Wij hebben Pasen gevierd in een wereld die in brand staat. Het ontgaat niemand, wat voor ellende en lijden er allemaal is vandaag de dag. Lees de krant, zet de televisie aan, bekijk de nieuws-sites op internet en het stroomt allemaal binnen. En je hoort -bijna- de gedachten die in heel veel hoofden opkomen en rondgaan: hoelang zal dit nog duren? Waar loopt dit op uit? Is dit de eindtijd?

In dit artikel belicht ik een diep Bijbels gegeven als het om deze dingen gaat.

Namens de roepende kerk van Hoogeveen verzorgt ds. J.W. Moolhuizen de opening. Er wordt gelezen uit Jesaja 43:16 en Johannes 14:3-4. Nadat ds. Moolhuizen is voorgegaan in gebed, zingen we uit Psalm 25.

Nadat de lastbrieven zijn onderzocht, neemt het moderamen plaats (preses: ds. A.A.L. Aalderink, scriba: ds. J.R. Bulten en assessor: ds. A.C. van der Wekken).

In een van de laatste jaren van mijn middelbare schooltijd was er op mijn school een avond waar twee overlevenden van de Tweede Wereldoorlog spraken. Floris Bakels en dominee Poort. Die avond heeft een onuitwisbare indruk bij me achtergelaten. Van Floris Bakels had ik toen net zijn boek ‘Nacht und Nebel’ gelezen. Ik was diep geschokt over de gruwelijkheden waarover hij vertelde. Op die avond op school vond ik het ongelooflijk indrukwekkend om te merken dat hij geen bittere man was geworden. Alles wat hij vertelde was er op gericht dat hij met ons wilde delen dat dit nooit meer mocht gebeuren. Meerder keren herhaalde hij die avond de zinnen die op verschillende plekken bij monumenten staan: ‘Nooit meer, nie wieder, plus jamais’.

Psalm 72  en een paradijselijke oase

In het Nieuwe Testament lezen we een aantal benamingen of typeringen van de kerk, de christelijke gemeente.

Paulus heeft het over ‘het huisgezin van God’ en ‘het volk van God’ of ‘Gods bouwwerk’. Petrus noemt het ‘Gods kudde’.

In de lijn van Psalm 72 noem ik de kerk ‘de paradijselijke oase’, een dubbele benaming voor dezelfde situatie zal later op de nieuwe aarde blijken, maar nu helaas nog niet. Er is werk te doen.