In 2006 ging onze zoon Rick in opleiding bij de Defensie. De achter ons
liggende vier jaren werden gekenmerkt door twee uitzendingen naar
Afghanistan. Samen (moeder en zoon) hebben we teruggekeken op deze
periode.
Rick, waarom ben je bij defensie gaan werken?
Ik ben bij defensie gaan werken, omdat ik een uitdagende baan wilde. Ik
houd er niet van om lang stil te zitten. Bij defensief ben je altijd
bezig en het werk is altijd weer anders. Vandaar mijn keuze voor
defensie.
Realiseerde je je toen al dat je uitgezonden kon worden?
Ja, dat realiseerde ik mij heel goed. Bij de voorlichting werd ons dat
meteen verteld. Als je tekent bij defensie, dan teken je ook voor
uitzending. Ook tijdens de opleiding wordt het heel vaak gezegd. Het is
dus heel belangrijk, dat je daar ook vol voor gaat en niet alleen bij
defensie gaat werken om maar een baan te hebben en even goed geld te
verdienen. Want als je dat als reden gebruikt, zul je niet met plezier
en goed gemotiveerd op uitzending gaan.
Lees meer: Op uitzending en daarna
Zoals u hebt kunnen lezen is Sjoerdtje Huisman-Sprietsma in de VUT. Vanaf heden zal ik samen met Hennie Veldman het Kerkblad van Het Noorden iedere week voor U verzorgen. Mijn naam is Anna-Marie Wijnia-Kuindersma. Ik woon met mijn man in Wommels. Wij hebben twee kinderen, deze zijn inmiddels getrouwd. Door hen kunnen wij regelmatig genieten van drie prachtige kleinkinderen. Hiervoor heb ik altijd in de financi?le sector gewerkt. Bij een assurantiebedrijf, fourage/veehouderij bedrijf en als laatste bij een jachtbouwer. Dit bedrijf ging vorig jaar helaas failliet, dus ik moest op zoek naar wat anders. Sinds april werk ik bij FD-Periodieken, dit bevalt mij uitstekend. Sjoerdtje heeft mij de fijne kneepjes van het vak geleerd. Ik doe mijn best om alles net zo perfect als Sjoerdtje uit te voeren.
Henk van Dam, schrijver van dit artikel, is verbonden aan Radar, een
organisatie die zich bezighoudt met toerusting van ouders en andere
opvoeders op het gebied van (geloofs)opvoeding. Daarnaast is hij
parttime docent godsdienst in het voortgezet onderwijs.
Rond het motto: geloven in opvoeding verschijnt een reeks van drie
artikelen van zijn hand in ons kerkblad. Dit is het laatste artikel.
In dit artikel gaat het over media in de meest brede zin, de voorbeelden
gaan vooral over TV maar zijn heel direct door te vertalen naar de
andere media.
Ook gezellig!
Het is belangrijk dat we ons realiseren dat TV kijken niet alleen maar
slecht, negatief of bedreigend is voor een goede ontwikkeling van onze
kinderen. (Samen) TV kijken kan ook gezellig, ontspannend en
samenbindend werken. En Internet heeft veel leuke en leerzame aspecten.
Computerspelletjes kunnen ook heel ontspannend en gezellig zijn.
Vanuit dat (positieve) uitgangspunt kijken we ook kritisch naar onze
manier van omgaan met TV. Hoe houden we leuk wat leuk is? Anders gezegd:
hoe geven we gestalte aan mediaopvoeding. Dat is voor veel ouders een
spannende vraag, vooral omdat je het gevoel hebt dat je kind meer weet
van moderne communicatiemedia dan jijzelf.
Lees meer: Alles wat je (niet)wilt weten over internet, TV en de computer
Enkele jaren geleden eindigde ik een serie artikelen over het milieu met
die vraag. We zijn nu enkele jaren verder. Welke perspectieven zijn er
nu? Welke initiatieven zijn er genomen op de grote klimaattop in
Kopenhagen eind 2009? We hebben het op de voet kunnen volgen. Nadien
laaide een felle discussie op over de betrouwbaarheid van het
ICCP-rapport. Er was gesjoemeld met de gegevens. Verontwaardiging alom.
