Op de TUA zaten ze regelmatig in dezelfde collegezaal en nu zijn ze beiden predikant in het Noorden van het land. De ene in het Groningerland en de ander net over de grens in Friesland. Na een jaar in de pastorie kwamen ze elkaar tegen bij een redactievergadering van dit kerkblad. Daar ontstond het idee om samen een artikel te schrijven over de eerste ervaringen in de pastorie. Hieronder leest u een vrije weergave van het gesprek dat ds. Albert-Jan Dorst en ds. Sjors Bulten hadden over de Goede Herder, de schapen en de kudde, terwijl ze wandelden tussen de schapen in het Nationaal park Dwingelderveld.

Sjors, kun je eens vertellen waar je terecht bent gekomen?

SB: Sinds mei 2021 ben ik verbonden aan de CGK-gemeente van Nieuwe Pekela. We verhuisden vanuit de stad Enschede naar het dorp Pekela. Wel een overstap, maar dat ging en gaat erg goed. Een fijne plek om te wonen, de kerk en de school zitten om de hoek. De kinderen hebben goede contacten en ook wijzelf hebben onze plaats gevonden. We hebben als gemeente ongeveer 300 leden. Een mooi aantal, iedereen kent elkaar. Het merendeel van de leden woont in Pekela zelf, maar we hebben ook gemeenteleden uit de omgeving. We zijn een gemeente met een mooie leeftijdsopbouw, van oud tot jong. Het is mooi om te zien dat er ook tussen de generaties zo af en toe gesprekken plaatsvinden. Laatst was er een zogenaamde speeddate met de jongeren van de JV en de 65-plussers. Samen in gesprek over verschillende stellingen. Vanuit beide groepen kwamen positieve geluiden.

In het diaconaat gaat het niet louter om het hulpverlenen. Dat doen allerlei algemene hulpverleningsorganisaties ook en daar is op zich natuurlijk niets mis mee.

Maar voor christenen heeft hulpverlening altijd een diepere dimensie. Immers alles wat wij gekregen hebben is ontvangen vanuit de zegenende handen van de Heer, en het is voor ons een eer en een opdracht om iets van die ontvangen gaven af te staan ten behoeve van de ander. Zo wordt de liefde van Christus voor de mensheid concreet zichtbaar gemaakt.

Dat kan met persoonlijke inzet én door financieel bij te dragen.

’t Was een zomerse dag.
De dominee, hij ‘stond’ nog niet zo lang in het dorp, maakte op de fiets een kennismakingsronde. Nam bij ieder adres even de tijd om zich van de gezinssituatie op de hoogte te stellen. De mensen waren vriendelijk en gastvrij. Overal kreeg hij koffie en een dikke plak koek. Toch had de predikant het gevoel dat de mensen in dit dorp niet direct het achterste van de tong lieten zien. Op zijn vraag of ze zich thuis voelden onder zijn gehoor, zei men vaak: het is even wennen. Maar ja, zijn voorganger, een oude predikant, had hier meer dan twintig jaar gestaan.

In een serie van korte artikelen wil ik samen met u en jullie kijken naar wat we de Orde van dienst noemen. De dingen die gebeuren in een kerkdienst. Want elk onderdeel heeft zijn eigen rol en achtergrond, maar kennen we die nog? Het lijkt ons goed om als het ware de boel af te stoffen en ons af te vragen: Waarom doen we de dingen die we doen?

De driehoek in de preek

In elke gehouden preek heb je te maken met een soort van driehoek. Drie verschillende punten die op dat moment samen komen. Dat zorgt voor een bepaalde spanning, want het is niet altijd even eenvoudig om het evenwicht tussen die drie te houden. Over welke drie ‘hoeken’ hebben we het dan? Het gaat over het Woord van God, de spreker en de luisteraar. Deze volgorde is niet willekeurig, het Woord van God is de bron van de prediking, de drijvende kracht en autoriteit van de prediker en de vaste grond voor de luisteraar.