Petje af voor Alexander Pechtold, de D66-leider. Tijdens een uitzending van Nieuwsuur werd hij geconfronteerd met de doodswens van Martin Kock, 57 jaar, met progressieve reuma en bang om dement te worden. Aanleiding was een initiatiefwetsvoorstel van D66, waarin de partij voorstelt zelfdoding te faciliteren voor ouderen die levensmoe zijn. Zij moeten dan wel minstens 75 jaar zijn en bij hun zelfgekozen einde begeleid worden. Voor Martin Kock betekent dit voorstel dat hij nog 18 jaar moet wachten. Maar dat wil hij niet. Hij wil nu dood. Geraakt en met tranen in de ogen zocht Pechtold naar de juiste woorden. En hij gaf oprecht en met begrip antwoord. Chapeau!

Wie gerechtigd is op 15 maart te stemmen, zal gehoor geven aan de oproep daartoe door de overheid. Alleen al vanwege het voorrecht te kúnnen kiezen! Dat je zó je stem mag laten horen, op die dag zelf en daarna via een vertegenwoordiger in de Tweede Kamer.

Tegelijkertijd is antwoorden op deze oproep ook een daad van gehoorzaamheid. Uit alles wat op onze weg komt, spreekt de Here: via de verschijnselen in de natuur, de gebeurtenissen in de geschiedenis, het gelaat van de naaste, en op een bijzondere wijze via de prediking van het evangelie. Maar Hij spreekt ook via de overheid, zijn dienares, hoever zij soms ook bij haar Meester vandaan is.

In haar oproep om te stemmen horen we woorden van God. Zeker. Dan moet er wel een heel dringende reden zijn daaraan geen gehoor te (kunnen) geven. Dat zou kunnen. Maar dat zal een uitzondering zijn. De regel is: gaan! Na zorgvuldig overleg. Met een dankbaar hart. In gehoorzaamheid aan de roeping om de naam van de hoogste Koning te belijden in het politieke leven.

Ze staan voor de deur: de verkiezingen. Debatten worden gevoerd. Standpunten worden ingenomen en verdedigd. Politieke tegenstanders worden gewogen en te licht bevonden. Tweets worden geplaatst en leiden tot nog meer (instemmende of afkeurende) tweets. Praatprogramma’s, peilingen, positiebepalingen. Alles richt zich op 15 maart. Wie wordt de grootste? Wie mogen gaan regeren?

Helder kunnen kiezen voor communisten, socialisten, liberalen of christenen – het is in de ontzuilde samenleving nauwelijks te doen. Immers kiezers zijn ontzuild en de politieke partijen weten in toenemende mate niet meer (precies) waar de wortels van hun eigen opvattingen liggen. Denk aan de toespraak jaren geleden van toen premier Kok die als socialist zijn ‘ideologische veren’ afschudde. En aan een andere toespraak – die van de huidige regeringsleider Rutte – waarin hij het ontbreken van een visie als een goede zaak bestempelde.

Inmiddels ben ik halverwege het nieuwe boek God, iets of niets, van Taede Smedes. Onze theologie blijkt, zo lees ik,  behoorlijk beïnvloed door de filosofen van de Verlichting. Met afstandelijk klinkende woorden als Gods almacht, alwetendheid en bovennatuurlijkheid. Het lezen daarover ontregelt mij wat...

Ontregeling maakt altijd de vertrouwensvraag actueel. Op wie of wat vertrouw ik eigenlijk? Een Godsleer? Regels? Wat ís geloven eigenlijk? Ontregeling is nooit leuk, maar wel zinnig. Anders verliest het geloof haar openheid.