Mensen die van lezen houden zijn vaak lid van de bibliotheek, of ‘de bieb’. Of je nou op zoek bent naar een lekker makkelijk vakantieboek, echte literatuur, of je wilt iets weten over een bepaald onderwerp, voor van alles kun je er terecht. Maar hebt u wel eens gehoord van de mensenbieb? Misschien wel, hij bestaat al een tijdje, maar voor mij was het tot nu toe een onbekend iets.

Wat is het dan? Wat kun je er lenen? Het is tenslotte een bieb. Wel, bij deze bieb leen je geen gewone boeken, maar levende boeken, mensen met een verhaal. Je hebt levende boeken die een eetstoornis hebben, ex-gevangene zijn, of transgender, gehandicapt, PTSS, vluchteling, christen… enzovoort. Als de mensenbieb langs komt, kun je tijd reserveren bij één of meer verhalenvertellers. Je krijgt dan een kwartier of twintig minuten waarin je alles mag vragen. Maar hij of zij hoeft niet overal antwoord op te geven. En als de tijd verstreken is, is het gesprek voorbij.

Zomaar wat reacties van ‘lezers’: “Interessant gesprek. Heb nog nooit eerder een vluchteling gesproken.” “Bijzondere kijk in andermans leven…”

De mensenbieb bestaat in Nederland sinds 2005, naar een idee dat overwaaide vanuit Denemarken. Een groep Deense jongeren zocht een manier om onbekende anderen te bereiken, zodat angsten en vooroordelen weggenomen konden worden.

Zou het ook een idee zijn voor kerken? Gemeenteleden horen wel van wat een broeder of zuster treft, maar hoe de ander dat beleeft, welke gevolgen iets kan hebben voor zijn of haar persoonlijk leven, voor het gezin, het inkomen en noem maar op, daar heb je vaak geen idee van. Je kunt ook denken aan ouderen, die vertellen hoe hun leven verlopen is en hoe het nu met hen is, of juist jongeren die op school weinig medegelovigen treffen, asielzoekers die al lang in onzekerheid leven, chronisch zieken, een gezin met een gehandicapt kind.

Voorwaarde is natuurlijk wel dat het vertrouwd is, dat je als levend boek ook durft vertellen hoe het is. Misschien komt het gezegde van Paulus ‘Als één lid lijdt, lijden alle leden mee’ zo een beetje dichterbij.

Wilt u meer weten? Kijk op www.mensenbieb.nl.

Janneke van der Molen, Bierum

Een paar weken geleden debatteerde de Tweede Kamer over de cijfers van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM). Die cijfers laten zien dat het percentage ouders dat hun kinderen laat vaccineren voor het derde jaar op rij is gedaald.     

Alle partijen zijn het er over eens, dat deze daling moet stoppen. Er zijn partijen zoals de VVD die dit   willen bereiken door de vaccinaties van het Rijksvaccinatieprogramma (RVP) voor ouders verplicht te stellen. Anders geen toelating tot de kinderdagverblijven, of korten op toeslagen zoals de kinderbijslag. Voor nu zien de meeste partijen meer heil in een betere voorlichting.   

Is de lijdenstijd binnenkort hetzelfde lot beschoren als het kerstfeest? Bijna iedereen doet mee, bijna niemand weet nog waar het om gaat. ‘40 dagen matigen, gelovig of niet’ konden we vorige week in het Nederlands Dagblad lezen. Doorlezend begrijp je dat steeds meer mensen en groepen de 40 dagen tijd gebruiken om hun eigen zaken aan de man te brengen. Overigens lang niet altijd verkeerde zaken. 40 dagen geen alcohol, 40 dagen niet gokken, 40 dagen niet roken, 40 dagen geen suiker, 40 dagen geen of minder vlees. En natuurlijk matigen met moderne media. Maar dat is dan gelijk ook het hele verhaal. Geen spoor van religieuze overwegingen bijvoorbeeld op de website 40dagenzondersuiker.nl. Misschien is het toch beter om te blijven spreken over ‘Lijdenstijd’ in plaats van over ‘40 dagen tijd’. Bij het woord ‘lijdenstijd’ kun je nog op een idee komen.

De Noord-Ierse acteur Liam Neeson vertelt tijdens een interview over zijn eigen leven. Veertig jaar geleden hoorde hij van een vriendin dat zij was verkracht door een zwarte man. Hij was zo kwaad dat hij een week lang bewust met een wapen rondliep om een zwarte man – maakt niet uit wie – te vermoorden. Neeson laat blijken allesbehalve trots te zijn op wat hem vier decennia geleden bewoog.