Deze week werd ik getriggerd doordat iemand zich positief uitsprak over een recent verschenen interview in de Waarheidsvriend. Ik lees het blad van de Gereformeerde Bond (PKN) niet en hij was zo vriendelijk mij het artikel te mailen. Het betreft een predikant die al een poos meeloopt en hij laat zich uit over de kerk van gisteren en vandaag. Citaat uit het interview: “Het lijkt erop dat kerkenraden dingen in de gemeente vandaag de dag willen vastleggen. Je kunt het een verschuiving van belijden naar beleid noemen. Beleid is niet verkeerd en schept vaak de nodige duidelijkheid (…) maar het gevaar is dat het gemeente-zijn een systeem dreigt te worden en dat het geestelijke aspect eronder lijdt. De plicht om een beleidsplan te maken werkt de gedachte van maakbaarheid van de gemeente in de hand. (…) Dat geeft dynamiek aan een gemeente, maar is dat hetzelfde als een levende gemeente van Christus zijn”. Eerder heeft hij dan al gesproken over de Geest: “Maar in de kerk leven we van de Geest, niet van een stip op de horizon.” Aan het slot van het artikel spreekt hij over Israël, dat gedecimeerd terugkeert uit ballingschap. Hij zegt dan: “(M)aar Gods beloften voor het volk waren niet minder geworden. Die bleven voor de volle honderd procent van kracht. Dat is het perspectief waarmee je verder kunt. Daaraan houd ik me vast.”

Hoe het heil tot iemand komt... Een tijd terug besteedde De Wekker hieraan aandacht. Ondermeer twee ouderlingen blikten terug op bijeenkomsten over dit onderwerp. De CGK-ouderling gaf aan bij de GKV de diepe eerbied te missen voor Gods Woord. Ook zou het accent binnen de GKV vooral liggen op de levenspraktijk.

Om met die eerbied te beginnen. Bij mijn overstap van GKV naar CGK, tien jaar terug, merkte ik verschil. CGK-predikanten spraken over God bloedserieus. Door hen kreeg ik meer dan ooit het besef dat er iets gaande was. Dat er Iemand gaande was. Dat God écht bestond, en niet maar bij wijze van spreken. Of stond ik er op dat moment wat meer open voor?

'Dit gaat te ver', zo zei Esmé Wiegman, directeur van de christelijke patiëntenvereniging NPV. 'De overheid eigent zich hiermee zeggenschap toe over het menselijk lichaam. Als iemand te laks is om een keuze te maken, doet de overheid dat voortaan.'

Maar is het waar dat de overheid te ver gaat, nu de Tweede Kamer op 13 september heeft ingestemd met het actieve-donorregistratiesysteem (ADR)? Het punt is dat de kamer hiermee wil aandringen op een beslissing. Als iemand na twee oproepen nog niet heeft gereageerd, zal achter zijn naam 'geen bezwaar' worden genoteerd. Je kunt daarna altijd nog aangeven geen donor te willen zijn.

Traditiegetrouw is de tweede zondag in september de startzondag, waarbij de nadruk vooral op onze jongeren is gericht. Gods Woord staat zo’n dag centraal: vaak ’s morgens voor de jongste jeugd en ’s middags voor de oudere jeugd. In diverse gemeenten komen de jongeren ’s avonds bij hun predikant of jeugdouderling(en) samen om na een maaltijd met elkaar in gesprek te gaan. Mooi is dat. Even terzijde: er zijn soms gemeenteleden die het bijwonen van een kerkdienst, waarbij de nadruk van de verkondiging en de rest van de dienst komt te liggen bij onze kinderen en jongeren, niet nodig vinden. Ze komen niet. Jammer! Een valse start?