Elke zondagochtend is het stressen. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar preken zorgt bij mij elke week toch weer voor spanning. Je bent de hele week bezig geweest met een tekst en uiteindelijk is daar een preek uit gekomen. Maar je weet niet hoe die preek is, totdat je zondagochtend aan het preken bent. En dat zorgt voor spanning. Ik wil de preek nog even in alle rust doorlezen, moet nog even naar de wc, ga graag vroeg naar de kerk. Ik klaag niet, maar het is elke week weer hard werken.

Misschien herkent u hier op een andere manier iets van. Je zit niet vanzelf met het hele gezin netjes in de kerk om vijf voor half tien. En het is niet gemakkelijk om na het haasten direct tot rust te komen. Het is lang niet altijd gemakkelijk om alles waar je de hele week of het weekend mee bezig bent geweest naast je neer te leggen. Om al je drukte of je zorgen even te vergeten en je werkelijk op de dienst, de liederen, de gebeden, de preek te richten.

Het Jonas Daniel Meijerplein is een van m’n favoriete plekken in Amsterdam. Op dat plein, pal achter de grote synagoge staat het stoere standbeeld van de Dokwerker. Het is het symbool van de Februaristaking. Vorige week (25 februari) werd voor de vijfenzeventigste keer die unieke opstand herdacht. Op 2 februari 1941 nam de Amsterdamse beroepsbevolking het niet langer dat de Joden werden opgejaagd en gedeporteerd. Stratenmakers, vuilnisophalers, dokwerkers en anderen gingen met stokken en staven de Duitsers te lijf. Een ongelijk strijd natuurlijk, maar toch een morele overwinning. Wat een moed.

In onze gemeente vond in de afgelopen weken een gemeenteproject plaats. Zeven weken lang hebben we over het evangelie van Marcus gepraat, in de middagdienst daaraan vooraf werd in de preek aandacht besteed aan hetzelfde thema. Op één van de avonden kwam de vraag naar voren: Zijn wij klaar om Jezus te ontmoeten? Zijn we bang voor de dood? En zo ja, waarom?

Vorige maand kon je geen krant opslaan of er stond wel iets in over de ‘Levenseindekliniek’. Als je christen bent, weet je dat je leven in Gods hand is, Hij beslist over leven en dood. Daar zijn we het eigenlijk allemaal wel over eens.

In de Nieuwe Liberale Synagoge in Amsterdam staat op een van de muren gekalligrafeerd: ‘U heeft tien bewaarde berichten’. Zo’n herinnering kan geen kwaad. We lijken Gods geboden langzamerhand te vergeten. Een van Zijn berichten luidt: ‘u zult niet doodslaan’. We mogen ons gelukkig prijzen dat we in een rechtsstaat leven. De wet beschermt ons. Geweldenaars, moordenaars, mensen die ons naar het leven staan, worden nog steeds zwaar gestraft. Maar inmiddels komt het gevaar van een heel andere kant. Het doden gebeurt niet meer alleen doormoordenaars en geweldenaars maar vooral door nette, daarvoor opgeleide artsen. Waarom gebeurt dat? Het gebeurt omdat volgens de filosofie van de levenseindekliniek, ‘nu iedereen zelf mag bepalen waar de grens ligt’. En dan gaat het niet alleen over ons eigen leven, maar ook over nieuw leven. Wij gaan over het begin en het eind van het leven en de arts is daarbij tot onze dienst.