In de zes weken voor Pasen wordt elke week een kort artikel geplaatst waarin mensen van verschillende leeftijden aan het woord komen naar aanleiding van de vraag hoe zij Pasen beleven.

Jezus noemt in zijn bergrede zes opvallende tegenstellingen. Daarbij haalt Hij eerst iets uit de traditie aan, en daar stelt Hij dan zijn eigen woord tegenover: ‘Maar Ik zeg u …’ Deze tegenstellingen worden ook wel antithesen genoemd. Tot nu toe zijn in ons kerkblad twee antithesen besproken. Deze week de derde tegenstelling, waarin Jezus een lichtvaardige scheiding vergelijkt met echtbreuk (Mat.5,31-32).

Kinderen die wegglijden uit het geloof en uit de kerk verdwijnen, dat roept vragen op. Vorige week kwam deze vraag aan de orde: Wat hebben we verkeerd gedaan? En: vasthouden of loslaten? Maar ook dit is een vraag: Kan een kind van veel gebed verloren gaan?

In een veel gebruikte versie van de Apostolische geloofsbelijdenis staat: ik geloof een heilige, algemene christelijke kerk. Van Vlastuin betoogt terecht dat het niet gaat om ‘een’ kerk, maar <<cursief>>de<<einde cursief>> kerk, de heilige katholieke kerk. Hij heeft ook gelijk dat in de genoemde versie het originele woord katholiek dubbel is weergegeven met: algemeen en christelijk. De kerk is katholiek! Wij zijn toch niet rooms, zeggen kerkgangers soms, als de voorganger de oude bewoording gebruikt. Dat klopt, maar katholiek zijn we wel. Als het goed zit tenminste, want anno 2017 lijkt het erop dat de ene kerk verscheurd is, bestaat uit veel christelijke gemeenten en denominaties. Daarbij is nauwelijks besef van de katholiciteit van de kerk. De auteur constateert dat met pijn in het hart.