Nog even en er is geen held meer over. Ik heb het lang van me af proberen te houden, maar het lukt niet meer. Wat Luther gezegd heeft over de Joden is huiveringwekkend. Vorige week overleed Jules Schelvis. Hij was een van de zeer weinige overlevenden van het vernietigingskamp Sobibor. Als eerbetoon ben ik weer zijn boek ‘Vernietigingskamp Sobibor’ gaan lezen. In het eerste hoofdstuk citeert Schelvis uit het beruchte boek van Luther: ‘Over de joden en hun leugens’. We lezen daar: ‘We moeten ze in de zee verdrinken’. ‘Voor altijd weg met ze’ en ‘Als ik een jood vind om te dopen zal ik hem naar de brug over de Elbe brengen, een steen om de hals hangen en hem dan in het water duwen, terwijl ik hem dan zo in Abrahams naam doop’.

Een theoloog van vrijgemaakte huize schreef het onlangs wat sceptisch neer. Hoe kun je nou weten of een Godservaring geen ‘zelfervaring’ is? En daarmee bedoelde hij waarschijnlijk dat we onze zogenaamde Godservaringen ook zelf kunnen ‘voortbrengen’. Of inbeelden dus. Hiermee zitten we meteen midden in het onderwerp over Gods Geest en wij. Hoe weet je nou...

In mijn vroege (vrijgemaakte) jeugd werden religieuze ervaringen verdacht gemaakt. Als zelfs Maarten ’t Hart, ongelovig als hij was, ontroerd kon raken van psalmversjes...  Beleving was zo subjectief als wat. En zo werd God een vaag begrip. Iemand op afstand, ergens ver buiten het universum. Ervaring bleef verdacht.

17 februari 2016 staat in mijn heugen gegrift. Op die dag werd ik getroffen door een hartinfarct. Ik dank God dat ik het mocht overleven. Een wonder!

Anderhalve maand later rolt een mailtje binnen. Of ik, Nico, al een commentaar wil schrijven. Hoeft niet. Mag wel. Ik stuur een mail terug: ik schrijf een commentaar.

En nu denk ik: waar ga ik het over hebben? Mij ontbreekt elke behoefte om een controversieel onderwerp aan de orde te stellen of om te prikkelen. Wat spéélt er momenteel eigenlijk? In één keer is de stroom van activiteiten waar ik bij betrokken was wat betreft mijn bijdrage daaraan opgedroogd. Het ging om overleven. Het gaat om herstellen. Revalidatie is nu het woord. Vanmorgen deed ik nog een fietstest. Hoe sta ik ervoor? Voorzichtig pak ik weer wat ‘dingetjes’ op.

‘Maar als de gekozene toch voor het ambt moet bedanken?’ Dat was de slotzin van mijn vorige commentaar. Daar hadden kerkenraad en gemeente natuurlijk niet op gerekend. Onder biddend opzicht was men tot de kandidaatstelling gekomen en ook de stemmingsvergadering was in gebed bij de Here gebracht. De roep had duidelijk geklonken. En dan toch te moeten horen: ik kan het niet aannemen. Was dit niet te voorzien?

In het Nieuwe Testament lezen we ook dat er mensen verkozen werden. Maar ik ben nog nergens tegengekomen dat degene die gekozen werd, hieraan geen gehoor kon geven. Hoewel sommigen tegensputterden, gaf men uiteindelijk gehoor aan de roeping om deze taak te vervullen in de verwachting dat de Here kracht zou geven. En men kwam niet beschaamd uit.