Deze uitgave van de TU Apeldoorn, bevat de tekst van de inaugurale rede die dr. M.J. Kater heeft uitgesproken bij de aanvaarding van het ambt van hoogleraar in de praktische theologie aan de Theologische Universiteit te Apeldoorn op 21 januari 2017.
De meesten van u kennen C.S. Lewis wel van zijn boeken over Narnia. Ze zijn bekend geworden in veel landen en in veel talen vertaald en verfilmd. Maar Lewis heeft veel meer geschreven. Natuurlijk veel wetenschappelijke boeken, maar nadat hij op 32-jarige leeftijd tot de conclusie gekomen was dat de 'mythe' van het christendom wel waar moest zijn, schreef hij ook boeken als Het probleem van het lijden, en christelijke science fiction, de Ransomtrilogie.
Ook hield hij radiotoespraken over religieuze onderwerpen. Het verhaal gaat, dat hij in 1940, tijdens een saaie preek, een idee kreeg voor iets als een briefwisseling tussen duivels. De bedoeling was om de kunst van het verleiden vanuit een andere invalshoek te belichten. Hij werkte dat verder uit en in 1941, tijdens de oorlog, verscheen in het Anglicaanse weekblad «cursief» The Gardian «einde cursief» een wekelijkse feuilleton van eenendertig brieven: The Screwtape letters , in Nederland vertaald als Brieven uit de hel.
Laat het huwelijk bij allen in ere zijn en het huwelijksbed onbevlekt, want ontuchtplegers en overspelers zal God oordelen (Hebr.13,4). Dit onderwijs uit de Bijbel hebben wij als kerk van Christus ook vandaag zeker nodig in al onze huwelijks- en relatieproblemen.
Onlangs kwam nog naar buiten dat het grootste protestantse kerkgenootschap van de Verenigde Staten, de Southern Baptist Convention, te maken heeft met een #MeToo-schandaal. En dan te bedenken dat veel zonde niet in de openbaarheid plaatsvindt. Dat er zoveel misgaat onder christenen wijst erop dat we God kwijt zijn in ons denken over het huwelijk.
In wat de schrijver van de brief aan de Hebreeën zijn lezers met klem onder de aandacht brengt, wordt duidelijk in welke geestelijke situatie deze gelovigen verkeren. En het verontrust de schrijver – wie dat ook mag zijn, we weten het gewoon niet – op een geweldige manier.
Hoewel deze mensen al enige tijd geleden tot geloof zijn gekomen (5,12) en tot een zekere groei in het geloof hadden kunnen komen, is er van groei in het geheel geen sprake. Integendeel, er wordt nadrukkelijk geestelijke achteruitgang zichtbaar. Eigenlijk zou het fundamentele van het geloof opnieuw op tafel moeten komen (5,11-14).
Bij het doorlichten van de gemeente signaleert de schrijver 'slappe handen, knikkende knieën' (12,11), een duidelijke geestelijke traagheid (5,11). Zelfs is er bij sommigen sprake van afval van het geloof. (3,12). Bij meerderen ontbreekt elke standvastigheid in het geloof. (2,3).
Moeten we ons als kerk altijd maar houden aan de traditie die al zo lang geldt? Die vraag kom je vandaag regelmatig tegen als je serieus bezig bent met kerk-zijn. Waarbij alleen al het woord ‘traditie’ van alles en nog wat oproept. De een krijgt er bij voorbaat de kriebels van, terwijl een ander …!
Aan het begin van dit nieuwe seizoen is het goed om eens op een andere manier naar het begrip ‘traditie’ te kijken. Zodat het in een ander licht komt te staan. Ik doe dat vanuit een opmerking die ik een keer tegenkwam, en die op het volgende neerkwam: ‘iemand die tot geloof komt, krijgt een adoptief verleden erbij. Het hele verleden van de kerk wordt zijn of haar verleden. Want een nieuwe gelovige wordt verbonden aan het volk van God dat bestaat uit alle geslachten van de aardbodem en dat – als meest opmerkelijk gegeven – is vastgemaakt aan de hele geschiedenis van Israël. Een nieuwe gelovige gaat deel uitmaken van de grote wereldwijde familie van gelovigen waarvan het begin tot op Abraham teruggaat.’
Toen ik dat las, realiseerde ik me hoe waar dit is. En lichtte er in mijn denken een stuk geschiedenis op van jewelste. Waarbij ik besefte dat achter die hele geschiedenis vooral Gods bezigheid te zien is. De Bijbel wijst daar op.
