Sinds begin november heeft de Andreasgemeente een nieuwe pastoraal werker in de persoon van ds. G. J. Capellen. Voor de lezers van het Kerkblad voor het Noorden heeft de redactie hem een aantal vragen voorgelegd om wat nader met hem kennis te maken.

Kunt u iets vertellen over uw levensloop en gezinssituatie?

Ik ben 16 juni 1948 in Maassluis geboren. Na de lagere school volgde ik de Mulo. Daarna heb ik de kweekschool in Gouda bezocht. In 1969 werd ik onderwijzer. Vervolgens heb ik verscheidene studies gedaan. Dat was best pittig. In 1978 maakte ik de overstap van het lager onderwijs naar het voortgezet onderwijs. Ik ging lesgeven aan de Guido de Brès (godsdienst en maatschappijleer). Vanaf 1985 tot 1993 was ik aan de Pieter Zandt scholengemeenschap in Kampen/IJsselmuiden verbonden. In het eerste jaar gaf ik naast godsdienst ook muziek.  Dit  was nodig om aan een volledige baan te komen. In 1985 startte namelijk de school met acht klassen. Naast de zestien uur godsdienst gaf ik acht uur muziek. Spoedig werd ik ook conrector. Het was erg boeiend om aan een beginnende school te werken. Inmiddels had ik in Utrecht  mijn doctoraal theologie gehaald (februari 1987).

We leven in een tijd waarin communicatie er enorm toe doet. Ook in kerkelijke kringen. Hier volgen een paar woorden die in ons kerkelijk vocabulair uitermate effectief zijn. Allereerst het woord ‘verbazing’. Zowel in kranten als op gemeentevergaderingen kunnen  mensen reageren op voorstellen of teksten met de woorden: ‘Met verbazing heb ik kennis genomen van ...’

Of wat dacht u van ‘stíjgende’ verbazing? Ik heb trouwens nog nooit ‘dalende verbazing’ meegemaakt. Die uitgesproken verbazing slaat ten diepste meestal nergens op. Want eerlijk waar, veelal ís er helemaal geen verbazing. Er is vooral ergernis. Omdat men het er niet mee eens is. Of zijn zin niet krijgt. Die ergernis wordt verzwegen. Zitten ergernis en kwaadheid zó bij ons in de taboesfeer? Maar er is meer aan de hand. Schijnbare verbazing camoufleert niet alleen onze ergernis maar kan zeer doeltreffend zijn. De aangesprokene (lees: kerkenraad, commissie, tekstschrijver) wordt weggezet als een achterlijke gladiool. Niet hardop gezegd natuurlijk, maar dat is nou juist het venijn. En de aangesprokene moet natuurlijk gauw stoppen met dat domme gedoe, dat is ook duidelijk. En de verbazer? Die is vooral wijs! En daarom zo enorm verbaasd over zoveel domheid bijelkaar.