Er was eens een vrouw. Zij was een goede hulp, ja, een geweldige hulp. Dat vond iedereen. En het stond in De Verslagen. Niet dat ze altijd geweldig was maar wel dat ze hulp was.
In De Verslagen stond vermeld dat De Schrijver ook een Hulp was. Dat vond iedereen. De Schrijver was altijd geweldig.
De huisarts kende de ernstig zieke patiënt in zijn wijk goed. Hij wist wat diens levensovertuiging was. Toch vroeg hij zijn patiënt, die waarschijnlijk niet lang meer zou leven, en steeds zwakker en vermoeider werd, of hij wel eens had nagedacht over euthanasie. Natuurlijk was dat geen optie, zo zei de patiënt. Ons leven ligt toch in de hand van God? Hij bepaalt wanneer het einde is gekomen. Dat mogen we toch niet in eigen hand nemen? De andere dag stelde de wijkverpleegkundige dezelfde vraag als de huisarts.
Een poosje terug mocht ik samen met nog zes andere broeders (één diaken, twee ouderlingen en drie predikanten) de classis Leeuwarden vertegenwoordigen op de Particuliere Synode van het Noorden. Omdat er op zo’n vergadering ook wel een aantal rustmomenten zijn, ga je ook wel eens anders naar de broeders kijken. En dan beginnen er toch wel een aantal zaken op te vallen.
Allereerst de opstelling. In twee lange rijen zitten de broeders per classis gerangschikt naast elkaar, met aan het hoofd het moderamen. Maar er zit per classis wel een bepaalde volgorde in: eerst drie predikanten, dan drie ouderlingen en tenslotte de diaken. En dan vraag je je af waarom de diaken als laatste en de predikanten eerst? Waarom niet andersom?
Onlangs las ik in het Nederlands Dagblad dat gelovigen gemiddeld minder intelligent zijn dan ongelovigen. Zoiets. Eigenlijk weten de geleerden niet zo goed hoe ze dit ‘feit’ moeten verklaren. Ik moest denken aan Paulus die ook al zo’n soort uitspraak deed.
Een tijdje terug stuurde iemand mij een artikel uit Medisch Contact (7 juni 2017). De schrijver ervan, psychiater Menno Oosterhoff, citeert hierin de gerenommeerde Joodse psychiater Herman van Praag. Van Praag moet niets hebben van de gedachte dat geest, zingeving en religie verklaard kunnen worden vanuit de materie. Wij mensen zijn méér dan ons brein. En religie is belangrijk, gezond en allesbehalve een stoornis. Daarbij onderstreept Van Praag het belang van de twijfel. Twijfel is een noodzakelijk onderdeel van geloven. Want zonder twijfel is geloven geen geloven meer, maar een weten.
Vorige week maandag overleed mijn tante Corrie. Corrie had een verstandelijke beperking, zoals dat heet. Ze was zestien jaar ouder dan ik, maar we hebben samen hartstochtelijk gekleurd toen ik klein was en daarna vooral veel geknuffeld. Tante Corrie was namelijk ontzettend enthousiast. Hoe lang of kort het ook geleden was dat ze je gezien had, je werd altijd zeer hartelijk begroet. Met een geweldige knuffel en een heerlijk vrolijk geschater.
Tegenwoordig mag je eigenlijk niet meer zeggen dat mensen een verstandelijke beperking hebben. Volgens mij is ‘anders begaafd’ de meest politiek correcte term. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit zoveel met die benaming had. Maar toen ik vorige week nadacht over mijn tante, bedacht ik mij dat ‘anders begaafd’ wel een term is die meer recht doet aan wie zij was. Want ondanks haar beperkte verstandelijke vermogens, was tante Corrie een geweldig mens waar veel mensen veel van geleerd hebben.
