Soms raakt nieuws je vanwege het contrast. Dat overkwam me vorige week toen ik de krant opsloeg. Eerst las ik een pijnlijk verhaal onder de kop: ‘Weeshuistoerisme als industrie’. Een paar pagina’s verderop stond een ontroerend inspirerend verhaal over een Spaanse priester die een restaurant voor daklozen is begonnen: ‘Dit Spaanse restaurant heeft waardigheid op het menu’.

Weeshuistoerisme? Eigenlijk had ik er nog niet zo van gehoord. Maar in Cambodja schijnt het heel gewoon te zijn, een prettige bron van inkosten. Toeristen vinden het een waardevolle aanvulling van hun trip om even bij een weeshuis langs te gaan. Ze krijgen daar dan bijvoorbeeld een dansvoorstelling te zien, maar ook een halve dag meewerken hoort tot de mogelijkheden. Maar zijn het wel echte weeshuizen? Lang niet altijd. Soms word een weeshuis alleen maar opgezet om op deze manier donaties binnen te harken. ‘Gidsen geven ouders op het platteland een paar dollar als ze hun kroost even mogen lenen.’ Onder het motto: ‘Kinderen zijn geen toeristische attractie’ probeert de overheid van Cambodja deze praktijken te ontmoedigen. Ook het Better Care Network waarschuwt toeristen om niet bij te dragen aan deze industrie. Tijd voor bezinning, tijd voor toegewijde werkers en tijd voor toegewijde gevers

In 2013 heeft de Generale Synode een besluit genomen met betrekking tot homoseksualiteit en homoseksuele relaties. Dit besluit heeft een aantal gemeenten ertoe aangezet een revisieverzoek in te dienen. De in totaal vijftien revisieverzoeken worden door deze Generale Synode in behandeling genomen.

Eén van de moeiten die door menigeen is uitgesproken over het besluit in 2013 is de volkomen geslotenheid waarin dit besluit tot stand kwam. Er was een commissie (een tweede commissie want de eerste commissie kwam er niet uit vanwege een minderheids- en meerderheidsstandpunt). Er was een rapport. En er was een besluit – in een voor alle andere CGK-leden ongrijpbaar proces tot stand gekomen! En dat besluit werd vervolgens uitgedragen in landelijke bijeenkomsten. Er werd toen begrip getoond voor verhalen. Ja, maar het besluit was al genomen.

En weer sneuvelde er een rapport op de generale synode. Ik heb het over een rapport van deputaten eenheid van gereformeerde belijders. Dit deputaatschap had zich gebogen over een vraag met betrekking tot samenwerkingsgemeenten. Dat zijn CGK-gemeenten die nauw samenleven met een andere gemeente van gereformeerd belijden.

Vanuit deze samenwerkingsgemeenten worden ambtsdragers afgevaardigd naar een classis vergadering. De vraag waar deputaten grondig over hadden nagedacht was: kan elke ambtsdrager uit een samenwerkingsgemeente naar een classisvergadering worden afgevaardigd, ongeacht de bloedgroep waartoe hij behoort?

Indrukwekkende woorden sprak koning Willem-Alexander tijdens zijn kersttoespraak: ‘Hemel en aarde raken elkaar met Kerstmis. Christus, de Zoon van God, wordt geboren in een simpele stal. Zijn moeder legt hem te slapen in een kribbe. Engelen verkondigen een boodschap van vrede en hoop op een betere wereld.' Met eerbied noemde de koning het kerstlied 'Hoor de eng'len zingen de eer'.

Tegelijkertijd liet hij zijn bewogenheid met deze wereld blijken: Er is veel dat ons ongerust maakt en ons een gevoel van dreiging en machteloosheid geeft. 'Tegenstellingen in de wereld lijken groter te worden. En dat heeft zijn weerslag op ons leven hier. Het extreme lijkt het nieuwe normaal te worden. Zoekend naar zekerheid, graven groepen zich in hun eigen gelijk in. Dat maakt een open gesprek vaak onmogelijk. Velen hebben het gevoel in een land zonder luisteraars te leven.'