Ach ja, het jaarlijkse ritueel: goede voornemens. Afvallen. Meer bewegen. Meer aandacht voor relaties. Andere baan zoeken. Minder drinken. Stoppen met roken. De meesten van ons kunnen hun lijstje van vorig jaar eenvoudig aanpassen: 2015 doorstrepen en 2016 opschrijven. Goede kerkelijke voornemens, bestaan die ook? En hoe zou zo’n lijstje eruit zien?

Ik doe een poging.

Nummer 1: we stoppen met eindeloze discussies over de te zingen liederen in de diensten. Dat is het voornemen van zingen tot Gods eer.

Nummer 2: we gaan echt werk maken van de gouden regel: gelijk gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hun evenzo (Lucas 6:31). Dat is het voornemen van inleven in een ander.

Nummer 3: elke vorm van kerkpolitiek behoort tot het verleden. Mattheüs 23:11: Maar wie de grootste onder u is, zal uw dienaar zijn. Dat is het voornemen van dienen.

Nummer 4: we gaan voor onze minste broeders en zusters. Dat is het voornemen om niet vooruitlopend op het handelen van Jezus de bokken en de schapen alvast te scheiden (Mattheüs 25:31-46).

Ruim een half jaar geleden schreef een van mijn collega-redactieleden op deze plaats over heilige huisjes. Ze constateerde dat jongeren zich in de kerk elke week moeten aanpassen aan diensten die in de regel gericht zijn op ervaren, volwassen gelovigen. En als er dan eens een jeugddienst is, dan is er alsnog, parallel daaraan, een ‘klassieke’ kerkdienst. Met de constatering dat jongeren zich in de kerk constant moeten aanpassen, ben ik het van harte eens. Een directe oplossing heb ik niet, maar het is wel zaak om daarover na te denken.

Ten diepste denk ik dat het bestaan van jeugddiensten een aanklacht is aan de kerken. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat jongeren eens in de zoveel tijd aan bod komen en verder maar mee moeten gaan in de vaart der volkeren? Kunnen we als kerk niet meer doen voor onze jongeren? Zou niet ten diepste iedere dienst een dienst moeten zijn waarin ruimte en aandacht is voor jong en oud?

De stroom vluchtelingen houdt aan. Velen omarmen hen. Anderen zijn verontrust. Ook onder christenen is er soms angst. Sommigen willen de grenzen liever sluiten.

De stichting Gave, die christenen steunt om vluchtelingen te helpen, lanceerde samen met andere christelijke organisaties het manifest 'Sta op voor vluchtelingen', met negen uitspraken: 1. Ik kijk goed om mij heen; 2. Ik open mijn hart; 3. Ik kies voor zachtmoedigheid; 4. Ik bid voor hen die haten; 5. Ik kom op voor het recht; 6. Ik help; 7. Ik heb geduld; 8. Ik ben trouw; 9. Ik getuig (www.gave.nl). Onder andere Anne van der Bijl, Els van Dijk, Arie Slob en Kees van der Staaij bevelen het manifest aan. Een van die organisaties die het manifest ondersteunen, is ons deputaatschap diaconaat.

Ongewenst zwanger… en nu? Veel meisjes en vrouwen kiezen in zo’n geval voor abortus. Andere mogelijkheden worden geboden door de christelijke organisatie Siriz, de vroegere VBOK, die hulp en opvang geeft aan ongewenst zwangeren. Ook de Fiom (Federatie van Instellingen voor Ongehuwde Moeders), biedt vroegtijdige en laagdrempelige hulp. Ook kan de bevalling onder geheimhouding plaats vinden op een veilige plek, een ziekenhuis of andere instelling.

Toch worden er elk jaar weer een aantal dode baby’s gevonden. Daarom zijn er de laatste jaren hier en daar babyluikjes geopend, de laatste pas geleden in Zwolle. De moeder kan haar baby hier al of niet anoniem achterlaten. Er is een mogelijkheid voor gesprek, maar het hoeft niet. Deze kamers zijn geopend door de stichting Beschermde Wieg. De stichting is opgericht om vrouwen, die ongewenst zwanger zijn en waarbij er sprake is van angst voor reguliere instellingen zoals Fiom, de Raad voor de Kinderbescherming of Bureau Jeugdzorg, te helpen. Eigenlijk zijn ze illegaal, je baby te vondeling leggen is strafbaar in Nederland.