Bij het open graf van een gelovige klinken vaak de woorden 'de dood is de doorgang naar het leven'. Het sterven van een gelovig mens is niet het einde. Het is juist het begin van 'het altijd met de Heere zijn'. Dat zijn prachtige en troostrijke woorden.
Je moet weer even tegen elkaar aanlopen. Onlangs stond ik op zondagmiddag met een Afghaanse vluchteling bij het vissersmonument op Urk. We waren niet alleen. Er liep een echtpaar dat een enigszins uitheemse indruk maakte. ‘Komt u uit de buurt’ vroeg ik, om een gesprekje opgang te brengen. Ze vertelden dat ze uit Zwolle kwamen en dat ze zojuist op Urk een Hongaarse dienst hadden bijgewoond. Oei, daar had ik wel bij willen zijn. Ze vertelden dat de maandelijkse diensten normaal gesproken in het gebouw van de Lutherse kerk in Zwolle plaatsvinden, maar vanwege corona kon dat even niet in dat kleine kerkgebouw. Ze waren dus uitgeweken naar Urk. Niet helemaal onlogisch, want een van onze PKN-predikanten is afkomstig uit Zevenburgen, een voormalig deel van Hongarije, dat nu in Roemenië ligt. ‘Transilvanie’, is een andere naam voor deze provincie. Goed, Zwolle is voor mij niet ver en belangrijker nog, een broer van mij, die in Hattem woont, is een Hongarije-kenner. Hij is minstens al veertig jaar in die regio actief en spreekt zowel Hongaars en als Roemeens. Hij moet van deze diensten afweten. Dat klopt. Hij zal me informeren wanneer de volgende dienst gehouden wordt.
Het verhaal is u niet onbekend. In de kerkdiensten wordt er over gepreekt. Evangelisten hebben elk op hun eigen wijze het verhaal verteld. Een engel sprak: ‘Hij is hier niet. Hij is opgestaan. Kijk maar, het graf is leeg.’
Zie Maria rennen. Met haar beide handen houdt ze haar rok omhoog. Dwars door de tuin, op weg naar de andere discipelen. Buiten adem komt ze binnen. ‘Petrus, … een jonge man… ‘ Ze huilt van emotie en schrik. Ze kijkt naar Petrus’ ontstelde gezicht, dat sporen draagt van verwarring en wroeging. ‘Petrus … de steen…’ Opnieuw slaat Maria haar handen voor haar gezicht.
Als even later Petrus en Johannes naar het graf rennen, zakt Maria op het rustbed neer en huilt met lange gieren alle verdriet en emoties eruit.
Misschien is het u en jou als lezer helemaal niet opgevallen, maar met ingang van het vorige nummer staat de naam van dr. D.J. Steensma niet meer op bladzijde 2, in de colofon, vermeld als hoofdredacteur van het Kerkblad voor het Noorden. Dr. Steensma heeft twaalf jaar lang leiding gegeven aan de redactie van het Kerkblad, en was dit jaar aftredend. Omdat een classis steeds voor een periode van vier jaar benoemt en daarbij twee keer een herbenoeming kan doen, is twaalf jaar de maximumperiode dat iemand deel kan uitmaken van de redactie. Dr. Steensma meldde daarom dat hij terug zou gaan treden.
In de laatstgehouden redactievergadering is er uiteraard aandacht geweest voor dit terugtreden, en is de dank en de waardering uitgesproken voor alle inzet die dr. Steensma heeft gegeven aan het Kerkblad.
De woorden boven dit artikel herinneren aan een bekend Paaslied: ‘Daar juicht een toon, daar klinkt een stem’. Vanwaar die uitbundige vreugde? Het lied geeft zelf antwoord: ‘Want nu de Heer’ is opgestaan, nu vangt het nieuwe leven aan’.
Misschien kijken we daar vreemd van op. Wanneer we om ons heen kijken en wanneer we naar ons eigen leven kijken dan zien we daar niet zoveel van dat nieuwe, en akelig veel van het oude. Misschien probeer je er wel wat van te maken, maar lukt het je? Na de corona pandemie die zo diep heeft ingegrepen en waarvan je de diepe sporen nog elke dag ziet en voelt. In de wereld van Oekraïne, van de ontvoerde schoolkinderen in Nigeria, van de Christenen in Noord-Korea en China. Wat is er nieuw in je eigen leven dat getekend wordt door gebrokenheid en verdriet; door zonde en schuld?
Er is niet zoveel nieuws onder de zon.
