Jen Gibbs heeft net een nieuwe baan bij een grote uitgeverij. Op een morgen vindt ze een oud, onvoltooid manuscript op haar bureau. De titel van het boekje is De verhalenhoeder. Sarra, een zestienjarig meisje, wordt door haar omgeving niet getolereerd, omdat ze een Melungeon-meisje is, iemand met gemengd bloed. Ze wordt onderdrukt en mishandeld en probeert daarom te vluchten. Daarbij krijgt ze hulp van Rand, een jongeman die door de bergen zwerft om onderzoek te doen naar bijzondere planten.

Nadat Jen de paar hoofdstukken van het manuscript heeft gelezen, raakt ze onder de indruk van het verhaal en wil graag weten hoe het afloopt. De naam van de schrijver ontbreekt echter. Omdat ze een vaag vermoeden heeft wie het geschreven zou kunnen hebben, krijgt ze van haar baas de opdracht om hier onderzoek naar te doen.

Op 5 februari werd ds. Bram Hofland verbonden aan de gemeente Emmeloord. Bevestigd door zijn vader Marco Hofland deed hij intrede. Bram en Nynke verhuisden van Groningen naar Emmeloord. Een hartelijke felicitatie voor gemeente en predikant! Ter kennismaking legden we ds. Hofland een aantal vragen voor.

Zou je iets kunnen vertellen over je levensloop?

Als ‘jongetje’ eigenlijk overal en nergens gewoond: als je pa predikant is krijg je dat. Ik ben geboren in Woerden, daarna woonde ik lange tijd in Emmen, Groningen en Amersfoort. In Groningen heb ik Nynke leren kennen. Zij woont daar al haar hele leven met veel plezier. Ik kende Nynke al een jaar of tien en we vonden elkaar allebei erg leuk. Maar ja, soms gaat dat zo: het komt er niet van. Tot ik zou meeverhuizen met mijn ouders naar Vathorst. Pas als iets weg gaat, merk je pas hoe erg je het mist. Twee maanden voor de verhuizing: toch de vlam in de pan, en ondertussen gelukkig getrouwd en in verwachting van een kleintje.

Al langere tijd zijn er contacten met de Gereformeerde Bond. Predikanten uit onze kerken en predikanten van protestant-gereformeerde signatuur ruilen soms van kansel. Onze kerkorde laat daarvoor ruimte, en de synode stimuleert dergelijke contacten. Maar in de praktijk gebeurt dat nog weinig.

De voorzitter van de genoemde bond, ds. A.J. Mensink (Krimpen a/d IJssel), hield op woensdag 25 januari de vergadering van de synode voor dat gereformeerde prediking niet vanzelfsprekend is. Daarvoor moet worden gestreden. Die strijd brengt lijden met zich mee. De bond weet daarvan. Maar liefde voor de kerk maakt bereid dat leed te dragen. Liefde voor en lijden aan de kerk zullen samengaan zolang we in deze bedeling leven. De synode besloot het overleg met het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond voort te zetten, over hoe wij elkaar tot steun kunnen zijn in het bewaren en doorgeven van het gereformeerde erfgoed.

Van de kerk van mijn jeugd kan ik me herinneren dat er elk jaar vier bijzondere diensten waren. Op startzondag was er ’s ochtends een dienst voor kinderen en ’s middags een dienst voor de oudere jeugd. Met Kerst was er het kinderkerstfeest en eens per jaar was er een dienst met verstandelijk beperkte mensen. De rest van het jaar waren er elke zondag twee ‘gewone’ diensten.

Toen ik wat ouder werd, kwamen er wat meer jeugddiensten. Twee of drie keer per jaar stonden de jongeren centraal in de dienst. Zo is jarenlang geprobeerd recht te doen aan de plaats die jongeren in de gemeente innemen. Steeds meer kwam er in de jaren negentig het besef dat de kerkdienst lang niet altijd geschikt was voor kinderen en jongeren. Om hen tegemoet te komen, werden er dan andere diensten georganiseerd en wij waardeerden dat. We zaten met de jeugd voorin en werden direct aangesproken door de predikant.