Eigenlijk wilde ik een heel negatief verhaal vertellen. Over de gang van zaken binnen onze classis. En eigenlijk wil ik dat nog steeds. Heb ik enerzijds de neiging om me als Calimero op te stellen: zij zijn groot en ik is klein; en het is niet eerlijk. Het is niet eerlijk dat vijf van de zeven afgevaardigden voor de Particuliere Synode 2019 uit de classis Zwolle uit een en dezelfde plaats vandaan kwamen. En anderzijds word ik dan gedreven door een soort superioriteitsgevoel. Zulk gedrag zou ik niet vertonen! Zo diep zal ik niet zinken! Calimero of de Reus. Beide houdingen leveren me niets op. De classis wordt van beide rollen ook niet veel wijzer. Het is beter dat Calimero schuilt bij de Herder en dat de Reus bescheiden buigt voor de Koning.

Alphonse Karr (1808-1890), een Frans schrijver en redacteur van de krant <<cursief>>Le Figaro<<einde cursief>>, zei eens: ‘Ik geloof in de God die de mensen heeft gemaakt, niet in de God die de mensen hebben gemaakt.’

Deze woorden doen me denken aan alle berichten over misstanden en misbruik in de kerk. Wat is er veel aan de hand, waarbij mensen die – nota bene – geroepen zijn om bekend te maken dat je bij God veilig bent, dat God een God is die het zwakke beschermt, zich misdragen. Want als je weet wat er allemaal gebeurt …?

Volgende week is het de stille week of de goede week. De week voor Pasen. In steeds meer van onze kerken wordt deze week gevierd. Elke avond een bijeenkomst waarin kort wordt stil gestaan bij een deel van het lijdensevangelie. Een korte liturgie waarin aandacht is voor het Woord, voor gebed, voor een lied en voor stilte. Een mooie ontwikkeling wat mij betreft. De beschrijving van het lijden van Christus is niet voor niets een wezenlijk deel van het evangelie. Het is goed om daarbij stil te staan in de week voor Pasen.

Een paar weken geleden kwam ik via een gemeentelid in contact met een Syrisch stel dat in Dedemsvaart woont. Hij was drie jaar geleden uit Syrië gevlucht en in Nederland terecht gekomen. Zij was zijn vriendin en een maand geleden hierheen gevlogen, na een lang proces met veel aanvragen, formulieren invullen en geduldig wachten. Ze waren na drie jaar weer bij elkaar en wilden graag zo snel mogelijk trouwen. Of ik ze kon helpen met een ceremonie en ‘iets’ met de Bijbel… Ik ging bij ze op bezoek, we overlegden wat ze ongeveer in gedachten hadden en wat ik voor ze kon betekenen en bedachten samen – soms met handen en voeten – hoe een ceremonie er voor hen uit zou zien. Het werd een mooie kruising tussen Syrisch en Hollands.