Nederland vergrijst, zegt men. Er komen steeds meer ouderen, maar steeds minder zorgcentra. Het wordt te duur allemaal. Ouderen moeten veel langer zelfstandig blijven wonen. Dat is helemaal niet verkeerd, het is voor veel mensen fijn om in hun eigen huis te kunnen blijven en zelf de regie over hun leven houden. Maar dat moet ook kunnen. Daarom wordt er naarstig gezocht naar  oplossingen. Zo’n oplossing kan zijn het toepassen van allerlei technieken. Je kunt dan denken aan contact op afstand door gebruik te maken van bijvoorbeeld ’virtuele thuiszorg’, social media, apps of beeldbellen. Aan domotica, die het bedienen van allerlei apparaten en verlichting op afstand mogelijk maken, aan robots, die eenvoudige taken kunnen uitvoeren. Er ontstaat een ‘nieuwe tabletgeneratie’, zoals ik pas ergens las.

Tjonge, dat waren echt twee elkaar tegensprekende stukken in het Nederlands Dagblad van zaterdag 13 mei. Op pagina 5 lezen we een verslag van een toespraak van Gert-Jan Roest. Roest was tot voor kort voorganger bij Via Nova, een nieuwe kerkplanting in Amsterdam. Hij sprak op de Theologische Universiteit van Apeldoorn. ‘Hoe verkondigen we het Evangelie in een cultuur die totaal veranderd is?’, dat is zijn zorg. Oplossing? De vertrouwde geloofsinhouden moeten overboord. Over het bloed van Jezus spreken lukt hem niet meer. Bloed als reinigingsmetafoor wordt gezien als weerzinwekkend. Schuld en vergeving zijn niet de kern van het geloof. En hemel en hel ook niet. Als leek voel ik toch dat hier de zaken niet alleen wat anders, frisser, benoemd worden, maar dat er iets anders wordt gezegd.

Ds. Paul Visser van de Noorderkerk in Amsterdam schreef in een column in De Nieuwe Koers over  het omgaan met de moeilijke kanten van het leven. Hij vindt dat christenen daar soms meer moeite mee hebben dan niet-christenen. Dat maakte me opmerkzaam.

Hij noemt als voorbeeld een High Tea met ongeveer tachtig dames uit de Jordaan. Voor bijna niks doen zij zich daar tegoed aan allerlei lekkers. En daarbij komen allerlei levensverhalen los. In plat Amsterdams uiteraard. Over een echtgenoot, die zo hulpbehoevend is geworden dat die bijna niet alleen gelaten kan worden. Over de zorg om een kind. Over pijnlijke gewrichten en een hoop andere lichamelijke klachten. Maar hij hoort ook wat anders. Ook nuchtere opmerkingen als: ‘Ach wat! Ik heb mijn tijd gehad.’ ‘Niet seure. Er wordt al genoeg geklaagd.’ ‘Wat wil je dan? Dat het pakkie alleen bij de buren wordt bezorgd en jouw deur voorbij gaat?’ ‘Je mot dankbaar zijn voor wat je hebt gehad.’ ‘Het ken niet altijd zo blijfe.’ ‘Dit hoort bij het leven. Mijn moeder zaliger zei altijd: niet klagen, maar dragen en vragen om kracht.’

Stel er is een kerkverband. En stel dat er binnen dat kerkverband een belangrijk verschil van mening heerst. En stel dat men binnen dat verband stappen zet teneinde dat meningsverschil op te lossen. Stel dat dit meningsverschil (het is overigens geen leergeschil) uiteindelijk aan de orde komt op de synode en dat een meerderheid daar van mening is dat één van twee van meningen de juiste is (een minderheid onthoudt zich bij de stemming en een andere minderheid stemt voor het andere standpunt). En stel nu dat die synode in haar wijsheid besluit een taakgroep in het leven te roepen om met de minderheid in gesprek te gaan. En stel nu dat één van de leden van de taakgroep in een interview in een blad van dat kerkverband zou zeggen dat de taakgroep er is om het genomen besluit verder toe te lichten (opmerking: nadat er al twee lijvige rapporten over geschreven zijn!) en het draagvlak voor dat besluit te verstevigen.