In dit tweede artikel wil ik komen tot een beoordeling van euthanasie vanuit christelijk medisch-ethisch gezichtspunt.

De Bijbel leert ons dat de mens is geschapen naar het beeld van God (Gen. 1:26; 9:6). Deze uitdrukking geeft in de eerste plaats aan dat de mens is geschapen in een persoonlijke relatie tot God en is geroepen om op aarde Gods vertegenwoordiger te zijn (Gen. 2:15).

Om dit te kunnen, is de mens begiftigd met bepaalde kwaliteiten of capaciteiten zoals taal, moreel besef, denkvermogen en creativiteit. Als Schepper is God ook Eigenaar en Heer over heel de schepping, ook over de mens, die zich voor zijn handelen tegenover God moet verantwoorden. Dat de mens naar het beeld van God is geschapen als man en als vrouw, houdt in dat de mens een relationeel schepsel is. Met andere woorden, de mens is een sociaal wezen, geschapen in relaties die een onvervangbaar deel van zijn bestaan vormen. In het menselijke bestaan is het lichamelijke bestaan ten volle opgenomen. De lichamelijke opstanding van de Here Jezus, die een garantie is van onze lichamelijk opstanding, bewijst hoe serieus God het lichaam neemt.

Tish Warren schreef een nieuw boek: Advent. Een tijd van hoop. Toen ik het oppakte om het wat door te bladeren, bleef ik er meteen in lezen. Wat ze opschrijft pakt meteen, want wat betekent het eigenlijk dat we in de kerk advent vieren?

In een vijftal hoofdstukken bespreekt Warren waar het bij advent om gaat. Ze maakt duidelijk dat er heel wat meer over advent te zeggen valt dan dat we denken aan de donkere dagen voor Kerst. In die donkere dagen wordt in de wereld met alle macht geprobeerd vooral gezelligheid te creëren. Het gaat vaak over het kindje Jezus op een manier die aan wat de Bijbel vertelt voorbijgaat.

Diaconale vergaderingen zijn een goede zaak – naast het samen vergaderen met de ouderlingen. Maar wat is er dan zo speciaal aan die vergaderingen?

In vergaderingen van de diaconie kunnen onder andere zaken worden besproken die heel persoonlijk zijn en waarin de privacy van de betrokkenen gegarandeerd moet zijn. Diakenen kunnen daar dan ook ‘diaconaat in stilte’ met elkaar delen, waarbij niet altijd de naam van de betrokkenen hoeft te worden genoemd. Een paar bijzondere voorbeelden uit de praktijk van het onderlinge dienstbetoon.

Dr. Maarten Klaassen bespreekt in zijn boek Gods goede orde allerlei zaken over gender, huwelijk, seksualiteit en gezin, en doet dat in het licht van de schepping. In het vorige artikel hierover zijn al enkele zaken genoemd. Hier en daar roept zijn boek tegenspraak op.  

Zo geeft Klaassen aan dat de vrouw meer schuld heeft aan de zondeval dan de man: juist zij heeft van de boom gegeten. Achter het woord ‘vrouw’ plaatst hij een uitroepteken. Hij onderstreept dit nog eens door te stellen dat zij eigenmachtig handelde.

Klaassen geeft als verklaring dat de slang via haar Gods goede orde wilde omkeren. Adam had de leiding, maar de slang maakt de vrouw tot leidinggevende. Dit is een gedachte die gedurende de gehele geschiedenis steeds weer opdook: de vrouw als invalspoort voor het kwaad. Dergelijke gedachten zijn steeds gebruikt om aan te geven dat qua gezag de vrouw een lagere positie bekleedt dan de man. Deze gedachten doen echter geen recht aan het gegeven dat ‘de eerste mens’ als vertegenwoordiger van heel de mensheid heeft gezondigd.

Verder is over het hoofd-zijn van de man en over de onderlinge verhouding tussen man en vrouw volgens de Schrift veel meer te zeggen dan dit boek doet. De zaken liggen toch echt iets ingewikkelder.