Afkeer ook. Hoe moet het verder?
In 2007 schreef ik naar aanleiding van de film van Al Gore: ?Goed dat
hij ons op de problematiek wijst. Dat mensen aan het denken gezet
worden. Maar met onjuiste feiten is dat leugen en bedrog. De discussie
moet nuchter gevoerd kunnen worden. Maatregelen tegen vervuiling en
opwarming op bewezen feiten gebaseerd. Zo niet, dan zal het eerste
effect zijn: angst en schrik bij het publiek, met navenante
(overtrokken) maatregelen van overheden.? Vervolgens: ?Wanneer het
publiek in de gaten krijgt dat feiten niet kloppen, maatregelen
overbodig of overtrokken waren, zal het zich massaal afkeren.
Onverschilligheid is wel het laatste wat we moeten hebben. Naar mijn
idee zitten we nu in de eerste fase: angst en schrik.?
Lees meer: Christen en milieu, een (on)mogelijke opgave?
Op 11 juni 2010 hebben Albert Jan de Jong en Atze Broersma tijdens een gezamenlijke vergadering van redactie en bestuur afscheid genomen van het stichtingsbestuur (van het Kerkblad voor het Noorden). Albert Jan heeft er ruim drie bestuursperioden opzitten. Vanaf 1997 is hij actief geweest als bestuurslid van de stichting, waarvan de laatste 10 jaar als voorzitter. Atze Broersma is sinds 2000 lid van het stichtingsbestuur geweest. Beiden hebben heel bescheiden aangegeven, dat het maar een klein klusje was in het grote koninkrijk van onze HEER. Dat siert ze en doet tegelijkertijd geen recht aan de werkelijkheid. Natuurlijk doen de redactie en de schrijvers van ons kerkblad het leeuwendeel van het werk door ons elke week weer te voorzien van een voedzame inhoud. Daarnaast is het ook nodig om ervoor te zorgen dat alle zaken eromheen geregeld worden. Financi?n, afspraken met drukker en uitgever, abonneebestand, lezerswerving?, kortom alles wat nodig is om de continu?teit te waarborgen van ons kerkblad. Daarbij heeft het hun ook tijd gekost om ons kerkblad ook Ons Kerkblad te laten blijven. Want hoewel belangrijk, vormt het kerkblad niet het eerste en hoogste punt op de agenda?s van onze kerkenraadvergaderingen. Wist u bijvoorbeeld dat we met een eigen Kerkblad in het noorden een unieke positie innemen in ons kerkverband? Ik bedoel maar? Alle reden dus om dankbaar stil te staan bij het werk wat Albert Jan en Atze hebben verricht in de afgelopen jaren. Nu mag ik het stokje van hen overnemen als bestuurslid namens de classis Hoogeveen en wel meteen als voorzitter; een hele verantwoordelijkheid. Een klein klusje in het koninkrijk. Samen met Gerda de Jonge (secretaris), Durk Visser (Penningmeester), Maurits Vermeulen en een uitstekende redactie durf ik die onder Gods onmisbare Zegen wel aan.
Steenwijk. Henk Post (voorzitter stichtingsbestuur)
In 2006 ging onze zoon Rick in opleiding bij de Defensie. De achter ons
liggende vier jaren werden gekenmerkt door twee uitzendingen naar
Afghanistan. Samen (moeder en zoon) hebben we teruggekeken op deze
periode.
Henk van Dam, schrijver van dit artikel, is verbonden aan Radar, een
organisatie die zich bezighoudt met toerusting van ouders en andere
opvoeders op het gebied van (geloofs)opvoeding. Daarnaast is hij
parttime docent godsdienst in het voortgezet onderwijs.
Enkele jaren geleden eindigde ik een serie artikelen over het milieu met
die vraag. We zijn nu enkele jaren verder. Welke perspectieven zijn er
nu? Welke initiatieven zijn er genomen op de grote klimaattop in
Kopenhagen eind 2009? We hebben het op de voet kunnen volgen. Nadien
laaide een felle discussie op over de betrouwbaarheid van het
ICCP-rapport. Er was gesjoemeld met de gegevens. Verontwaardiging alom.
Afkeer ook. Hoe moet het verder?