Op vrijdag 3 november jl. zond de EO de Nationale Bijbelquiz uit. Een van de vragen luidde: Wat vindt Paulus van het huwelijk? Het antwoord dat de kandidaten (onder wie Arthur Japin, die in mijn vorige commentaar ook al werd genoemd) hadden moeten kiezen, luidde: 'Het is een last die Paulus ons graag bespaart'. Maar… is dat echt wat Paulus vindt? In 1 Korintiërs 7 spreekt de apostel over een bijzondere noodsituatie. Waarschijnlijk was er toen sprake van een ernstig graantekort in de stad. Wie een gezin wilde stichten, ging een grote verantwoordelijkheid aan. De last die dat meebracht, zou Paulus de Korintiërs graag besparen. Niet het huwelijk op zichzelf. Paulus was een jood, en wist van de grote waarde en vreugde van het huwelijk. En legde hij ook niet de lijn tussen enerzijds de huwelijksband tussen man en vrouw, en anderzijds de band tussen Christus en zijn gemeente? Eigenlijk had de HERE God die laatste geestelijke band in het begin al op het oog, toen Hij man en vrouw aan elkaar verbond (Ef.5,31-32).

Het is bijna zo ver. Mijn periode als redactielid zit er bijna op. Met heel veel plezier heb ik twaalf jaar deel mogen uitmaken van de redactie. Misschien moet ik het anders zeggen. Het was een van mijn leukste bijbaantjes. Al snel kreeg ik het onderdeel meditaties op mijn bordje. Niet dat ik die zelf moest schrijven. Ik moest predikanten vragen voor een bepaalde datum twee meditaties in te leveren. Alle predikanten uit ons lezersgebied voldeden aan mijn verzoek. Als reactie kreeg ik vaak: beste Pieter, staat genoteerd. Waarvoor mijn hartelijke dank. Inmiddels heb ik meer dan vijfhonderd meditaties op mijn computer staan. Je kunt er gemakkelijk een dagboek mee vullen.

De muziek had wat aarzelend en voorzichtig geklonken. Tijdens een avondmaalsviering enige tijd terug. Schalen en bekers gingen rond bij het getokkel op twee gitaren en de klank van een fluit. En het gebeurde dat er midden in de kerk een kindje van ongeveer achttien maanden begon te zingen. Het zat op schoot bij zijn vader, een uitgewezen asielzoeker. Het kindje zong dwars door de muziek van de gitaren en fluit heen, zelf een melodie bedenkend. Als een prille, hoge tegenstem. Ali ali...  zo zong het steeds.

Een muzikant zei na de dienst tegen mij: ‘Ik kon wel door de grond zakken. Wij bakten er niks van.’ Door het geluid van zijn eigen instrument had hij het kindje niet horen zingen. Maar de mensen om mij heen hadden tijdens de viering zitten glimlachen. Minutenlang ging het kinderlijke gezang door, samen met gitaar en fluit, zolang de viering duurde. Het leek wel of juist dat muzikaal-aarzelende, gemengd met dat dunne kinderstemgeluid iets deed openbreken. Alsof dat aarzelend-zoekende zich verbond met dat kwetsbare van dit vreemdelingenkind. En een uitweg zocht, en vond.

Het is weer bijna zover, dat moment dat we de klok een uur terugzetten en definitief richting de winter gaan. De afgelopen jaren ben ik zelf de overgang van de seizoenen steeds bewuster gaan beleven. Hoe dat kan weet ik niet precies. Misschien is het de dorpse omgeving waar ik woon. Misschien komt het door het contact met veel boeren die dichter bij de natuur leven. Hoe dan ook, in tegenstelling tot een jaar of tien geleden beleef ik de verandering van de seizoenen. Vooral de overgang van winter naar lente en van zomer naar herfst doet iets met me. Ik ruik het en voel het. In deze tijd van het jaar dat de kou weer in de lucht komt. Maar vooral dat het steeds donkerder wordt. Het gaat langzaam, maar het is onvermijdelijk. De wintertijd komt er weer aan.