Een van de vaste onderdelen van een kerkdienst is de collecte. In mijn eigen gemeente weet ik precies wanneer: na het dankgebed. Dus je weet wanneer je het geld, de collectebonnen of –munten gereed moet houden.

In de meeste gevallen wordt ook nog meegedeeld waarvoor de collecten bestemd zijn en dan zie je de diakenen opstaan om het geld in te zamelen. Je zou denken dat het bestemd is voor een diaconaal doel of op z’n minst voor zending en/of evangelisatie. In sommige gevallen is dat inderdaad ook het geval. In mijn eigen gemeente is de eerste collecte bestemd voor de kerk en de tweede voor iets buiten de kerk (diaconaat, enz.). En vaak doe je in elke collectezak hetzelfde bedrag zonder erbij na te denken.

Mijn vrouw klaagt nogal eens dat ik soms praat als een oude man. Ik had veertig jaar eerder geboren moeten worden – dat had beter gepast bij de meningen die ik erop nahoud, zo zegt ze geregeld. En misschien heeft ze wel gelijk. Ik kan maar moeilijk wennen aan allerlei ontwikkelingen als smartphones en het altijd en overal bereikbaar zijn. Hoewel ik wel een inhaalslag maak, al zeg ik het zelf. Ik app al geruime tijd en begin me inmiddels ook te ergeren aan mensen die niet binnen een uur antwoorden op mijn appjes met simpele vragen. Helemaal als ik zie dat ze het bericht wel gelezen hebben… Dat ik zelf buitengewoon onbetrouwbaar ben in het beantwoorden van mijn app, dat is iets anders. Want ik lees mijn appjes niet zo vaak…

Ja hoor, de kerk heeft het NOS-journaal gehaald. En hoe! Begin deze maand is in Hilversum het bericht binnengekomen: ‘ “Maffiapraktijken” in Kruiningen: dominee vindt afluisterapparatuur na seksrel’. Ook het AD weet het: ‘Zeeuwse dominee treft afluisterapparatuur aan onder zijn auto’.

U hebt er vast wel iets over gelezen, over een al langer lopend conflict tussen een dominee en een diaken. En nu zou iemand uit de directe omgeving van de diaken een kastje geplaatst hebben onder de auto van de dominee, een kastje met afluister- en/of volgapparatuur. Maar de familie van de diaken weet nergens van. En wat voor kastje of doosje er onder de auto zat, of hoe dat daar gekomen is, is nog helemaal niet bekend, de politie doet nog onderzoek. Misschien is het wel het gevolg van een misplaatste grap.

Gelukkig is het ND wat kritischer wat nieuwsbronnen betreft. De krant werd gebeld door een anonieme beller, die beweerde dat er afluisterapparatuur onder de auto van een dominee uit Zeeland was geplaatst. Hij wist allerlei bijzonderheden te vertellen en eiste dat de mededeling – inclusief aanwijzing van de schuldige – integraal in de krant zou worden opgenomen. Toen dat werd geweigerd, trok hij zijn woorden in.

Waar ik mij over verbaas is niet zozeer over het conflict, dat zo langzamerhand behoorlijk uit de hand loopt, maar dat de NOS blijkbaar zonder verder onderzoek zo’n bericht uitzendt in het achtuurjournaal. Heel Nederland kan meegenieten van het schandaal in de kerk.

Toch, gaat het niet vaak zo? Ook bij ons? Ook in de kleine dingen van alledag? Iemand vertelt je iets over een persoon die je kent. Geloof je zo iemand dan? Of check je eerst of het allemaal wel klopt? Misschien wíl je het niet eens horen? Dat laatste is natuurlijk het beste. Maar soms vertel je het voor je het weet door in je omgeving. En zo kan de goede naam van je naaste zomaar te grabbel gegooid worden, en iets wat gezegd is ongedaan maken gaat niet. Het is met woorden als met veren in een kussen. Als het kussen scheurt en de veren waaien weg, is het onmogelijk ze terug te vinden (naar een oud Joods verhaal: ‘De veren van de rabbi’).

Janneke van der Molen, Bierum

‘Ik denk vaak aan de oorlog’, zegt ze, ‘maar wij, wat kunnen wij nu verliezen, een beetje privacy en een beetje geld.’ Met een man of tien zitten we bij elkaar om na te denken over hoe we christen asielzoekers het best kunnen ondersteunen op weg naar een nieuwe procedure. De bovenstaande hartenkreet is van een van de deelneemsters. Haar uitspraak verraadt dat ze niet uit de stad komt. Samen met haar man woont ze in een klein dorp op een hobbyboerderij. Ze hebben vijf mensen in huis genomen. Vluchtelingen van drie verschillende nationaliteiten. ‘Ik denk vaak aan de oorlog, maar wat kunnen wij nu verliezen.’ Een andere deelneemster aan ons overleg heeft er ook vijf in huis. Een vader, een moeder en drie kinderen. ‘We redden het goed hoor’. Een andere vrouw in ons gezelschap doet het wat rustiger aan, ze heeft slechts een vrouw in haar huis opgenomen.