De hoofdpersoon in dit verhaal is David, een voorganger die op zoek is naar zichzelf. Hij worstelt met de vraag of hij moet blijven in de kerkelijke gemeente waar hij dient of dat het tijd is om te gaan. Om een antwoord te vinden op die vraag gaat hij op retraite in Ierland. Daar ontmoet hij andere voorgangers en ontdekt David door middel van gesprekken veel meer over zichzelf dan hij van tevoren had gedacht.
De classis Zwolle vergaderde op 16 oktober te Lelystad en op 20 november 2024 te Urk, opnieuw in afgeschaalde vorm, maar in een goede onderlinge sfeer.
Op 16 oktober werd een verzoek van de kerk van Zwolle behandeld om te onderzoeken of aan br. Gert Knijnenberg volgens art. 3.1 K.O. toestemming verleend kan worden tot het spreken van een stichtelijk woord in de kerk van Zwolle. De classis besloot, vanwege de nood in de kerk van Zwolle, unaniem om een onderzoek in te stellen. Dit onderzoek vond vervolgens plaats op 20 november in een voorgezette vergadering. De uitkomst was positief. Zowel de kerk van Zwolle als ook br. Knijnenberg werden hartelijk gefeliciteerd met deze mooie uitkomst.
Stel je voor: er ligt een brief op je keukentafel. Hij ziet er prachtig uit: zwaar papier, krullende letter, officieel zegel. ‘Het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagd...’ Je begint te stralen. Tot je partner je bruut uit de waan haalt: ‘Kun jij die brief op tafel even op de post doen? Hij is verkeerd bezorgd.’
Pas als je weet wie het beoogde lezerspubliek is, het zogenoemde ‘adres’, zul je een boodschap goed begrijpen. Dat klinkt misschien als een open deur. Toch wordt deze leesregel in de kerkelijke praktijk helaas nog regelmatig veronachtzaamd. Dit kan grote gevolgen hebben, in het bijzonder wanneer het gaat om het adres van de boodschap bij uitstek: het evangelie.
In 2020 verscheen een boek dat een goed beeld geeft van de cultuur waarin wij leven. De titel daarvan is The Rise and Triumph of the Modern Self (De opkomst en triomf van het moderne zelf). De auteur, Carl R. Trueman, schetst daarin onze cultuur en ook hoe breed gedragen denkbeelden in onze cultuur over huwelijk en seksualiteit zijn ontstaan.
De gedachte die eeuwenlang in kerk en samenleving gold, was dat het huwelijk een publiek bekrachtigde levensgemeenschap is tussen één man en één vrouw. Een grote beweging in onze huidige westerse wereld acht echter deze omschrijving onderdrukkend, onverdraagzaam en belemmerend voor persoonlijke autonomie en geluk. Een ander denkbeeld is de grote waarde die wordt toegekend aan gevoel en beleving van de eigen – seksueel gestempelde – identiteit. Het lichaam en de (biologische) sekse zou daaraan ondergeschikt zijn en desnoods ondergeschikt moeten worden gemaakt. Het lichaam is dan bij wijze van spreken het ‘materiaal’ dat aangepast moet worden bij de beleving van het innerlijk. Technologie maakt dat voor een groot deel mogelijk.
De woorden boven dit artikel zijn ontleend aan de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel. Soms wordt deze tekst gebruikt als de gemeente in de middagdienst samen het geloof belijdt – dan valt het al snel op dat deze belijdenis erg lijkt op de veel bekendere apostolische geloofsbelijdenis, maar hier en daar net iets uitgebreider is.
De meeste ‘uitbreidingen’ ten opzichte van de ‘gewone’ twaalf artikelen zijn te vinden in het stukje dat gaat over onze Here: Jezus Christus – en dus ook die paar woordjes boven dit stuk. In de apostolische geloofsbelijdenis zegt de kerk over Hem: ‘En in Jezus Christus, zijn Eniggeboren Zoon, onze Here, die ontvangen is van de Heilige Geest, geboren uit de maagd Maria.’ In Nicea zegt de kerk: ‘die om ons mensen en om ons behoud is neergedaald uit de hemelen, en is vleesgeworden uit de Heilige Geest en de maagd Maria, en is mens geworden.’
