Afgelopen zomervakantie heb ik iets nieuws gedaan. Voor het eerst van mijn leven ben ik naar een festival geweest. Met het hele gezin: dus vrouw en kinderen (vier stuks) gingen mee. De aankomst (te laat en in de regen) was niet zo romantisch als verwacht, maar na wat strubbelingen werd het een heel mooie ervaring. Voor de kinderen was er een heel goed programma. En voor de volwassenen was er de hele dag door van alles te doen. Soms zelfs teveel, maar je kunt natuurlijk nooit alles meemaken.

‘Als we eerst Antwerpen maar voorbij zijn.’ We zijn op weg naar Engeland. Twee kleinkinderen van 9 en 12 jaar moeten weer terug naar hun ouders. De ring Antwerpen valt mee. Maar even verderop, bij Lokeren, belanden we in een taaie file. Geen paniek, we hebben twee uur reserve ingepland, want je weet maar nooit. Inderdaad. De file komt tot stilstand. Boeiend om te zien. Na een kwartiertje komen alle mensen uit hun cocon en ontstaat er een kleine snelweggemeenschap. Onze buurman bestuurt een enorme vrachtwagen. Het nummerbord duidt op Spanje. Maar de chauffeur is een Roemeen. Hij is een bijzonder vriendelijke man. Hij is tevreden met zijn werk. Hij kan goed voor zijn vrouw in Roemenië zorgen. Ze hebben een dochter, die in Italië woont. Op micro niveau krijgen we hier te zien welke ontwikkelingen zich in Europa voltrekken. Graag had ik nog even verder gepraat, maar opeens komt er beweging. Iedereen duikt snel weer in zijn eigen kleine wereld.

Het is weer september, de vakantie is voorbij, ook voor het hoger onderwijs. Jongeren gaan voor het eerst studeren. Vaak voor het eerst uit huis en op kamers in een andere stad. Een nieuwe omgeving, nieuwe vrienden, medestudenten. Er gaat een nieuwe wereld voor ze open, een wereld met vrijheden en nieuwe verantwoordelijkheden. Maar ook een met nieuwe verleidingen en gevaren. Hoe gaan ze daarmee om en welke steun kunnen we ze daarbij geven?

Het zou goed zijn wanneer ouders en kerkenraden met elkaar in gesprek gaan en zich buigen over een aantal vragen:

Het is ongelofelijk en ook beangstigend wat geld met mensen kan doen. De voorbeelden liggen voor het oprapen. Ik denk aan de film The wolf of Wall Street, een Amerikaanse misdaadkomedie uit 2013 gebaseerd op de memoires van beurshandelaar Jordan Belfort met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol. In die film worden de grenzen van de wet schaamteloos overschreden en raken de hoofdrolspelers verslaafd aan geld, drugs en seks.