Tot donderdagavond 24 september jl. zag het ernaar uit dat we als synode de week van 29 september tot en met 2 oktober in Nunspeet zouden samenkomen. Het moderamen heeft die donderdag, gebaseerd op de laatste corona-ontwikkelingen en vragen van synodeleden, besloten de vergaderweek in te korten tot één dag, dinsdag 29 september. Naar mijn overtuiging een verstandig besluit.

Zelf had ik ook zo mijn vragen en deze per brief aan het moderamen voorgelegd. Sinds maandag 28 september weten we dat een week vergaderen onder de nieuw afgekondigde maatregelen ook niet had gekund. Je zou het moderamenbesluit als profetisch kunnen framen. De synode is bijna compleet, twee broeders ontbreken met kennisgeving. De voorzitter, ds. Han Schenau, geeft aan dat het schrappen van de vergaderweek bij ons verschillende gevoelens zal losmaken. Vooral voor de commissies die de laatste maanden veel tijd hebben besteed aan het voorbereiden van rapporten, is het zuur. Maar hier geldt dat wij als kerken voorzichtigheid moeten tonen, vooral ook als voorbeeld naar onze achterban en de buitenwereld.

We verontschuldigen ons als we rust nemen, we zijn druk, druk, druk! en zijn daar trots op. Rust? Daar is geen tijd voor. Daarom is dit boek geschreven, om mensen bewust te maken van hun verantwoordelijkheid. In de woorden van de schrijver: het kost slechts één dag in de week om een leven te redden.

Rust is niet erbij neervallen van vermoeidheid en dan even niets doen tot je weer verder kunt. Dan ben je te laat! Nee, alles begint met rust. Op de zevende dag schiep God de rust. Toen Adam en Eva geschapen werden, was de wereld al klaar. Het eerste wat ze gingen doen was rusten en genieten van alles wat God gemaakt had.

Dit jaar herdenken wij dat Nederland vijfenzeventig jaar geleden werd bevrijd van de macht van Nazi-Duitsland. Nog steeds zijn er onder ons die de oorlog hebben meegemaakt. Gedurende dit jubileumjaar vertellen zij ons hun verhaal. Opdat wij niet vergeten …Dit keer het verhaal van Rinske Dantuma-van der Hoek uit Leeuwarden. Dit is de laatste aflevering in de serie  oorlogsherinneringen. 

Rinske van der Hoek  heeft de oorlog bewust meegemaakt als tiener. Ze woonde destijds in Dantumawoude. Daarnaast vertelt ze ook over de gebeurtenissen in het op steenworp afstand liggende dorpje Broek onder Akkerwoude, waar wijlen haar echtgenoot Anne Dantuma is groot geworden. 

De gebeurtenissen waarover zij vertelt heeft ze tijdens de oorlog wel gehoord, maar door haar man werd het een groot onderwerp in hun gezin.

Het is leuk om iemand die je van vroeger kent op de een of andere manier opnieuw tegen te komen. In de laatste twee jaar van het VWO zat ik in de klas bij Dineke Epping. Met Engels zat ik een jaar achter haar en zo sprak ik haar geregeld. Maar na de diploma-uitreiking had ik haar nooit meer gezien. Haar eerste boek, Op vleugels van de wind, uit 2014, kwam ik tegen op de salontafel bij een zuster uit de gemeente van Dedemsvaart. Haar meisjesnaam was Epping en ze bleek een oudtante van Dineke te zijn. Toen ik zei dat ik bij Dineke in de klas had gezeten ik bij Dineke in de klas had gezeten, moest ik het boek natuurlijk lezen. En dat deed ik. Aardig om zo op een heel andere manier kennis te maken met een oud klasgenoot.