Volgende week is het de stille week of de goede week. De week voor Pasen. In steeds meer van onze kerken wordt deze week gevierd. Elke avond een bijeenkomst waarin kort wordt stil gestaan bij een deel van het lijdensevangelie. Een korte liturgie waarin aandacht is voor het Woord, voor gebed, voor een lied en voor stilte. Een mooie ontwikkeling wat mij betreft. De beschrijving van het lijden van Christus is niet voor niets een wezenlijk deel van het evangelie. Het is goed om daarbij stil te staan in de week voor Pasen.

Een paar weken geleden kwam ik via een gemeentelid in contact met een Syrisch stel dat in Dedemsvaart woont. Hij was drie jaar geleden uit Syrië gevlucht en in Nederland terecht gekomen. Zij was zijn vriendin en een maand geleden hierheen gevlogen, na een lang proces met veel aanvragen, formulieren invullen en geduldig wachten. Ze waren na drie jaar weer bij elkaar en wilden graag zo snel mogelijk trouwen. Of ik ze kon helpen met een ceremonie en ‘iets’ met de Bijbel… Ik ging bij ze op bezoek, we overlegden wat ze ongeveer in gedachten hadden en wat ik voor ze kon betekenen en bedachten samen – soms met handen en voeten – hoe een ceremonie er voor hen uit zou zien. Het werd een mooie kruising tussen Syrisch en Hollands.

Alphonse Karr (1808-1890), een Frans schrijver en redacteur van de krant <<cursief>>Le Figaro<<einde cursief>>, zei eens: ‘Ik geloof in de God die de mensen heeft gemaakt, niet in de God die de mensen hebben gemaakt.’

Deze woorden doen me denken aan alle berichten over misstanden en misbruik in de kerk. Wat is er veel aan de hand, waarbij mensen die – nota bene – geroepen zijn om bekend te maken dat je bij God veilig bent, dat God een God is die het zwakke beschermt, zich misdragen. Want als je weet wat er allemaal gebeurt …?

Mensen die van lezen houden zijn vaak lid van de bibliotheek, of ‘de bieb’. Of je nou op zoek bent naar een lekker makkelijk vakantieboek, echte literatuur, of je wilt iets weten over een bepaald onderwerp, voor van alles kun je er terecht. Maar hebt u wel eens gehoord van de mensenbieb? Misschien wel, hij bestaat al een tijdje, maar voor mij was het tot nu toe een onbekend iets.

Wat is het dan? Wat kun je er lenen? Het is tenslotte een bieb. Wel, bij deze bieb leen je geen gewone boeken, maar levende boeken, mensen met een verhaal. Je hebt levende boeken die een eetstoornis hebben, ex-gevangene zijn, of transgender, gehandicapt, PTSS, vluchteling, christen… enzovoort. Als de mensenbieb langs komt, kun je tijd reserveren bij één of meer verhalenvertellers. Je krijgt dan een kwartier of twintig minuten waarin je alles mag vragen. Maar hij of zij hoeft niet overal antwoord op te geven. En als de tijd verstreken is, is het gesprek voorbij.

Zomaar wat reacties van ‘lezers’: “Interessant gesprek. Heb nog nooit eerder een vluchteling gesproken.” “Bijzondere kijk in andermans leven…”

De mensenbieb bestaat in Nederland sinds 2005, naar een idee dat overwaaide vanuit Denemarken. Een groep Deense jongeren zocht een manier om onbekende anderen te bereiken, zodat angsten en vooroordelen weggenomen konden worden.

Zou het ook een idee zijn voor kerken? Gemeenteleden horen wel van wat een broeder of zuster treft, maar hoe de ander dat beleeft, welke gevolgen iets kan hebben voor zijn of haar persoonlijk leven, voor het gezin, het inkomen en noem maar op, daar heb je vaak geen idee van. Je kunt ook denken aan ouderen, die vertellen hoe hun leven verlopen is en hoe het nu met hen is, of juist jongeren die op school weinig medegelovigen treffen, asielzoekers die al lang in onzekerheid leven, chronisch zieken, een gezin met een gehandicapt kind.

Voorwaarde is natuurlijk wel dat het vertrouwd is, dat je als levend boek ook durft vertellen hoe het is. Misschien komt het gezegde van Paulus ‘Als één lid lijdt, lijden alle leden mee’ zo een beetje dichterbij.

Wilt u meer weten? Kijk op www.mensenbieb.nl.

Janneke van der Molen, Bierum