Voor mij ligt het nieuwe jaarboekje van onze kerken dat er vertrouwd uitziet, waarbij slechts de kleur – die nu blauw is – en het opgefriste kerkelijke zegel verschilt van de uitgave van vorig jaar. En dan begrijpt u dat ik het nu nog maar over de buitenkant hebt. Aan de binnenkant is alles weer helemaal bijgewerkt. En dat is echt geen kleinigheid. Ik heb er wat doorheen zitten bladeren, en dan valt het me op dat er echt een stuk accuratesse nodig is.
Het zit in de lucht, lijkt het wel. In heel wat gemeenten wordt nagedacht over ‘missionair zijn.’ Daarbij kan soms een duidelijke druk worden ervaren, want het zou toch eigenlijk moeten …!
Regelmatig kom ik dit tegen, en proef ik ook iets van de druk die dat legt op mensen, op gemeenten. Vanwege mijn werk ben ik betrokken bij het missionair leertraject dat georganiseerd wordt door deputaten evangelisatie. Teams uit verschillende gemeenten zijn twee jaar lang bezig met het missionaire van de kerk. Daarbij zijn er een paar gezamenlijke bijeenkomsten waar ik zelf ook altijd weer leer, en waar ik ook de vragen van mensen tegenkom. En ook daar stuit je op die druk!
De crisis waarin we ons mondiaal bevinden biedt kansen. Daar zijn we in Emmen ongepland achter gekomen. De periode waarin geen kerkdiensten werden georganiseerd ligt nu achter ons. Die periode hebben we opgevuld door dagelijks korte uitzendingen te maken, waarin we uit de Bijbel lazen, baden en onder leiding van onze Bethelband een lied zongen. Naar aanleiding van de Bijbeltekst hield ik telkens een korte meditatie.
Jacques Ellul (1912-1994) was een briljante Franse geleerde: jurist, socioloog en theoloog. Hij schreef onder andere vooral over techniek en macht. ‘De grote stad’ schreef hij tussen kerst 1947 en Pasen 1951. Dit is de eerste Neder-landse vertaling van deze bijzondere en belangrijke studie. Ellul noemt de stad het teken van de wereld. Hij bedoelt daarmee dat zij staat voor de vijandschap tegen God. Ze is uiting van de menselijke hoogmoed.
In het vorige artikel hebben we stilgestaan bij de openbaring van God op Sinaï. God gaf daar aan Mozes zijn Thora, zoals een componist aan een dirigent de geschreven partituur van een muziekstuk geeft. Tegelijk gaf God aan Mozes opdracht om het volk Israël uitleg van Zijn Woord te geven, zoals een dirigent mondeling aan het orkest doorgeeft hoe de compositie uitgevoerd moet worden.
Mozes heeft zo de uitlegtraditie, neergelegd in de Talmoed, in gang gezet. Op die manier heeft Israël geleerd zich Gods Woord eigen te maken en in praktijk te brengen. Het leerde in Gods wegen te wandelen. Echter, het leren leven naar Gods wil heeft in de loop der eeuwen een ontwikkeling doorgemaakt.
