De serie De Prediking van het Oude Testament (POT) is een bekende reeks Nederlandstalige commentaren. In deze reeks is ruim een jaar geleden een nieuw deel verschenen over het Bijbelboek Daniël, geschreven door de Zuid-Afrikaan Marius Nel. Dat laatste, de afkomst van de auteur, is goed te merken in het taalgebruik. Niet echt storend, maar wel opvallend is zijn Afrikaans aanwezig in het boek. Verder wordt in dit commentaar volgens de traditionele, gereformeerde lijnen uitleg gegeven over het boek Daniël.

De geschiedenis van de kerk intrigeert, zeker als het gaat over die periodes waar we weinig van weten. Neem de duistere Middeleeuwen. Wat gebeurde er allemaal in die tijd? Hoe zag de kerk er toen uit? In dit artikel zoomen we in op een aantal aspecten die van belang zijn geweest voor het bestaan van de kerk.

Kerkvaders

In de tijd van verval dat inzette in de nadagen van het West-Romeinse rijk (zie het vorige artikel) komen we binnen de kerk een aantal mensen tegen die we kerkvaders zijn gaan noemen. Dan gaat het om mensen die zich sterk maakten voor een juiste formulering van de inhoud van het geloof, zodat vast zou staan waar het in het geloof om gaat. In de vroegste kerk waren er al kerkvaders. Daarbij kunnen we bijvoorbeeld denken aan Ignatius van Antiochië die geboren werd tussen 35 en 50 en die volgens bepaalde bronnen een leerling was van de evangelist Johannes.

In dit boekje gaat de auteur op zoek naar een Bijbelse manier van nadenken over geboorteregeling. Deze thematiek is persoonlijk en kwetsbaar, maar verdient het wel om besproken te worden.

De auteur benadert het krijgen van kinderen als een roeping. Deze roeping is gegrond in de scheppingsverhalen aan het begin van de Bijbel. God geeft de eerste mensen de opdracht om vruchtbaar te zijn. Het ontvangen van kinderen is een zegen. Daarbij heeft de auteur ook oog voor de moeiten die het uitblijven van deze zegen kan geven.

Nee, de kleinkinderen hebben de gevestigde kerk niet verruild voor de Pinkstergemeente. Het ligt net iets anders. De International Christian Fellowship gemeente (ICF) in Apeldoorn gaat netjes uit van de Christelijke Gereformeerde kerk. Onze dochter en schoonzoon zijn hier neergestreken vanuit een zendingspost in het buitenland. Nu zitten ze weer voor een paar weken ver weg en wij mogen oppassen.

Maar wat bedoel ik dan met ‘mee naar de Pinkstergemeente?’ Het betreft de manier van samenkomen. Die doet op verschillende momenten denken aan die eerste gemeente die op de Pinksterdag begon en waar we met z’n allen nog zoveel heimwee naar hebben. Om te beginnen zijn er mensen uit verschillende landen en daardoor klinken er verschillende talen. En er is nog een warm enthousiasme. Hopelijk blijft dat zo, want je kunt dat helaas zo maar weer kwijtraken. Dat enthousiaste begint al bij de deur, met vriendelijke woorden worden we persoonlijk welkom geheten. En het blijft niet bij woorden, de koffie en thee staat klaar. Welkom. En op de bar van de keuken staat een mand met fruit. Goed idee, want als je bij mensen uit het Midden-Oosten op bezoek gaat krijg je altijd fruit. Ze komen niet voor niets uit de buurt van het paradijs. Maar wat vooral naar die eerste gemeente leidt is de gezamenlijke maaltijd die vandaag onderdeel is van de samenkomst. Lees de eerste hoofdstukken van het boek Handelingen er maar op na. Een dienst zonder een maaltijd is eigenlijk een dienst waar wat aan mankeert. En waarom zou je je zenuwachtig maken of er wel genoeg is? ‘Als er niet genoeg is delen we gewoon’ krijgen we van een diaken te horen.