Waar is God in de crisis? En waar ben ik?
Op woensdag 25 maart liep ik door de supermarkt. We zaten midden in alle nieuwe maatregelen om de verspreiding van corona tegen te gaan en in de winkel was er ineens afstand met iedereen en alles. En toen besefte ik wat er in twee weken tijd veranderd was. Twee weken daarvoor was het namelijk biddag. Ik zat die avond in de kerk. De collecte ging anders dan anders, maar dat was het enige verschil met de normale dienst. Maar op die 25e maart drong voor mij de omvang van alle veranderingen ineens door. Er waren geen mensen meer welkom in de kerk. We kwamen nog met vijf of zes samen en op afstand keken mensen via de livestream mee. We hebben allemaal onze eigen herinneringen aan die eerste weken van de coronacrisis. De vragen, de twijfels, de moeite die we nog steeds ervaren. Want aan de ene kant is er in de afgelopen maanden een nieuw gewoon ontstaan. Aan de andere kant blijkt steeds weer dat dat nieuwe gewoon helemaal niet gewoon is. En juist ook voor de kerk zijn er veel vragen waar we (nog steeds) iets mee moeten. Organisatorisch, maar ook geestelijk.