Het is de tijd van het ‘gelukkig nieuwjaar’ wensen. Het gaat me nu niet om de discussie of die wens te mager is ten opzichte van ‘gezegend nieuwjaar’ of ‘veel heil en zegen’. Het gaat me nu juist om het woord ‘gelukkig’. Onlangs las ik een artikel over geluk. Daarin kwam Buthan ter sprake. Buthan is een landje van circa 700.000 inwoners, liggend in de Himalaya tussen China en India. Het is een van de armste en minst ontwikkelde landen ter wereld. De koning van Buthan gebruikt voor zijn land de term Bruto Nationaal Geluk: welvaart is niet alleen een economische term. Het gaat om meer. Van belang zijn ook geestelijke en sociale ontwikkelingen. Wat zegt het van een bevolking als het Bruto Nationaal Product bedrag X is? Nederlanders zijn welvarend en staan in lijstjes van de gelukkigste landen ter wereld steevast in de top tien. Vreemd -  als ik tegelijk weet dat een op de zeven werknemers last heeft van burn-out verschijnselen. Veel mensen zijn in meer of mindere mate ‘op’. Ondertussen – verbazingwekkend! - doet Buthan het op de bekende lijstjes lang zo slecht niet. Wat is geluk?

Op het moment dat ik dit commentaar schrijf kijk ik vanuit mijn studeerkamer uit op een wit grasveld. De dooi is inmiddels ingevallen, maar ondertussen ligt de sneeuw er nog. We hebben net twee dagen met code geel-oranje-rood achter de rug. De kinderen hebben zich heerlijk vermaakt met de sneeuw. Ze willen alleen maar buiten spelen. Sneeuwpoppen maken, sneeuwballen gooien, dansen, springen, rennen, vliegen. Ze voelen geen kou en lijken niet moe te worden. Ze komen doorweekt thuis, gooien de kleren uit, trekken een pyjama aan en gaan voor de verwarming zitten, helemaal voldaan.

Een ster ging de wijzen uit het Oosten voor. Ze waren op weg gegaan, ook al leefden er waarschijnlijk toch wel wat vragen in hun hart. Moedig gingen ze op reis, verwachtingsvol en goed voorbereid. Ze hadden mirre, wierook en goud bij zich.  

Na de zomervakantie zijn ze basisschoolkind af, dan gaan ze naar de brugklas, de kinderen die nu in groep acht zitten. Eerst nog de Cito-toets, de musical, maar dan? Dan moeten ze, samen met hun ouders, kiezen naar welke school voor voortgezet onderwijs ze gaan.

Hoe kies je nou zo’n nieuwe school? Ja, je hebt open dagen, doe-dagen, meeloopdagen, van alles halen middelbare scholen rond deze tijd uit de kast in de strijd om nieuwe leerlingen. Maar wat zeggen deze dingen over de school? Meeloopdagen en doe-dagen lijken nog wel op de gewone lespraktijk, maar een open dag? Leuke proefjes doen in het scheikundelokaal, koeienogen bekijken bij biologie, puzzeltjes van de wiskundeleraar… Het kan wel iets zeggen over de sfeer die op zo’n school heerst, vooral voor kinderen die daar gevoelig voor zijn, maar voorlopig krijgt een brugklasser geen scheikunde, en voor de andere vakken moet ook gewoon gewerkt worden.