De dood. Praat erover, niet eroverheen. Dat is de huidige slogan van Sire, de Stichting Ideële Reclame. Volgens Sire praat ruim 1 op de 3 mensen nooit over de dood. Terwijl het volgens hen juist waardevol is om samen bij de dood stil te staan, erover te praten en elkaar erbij te helpen. Het gesprek aangaan verbindt en verrijkt. Dat laatste hoop je, maar is niet vanzelfsprekend. Het is namelijk vooral belangrijk hoe je over de dood praat.

Het slechtnieuwsmoment

Op dat moment komt je wereld tot stilstand. Het begon veel eerder uiteraard. Je voelde iets in je lijf, iets dat anders was en er niet hoorde. Je kijkt het eerst even aan. Misschien gaat het vanzelf weer weg. Maar het gaat niet weg en jouw zorgen nemen toe. Toch maar de huisarts bellen, die verwijst door naar de specialist en na een hele serie onderzoeken komt eindelijk de zekerheid: een kwaadaardige tumor met uitzaaiingen. Vanaf dat moment ben je patiënt. En dat moment vergeet je nooit meer. Het verandert je leven: hoe je naar het leven kijkt, naar jezelf, naar de mensen om je heen, je werk, je plannen. Alles is opeens ingrijpend anders.

Het kost tijd om een slechtnieuwsbericht te verwerken. Het moet landen. Als de specialist je de koude douche meedeelt, kun je van schrik helemaal van de kaart zijn. Je ziet zijn mond nog wel bewegen, maar wat hij zegt dringt niet meer door. Ga dan ook niet alleen naar zo’n gesprek, maar neem iemand mee die jij vertrouwt. Twee horen meer dan een. En als de boodschap geland is komen de vragen: valt er iets aan te doen? Zo ja, waar is de behandeling dan op gericht? Kan ik weer beter worden, of is er alleen sprake van levensverlenging en vermindering van klachten?

Er hangen veel kaarten aan de muur bij mevrouw Meijer uit Drachten. Ze was onlangs jarig. 'Van harte gefeliciteerd, 90 jaar.'

Mevrouw Meijer, als kennismaking wil ik u vragen om iets over uzelf te vertellen

Ik ben in Den Haag opgegroeid. Toen op een dag kwam een meneer naast me zitten, het was 1 februari 1953, en die vertelde dat er duinen waren weggeslagen. Die man is later vaker naast me gaan zitten want dat is mijn man geworden. Toen we trouwden, hadden we geen huis, toen hebben we in een zomerhuisje gewoond, het hele huisje was 6x6 meter, geen elektrisch, alleen maar gas. De WC was buitenom en het vroor 22 graden, maar we waren intens gelukkig, je bent net getrouwd, wat geeft dat nou allemaal, prachtig. We hebben vijf kinderen gekregen, vier jongens en een meisje. Het was een tijd dat er weinig werk was voor mijn man, maar hij vond een baan bij Philips in Drachten. Daar kregen we meteen een mooi huis.

We hoorden toen bij de Gereformeerde Kerk. Maar het werd steeds meer humanistisch. Toen zijn we gaan zoeken en toen kwamen we bij dominee Jonkman en die preekte Jezus Christus en dien gekruisigd (1 Korinthe 2). Toen dacht ik: 'Ja, ik kom eindelijk thuis.' Ik ben nu sinds 1987 lid van de Christelijke Gereformeerde Kerk.

Vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerken  organiseren we  elk jaar vakanties voor mensen met een beperking. We richten ons op broeders en zusters met een lichamelijke handicap, aangeboren of verworven, maar evengoed en evenveel op ouderen die een hulpje nodig hebben. Die hulp wordt geboden door vrijwilligers, verzorgenden en verpleegkundigen, een arts en een predikant. We zijn een soort CGK variant op de vakanties van De Zonnebloem.

In coronatijd konden onze vakanties geen doorgang vinden. Hoe jammer was dat!

Dit jaar maken we een doorstart met in juni een 25+ week in groepsaccommodatie ’t Kaemke in De Lutte en in december een week in het Nieuw Hydepark in Doorn.

Een predikant was het voorwerp van roddelpraat geworden; een echtpaar had kwade praatjes over hem geuit. Zij die daarvan hoorden, waren niet te beroerd de praatjes door te geven. Na enige tijd bleek echter dat de beschuldiging elke grond miste. Maar het kwaad was geschied. De naam van de predikant was beschadigd.

Enkele weken later kwam het desbetreffende echtpaar bij de predikant, en zij boden hem hun oprechte excuses aan. 'We beseffen wat we u hebben aangedaan.' Ze vroegen ook om vergeving. 'Natuurlijk,' zo zei de predikant, 'vergeef ik u.' 'Wel zou ik van u willen vragen of u iets voor mij zou kunnen doen?' Natuurlijk wilden ze het weer goed maken met hun predikant.