolgen hebben, in het bijzonder wanneer het gaat om het adres van de boodschap bij uitstek: het evangelie.

Om 17.00 uur staan de eerste mensen al te wachten in de hal van het kerkgebouw De Flambou in Surhuisterveen. In zalencentrum De Lantearne, dat aan de kerk vastzit, vinden de laatste voorbereidingen plaats. Er zijn extra tafels neergezet, stoelen bijgeplaatst en de tafels zijn feestelijk gedekt.

Om 17.30 uur gaan de deuren open en zoeken de mensen een plekje. De bezoekers komen vanuit Surhuisterveen en omgeving en zijn gekomen om samen aan tafel te gaan.