In een ‘Commentaar’ van een paar weken geleden werd gesteld dat het basisonderwijs vervrouwelijkt. De Pabo leidt geen mannen meer op voor ‘meester’, vooral omdat de zorgtaken zo op de voorgrond komen in plaats van stevig, inhoudelijk onderwijs. Er staan geen kerels meer voor de klas. Volkomen mee eens. Onze kleinkinderen vinden het geweldig dat ze gym hebben van een echte meester! Overigens de enige man in het schoolteam!

Maar hoe is dat in de kerk? In veel gemeenten gaan de kinderen onder de preek naar de kindernevendienst, de kids-club of hoe het ook maar genoemd wordt. Op hun eigen niveau worden daar verhalen uit de Bijbel verteld. Ze gaan over God, over de Here Jezus. Soms ook spannende verhalen, over David en Goliath, over de storm op het meer van Galilea… In sommige gemeenten is de ‘kindernevendienstpreek’ een eenvoudiger versie van de ‘grote-mensenpreek’, vaak ook wordt een eigen programma gevolgd.

17 februari 2016 staat in mijn heugen gegrift. Op die dag werd ik getroffen door een hartinfarct. Ik dank God dat ik het mocht overleven. Een wonder!

Anderhalve maand later rolt een mailtje binnen. Of ik, Nico, al een commentaar wil schrijven. Hoeft niet. Mag wel. Ik stuur een mail terug: ik schrijf een commentaar.

En nu denk ik: waar ga ik het over hebben? Mij ontbreekt elke behoefte om een controversieel onderwerp aan de orde te stellen of om te prikkelen. Wat spéélt er momenteel eigenlijk? In één keer is de stroom van activiteiten waar ik bij betrokken was wat betreft mijn bijdrage daaraan opgedroogd. Het ging om overleven. Het gaat om herstellen. Revalidatie is nu het woord. Vanmorgen deed ik nog een fietstest. Hoe sta ik ervoor? Voorzichtig pak ik weer wat ‘dingetjes’ op.

Nog even en er is geen held meer over. Ik heb het lang van me af proberen te houden, maar het lukt niet meer. Wat Luther gezegd heeft over de Joden is huiveringwekkend. Vorige week overleed Jules Schelvis. Hij was een van de zeer weinige overlevenden van het vernietigingskamp Sobibor. Als eerbetoon ben ik weer zijn boek ‘Vernietigingskamp Sobibor’ gaan lezen. In het eerste hoofdstuk citeert Schelvis uit het beruchte boek van Luther: ‘Over de joden en hun leugens’. We lezen daar: ‘We moeten ze in de zee verdrinken’. ‘Voor altijd weg met ze’ en ‘Als ik een jood vind om te dopen zal ik hem naar de brug over de Elbe brengen, een steen om de hals hangen en hem dan in het water duwen, terwijl ik hem dan zo in Abrahams naam doop’.

Een theoloog van vrijgemaakte huize schreef het onlangs wat sceptisch neer. Hoe kun je nou weten of een Godservaring geen ‘zelfervaring’ is? En daarmee bedoelde hij waarschijnlijk dat we onze zogenaamde Godservaringen ook zelf kunnen ‘voortbrengen’. Of inbeelden dus. Hiermee zitten we meteen midden in het onderwerp over Gods Geest en wij. Hoe weet je nou...

In mijn vroege (vrijgemaakte) jeugd werden religieuze ervaringen verdacht gemaakt. Als zelfs Maarten ’t Hart, ongelovig als hij was, ontroerd kon raken van psalmversjes...  Beleving was zo subjectief als wat. En zo werd God een vaag begrip. Iemand op afstand, ergens ver buiten het universum. Ervaring bleef verdacht.