Wie gerechtigd is op 15 maart te stemmen, zal gehoor geven aan de oproep daartoe door de overheid. Alleen al vanwege het voorrecht te kúnnen kiezen! Dat je zó je stem mag laten horen, op die dag zelf en daarna via een vertegenwoordiger in de Tweede Kamer.

Tegelijkertijd is antwoorden op deze oproep ook een daad van gehoorzaamheid. Uit alles wat op onze weg komt, spreekt de Here: via de verschijnselen in de natuur, de gebeurtenissen in de geschiedenis, het gelaat van de naaste, en op een bijzondere wijze via de prediking van het evangelie. Maar Hij spreekt ook via de overheid, zijn dienares, hoever zij soms ook bij haar Meester vandaan is.

In haar oproep om te stemmen horen we woorden van God. Zeker. Dan moet er wel een heel dringende reden zijn daaraan geen gehoor te (kunnen) geven. Dat zou kunnen. Maar dat zal een uitzondering zijn. De regel is: gaan! Na zorgvuldig overleg. Met een dankbaar hart. In gehoorzaamheid aan de roeping om de naam van de hoogste Koning te belijden in het politieke leven.

Veel lezers van ons blad zullen vast en zeker toen ze jong waren, een bijbel hebben gekregen om er thuis voor zichzelf uit te lezen. Maar ook om deze zondags mee te nemen naar de kerk. Je kon dan mooi meelezen als de dominee of een ouderling voor de preek een gedeelte uit de bijbel las. Maar dat niet alleen; wanneer de dominee tijdens de preek vroeg om een bepaalde tekst nog eens even op te zoeken, dan deed je dat. Want je had toch je bijbel bij je.

Nu in steeds meer kerken de beamer zijn intrede doet,  zie je dat velen naar de kerk gaan zonder hun bijbel mee te nemen.

Inmiddels ben ik halverwege het nieuwe boek God, iets of niets, van Taede Smedes. Onze theologie blijkt, zo lees ik,  behoorlijk beïnvloed door de filosofen van de Verlichting. Met afstandelijk klinkende woorden als Gods almacht, alwetendheid en bovennatuurlijkheid. Het lezen daarover ontregelt mij wat...

Ontregeling maakt altijd de vertrouwensvraag actueel. Op wie of wat vertrouw ik eigenlijk? Een Godsleer? Regels? Wat ís geloven eigenlijk? Ontregeling is nooit leuk, maar wel zinnig. Anders verliest het geloof haar openheid.

Afgelopen week sprak ik een collega. Hij klaagde: ‘De kerkelijke betrokkenheid onder mensen van 40 jaar en jonger wordt steeds minder. Alleen voor een project van maximaal twee maanden zijn ze nog enthousiast. Als het langer duurt, dan hebben ze geen zin, zijn te druk. Het wordt steeds moeilijker om alles in de kerk gedaan te krijgen. Nu doen de ouderen nog veel, maar hoe moet dat over een jaar of tien, twintig?

Ik dacht er de rest van de dag nog wat over na. Dat de kerkelijke organisatie in veel plaatsen steeds meer onder druk staat, is dat eigenlijk erg? Aan de ene kant zeker wel. De kerk heeft een functie en binnen die kerk zijn mensen nodig die het beleid maken, die voorgaan in het omzien naar elkaar. Mensen die geestelijk leidinggeven aan de gemeente. En er is nog zoveel meer nodig… Mensen die het beheer over de kerk voeren, mensen die leidinggeven aan jeugdverenigingen en catechisaties… En ga zo nog maar even door. Vooral het omzien naar elkaar en het omzien naar de jongeren, dat is van groot belang.