Onlangs debatteerde de Tweede Kamer over de vraag of je zelf je leven zou mogen beëindigen. Ja, als je vindt dat het voltooid is, zo zei het kabinet. Het overweegt daartoe een wetsvoorstel en wil tegemoetkomen aan een groep mensen, die naar het kabinetsoordeel steeds groter wordt: zij zijn 'klaar' met leven. Het debat daarover in de samenleving zou inmiddels 'gerijpt' zijn.

Sommigen betwijfelen die bewering: is het waar dat het aantal ouderen toeneemt dat de regie rond het eigen levenseinde in eigen hand wil houden? Of laat een betrekkelijk kleine groep sterker van zich horen?

Bijna vanaf ons huwelijk zijn wij geabonneerd op het programmablad van de Evangelische Omroep. Door de jaren heen is het in mijn ogen een prima blad geworden. Je wordt uitgebreid geïnformeerd over welke uitzendingen er op welk tijdstip plaatsvinden, met vaak de nodige voorinformatie. Dat geldt zowel voor de radio als voor de televisie. Maar er staat nog veel meer in te lezen. Zo is er een pagina gevuld met diverse soorten puzzels, wordt er een uitgebreid interview gehouden met een persoon die de desbetreffende week of op de radio of op de televisie in beeld komt. Er zijn twee pagina’s met weekoverdenkingen van ds. Van der Veer. Diverse personen schrijven een column, en er zijn twee pagina’s voor de kinderen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt aan bod. Door die grote variatie is het programmablad best de moeite van het lezen waard, ook al heb je geen televisie of luister je weinig naar de radio.

Sinds februari 2016 hebben we in onze kerk te Hoogeveen de zogenaamde ‘groeidiensten’. Deze diensten onderscheiden zich van ‘reguliere’ diensten doordat ze meer gebruik maken van liederen uit andere bundels. En daarnaast intro’s, schriftlezingen en (alternatieve) wetslezingen door een gastheer of -vrouw. Op de naam ‘groeidienst’ kwam kritiek: alsof andere diensten geen groei beogen. Maar het gaat natuurlijk bij deze vorm om iets anders.

U kent vast het verhaal wel van die duizenden zeesterren die aangespoeld waren op een strand in India. Ze lagen te verdrogen in de brandende zon en waren ten dode opgeschreven. Maar kijk! Daar loopt een jongetje. Hij bukt steeds, pakt een zeester op en gooit hem terug in zee. Een man die hem bezig ziet vraagt: ‘Wat doe je toch, je kunt toch niet al die duizenden zeesterren redden?’ ‘Nee’, antwoordt het jongetje, ‘maar deze wel’. En hij gooit de volgende zeester in het water.