‘Zie, de jonkvrouw zal zwanger worden en een zoon baren; en zij zal hem de naam Immanuël geven’ (Jes. 7:14). Met de geboorte van Jezus uit Maria, een meisje nog, is deze profetie van Jesaja werkelijkheid geworden.

Onmiskenbaar verwijst de maagdelijke geboorte naar het eeuwig Zoon-van-God-zijn van Christus. God heeft Hem niet op een bepaald moment aangenomen tot zijn Zoon zoals sommigen in de eerste eeuwen van onze jaartelling dachten. Zij meenden dat God op een bepaald moment Jezus heeft geadopteerd: het adoptionisme. Maar de kerk heeft daarvan niet willen weten.

Afwijzing van euthanasie vraagt erom dat we met lijden en sterven omgaan op een wijze die niet wordt gekenmerkt door het medische beheersingstreven, maar waarin we ons inspannen om aan de behoeften van de stervende tegemoet te komen, zodat deze het leven tot het einde kan leven.

De situatie van terminale patiënten stelt onze samenleving voor de vraag of wij de mens zien als waardig en verzorgingswaardig, ook wanneer het leven nog slechts het tegendeel lijkt van het overheersende gezondheids- en gaafheidsideaal. Palliatieve zorg beantwoordt deze vraag ten principale positief, opzettelijke levensbeëindiging negatief.

In dit laatste artikel in deze korte serie gaan we de passages in de Bijbel na waarin ogenschijnlijk gesproken wordt over de hel als eeuwigdurend.

In Marcus 9:47-48 (NBG51) spreekt Jezus over de hel: ‘En indien uw oog u tot zonde zou verleiden, ruk het uit. Het is beter, dat gij met één oog het Koninkrijk Gods binnengaat, dan dat gij met twee ogen in de hel (géhènna) geworpen wordt, waar hun worm niet sterft en het vuur niet wordt uitgeblust.’ 

In een van de laatste nummers van het Kerkblad voor het Noorden stonden recensies van een aantal dagboekjes voor 2025.