Het is duidelijk: er deugt heel veel niet aan de scholen en aan het onderwijs. De klassen zijn te groot, de administratieve last te zwaar, de werkdruk te hoog, te veel kinderen met problemen in de klas, die allemaal specifieke aandacht nodig hebben. Vooral sinds de invoering van Passend Onderwijs  - waardoor zorgleerlingen mee kunnen en mogen doen in het reguliere onderwijs - kunnen leerkrachten de kinderen vaak niet de aandacht geven die nodig is.

Daarom sturen sommige ouders hun kinderen naar een privéschool. Dat is niet vreemd als je ziet dat je kind niet lekker in z’n vel zit en niet gelukkig is op school. Voor sommige kinderen is het dermate moeilijk een passende school te vinden dat ze helemaal niet meer naar school gaan; de zogenaamde thuiszitters.

Het wordt kinderen al van jongs af aan geleerd: 'Wat zeg je dan?' 'Dank u wel!' Het is een stukje beschaving, etiquette, goed gebruik, netjes en niet meer dan behoorlijk. Een bedankje voor het cadeautje dat je kreeg, voor de hulp die je werd aangeboden, voor het bezoekje. Voor speciale dingen die je ten deel vielen. Heel normaal om daarvoor te bedanken.

Maar is dat dan ook dankbaarheid? Hoe diep wordt een dergelijk bedankje beleefd als het niet meer dan beleefdheid is?

We hebben het meegemaakt in onze Bed & Breakfast dat gasten je bij het afscheid bedanken en vervolgens toch een slechte beoordeling schrijven. Een dergelijk bedankje is dan niet meer dan een plichtpleging.

We kunnen niet allemaal helden zijn, maar we kunnen ons wel allemaal door helden laten inspireren. In het dagblad Trouw stond vorige week een prikkelend artikel over de Amerikaanse ex-marinier David Eubank. David volgde een opleiding voor pastor, ging aan de slag bij de Amerikaanse Special Forces en werkte een aantal jaren als zendeling in Burma. En nu is hij hulpverlener. Hulpverlener onder vluchtelingen. Wel op een bijzondere plaats: aan het gevechtsfront. Hij vormde er een speciale organisatie voor, de Free Burma Rangers. Ze werken in Burma, Koerdistan, Irak en in Syrië. Andere organisaties gaan weg, zij komen. Ze doen heel gevaarlijk werk. Toch is hij niet daardoor bij militairen en journalisten bekend. Ze kennen hem vooral als de christen die bidt met de gewonden die hij helpt. ‘Mag ik voor je bidden?’, vraagt hij. ‘Niemand weigert dat.’

Zondagmorgen in Talma Hûs, een zorginstelling, vooral voor diegenen die lijden aan Alzheimer of een andere vorm van dementie. In de kerkzaal wordt een dienst gehouden met een klassieke liturgie.