In het nieuwe boek van Bram van de Beek gaat het over het ik. Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel gaat het over Descartes. In iets aangepaste bewoording heet dat deel: Ik ben dus ik ben. De mens die zichzelf in het centrum stelt. Het denken van de mens dat boven alles verheven is. De rationaliteit die de hoogste autoriteit van ons heeft gekregen. We beginnen als mensen bij onszelf en gaan van daaruit naar God. De macht is van ons. Ten diepste zit de macht op heel andere punten. En als je als mens denkt vrij te zijn, dan is de vraag of je ook echt vrij bent.

In het Nieuwe Testament komen we hem tegen,  Jakobus, de broer van Jezus. Hij is zonder meer een persoon die tot de verbeelding spreekt. Maar wat weten we van hem? In deze korte serie artikelen richten we de lens op hem.

We komen Jakobus tegen op het ‘Apostelconvent’ in Jeruzalem (zie Hand. 15). Tijdens deze bijeenkomst van afgevaardigden uit de joods-christelijke gemeente van Jeruzalem en die uit de heiden-christelijke gemeente van Antiochië, gaat het om het grote verschil van inzicht met betrekking tot de positie van gelovigen uit de heidenen binnen de christelijke gemeente. De vraag is of de heidenen zomaar deel kunnen hebben aan het heil van God voor Israël. Want zijn de rituele voorschriften, zoals de besnijdenis, ook van toepassing op gelovigen uit de heidenen? Vooral van de kant van gelovigen uit de kring van de Farizeeën is er veel verzet tegen de opname van heidenen in de gemeente van Christus (Hand. 15, 3vv).

54 dagen uit het leven van Benyomin Jacobs

Sinds het begin van de coronapandemie in maart 2020 schrijft Benyomin Jacobs een dagboek. Dit gebeurt op verzoek van het Joods Cultureel Kwartier. De bewustwording dat het Joodse leven in Nederland ingrijpend zou veranderen door alle beperkingen, bracht hen op het idee om enkele prominente Nederlandse Joden te vragen een dagboek bij te houden.
Benyomin Jacobs zat in maart 2020 vast in Canada bij zijn dochter, daarover ging het dus de eerste dag. Verder gedurende het jaar komt er van alles voorbij.  Ontmoetingen, joodse vieringen, beschouwingen,  herinneringen.

‘Dit is mijn lichaam voor jullie. Doe dit, telkens opnieuw, om Mij te gedenken.’

1 Korinthe 11, 24

‘Hoe vaak vier je het avondmaal?’ Dat is de honderdste en laatste vraag van de Gewone Catechismus. Het antwoord luidt: ‘Zo vaak als wij het nodig hebben om de verwachting van Jezus’ komst te voeden.’ In dit antwoord vallen mij twee dingen op. Het gaat in dit antwoord over de noodzaak van het vieren van het avondmaal. Het vieren van het avondmaal heeft niet allereerst te maken met onze persoonlijke voorkeuren, maar het is een noodzaak om het geloof te voeden. Daarnaast gaat het in dit antwoord niet over getallen. Er wordt geen minimum gegeven van vier, vijf of zes keer per jaar, maar er klinkt juist een onbeperktheid in door. Het kan niet vaak genoeg gevierd worden.