Het leven van Mozes
Elim: oase met twaalf bronnen en zeventig palmbomen, symbool voor de stammen van Israël en de oudsten. De oudsten zijn vergelijkbaar met de mooiste boom die er bestaat. Zijn levenskracht zetelt hoog als een hart midden in de takken die haar als een echte koningin omgeven als een lijfwacht. Zo is ook de geest van wie ontzag heeft voor God. Hij heeft geleerd omhoog te kijken en bestudeert de goddelijke schoonheid.
De joodse geleerde Philo kon er wat van: bijbelteksten op een symbolische manier uitleggen. De brandende braamstruik staat symbool van het joodse volk dat onderdrukt wordt, maar toch niet ten onder gaat. Is dat ook niet het symbool van ons kerkverband? En toch niet verteerd …
Philo leefde ongeveer tweeduizend jaar geleden in Egypte, in de stad Alexandrië. Een tijdgenoot van Christus dus. Hij was volgens de begrippen van zijn dagen een groot uitlegger van de boeken die wij kennen als het Oude Testament en van daaraan verwante geschriften.
Bij zijn uitleg gebruikte hij vooral het middel van vergeestelijking. Hij zocht achter de letter van de tekst naar een diepere betekenis.
Klarine Sikkema-Wiersema is een jonge vrouw van 26 jaar als ze de diagnose borstkanker krijgt.
Om met ‘Mr. Gul’ te spreken over eventuele culturele facetten bij het vieren van het Pinksterfeest in zijn thuisland Pakistan, wat mij gevraagd was door de redactie, bleek een 
In dit nummer van ons kerkblad lezen wij hoe de Heilige Geest doorwerkt in talen en culturen. Soms bidden mensen in hun eigen dialect tot God. In Nederland krijgen wij steeds meer te maken met verschillende culturen. Wij ontmoeten mensen uit andere landen. De Heilige Geest werkt door tot op de dag van vandaag – over heel de wereld. Daarvan zijn wij weer getuige.
Verstaan doen we het niet, maar wat klinkt het prachtig. Met het bidden van het Onze Vader hebben we juist de internationale dienst in de Ichthusgemeente op Urk beëindigd. Iedereen bad het gebed in zijn eigen taal. Een zuster uit Irak vraagt of ze, voor de microfoon, afsluitend, het Onze Vader in het Aramees mag bidden. Aramees is de taal die de Here Jezus sprak. Ze zingt het gebed, zoals dat in de kerk van het Oosten de gewoonte is. Het is een indrukwekkende afsluiting van en mooie dienst. In verschillende talen werd het evangelie vertaald. Als je al die tolken door elkaar heen hoort spreken, denk je automatisch: ieder in zijn eigen taal. Na de zegen wordt de dienst voortgezet met eten en drinken. Het is het moment om persoonlijker kennis te maken met enkele vluchtelingen. Ik praat met een paar families uit Irak en Syrië. Een bijzondere ervaring. Plotseling worden krantenberichten vlees en bloed. Mijn Syrische gesprekspartner is zeer gepassioneerd. Hij is een academicus en spreekt goed Engels. ‘We are in great danger, but you are in danger too’, betoogt hij. Niet alleen zij, maar ook wij zijn in groot gevaar, is zijn stellige mening. Ik begrijp wat hij bedoelt. Christenen uit het Midden Oosten kijken met grote zorg naar de ontwikkelingen binnen Europa. Met gevaar voor hun leven ontvluchtten ze de moslimterreur in hun regio en komen vervolgens hier terecht in opvangcentra met hoofdzakelijk moslims. Niet zelden worden ze opnieuw bedreigd. ‘Na een paar dagen wilde ik terug’, vertelt een Syrische moeder me. ‘Mijn kinderen worden hier net zo veracht als daar’. Het was me al vaker opgevallen dat christenen uit Egypte, Pakistan, Irak en Syrië, heel sceptisch zijn over de gastvrijheid van Europa ten opzichte van moslims.