‘Maar als de gekozene toch voor het ambt moet bedanken?’ Dat was de slotzin van mijn vorige commentaar. Daar hadden kerkenraad en gemeente natuurlijk niet op gerekend. Onder biddend opzicht was men tot de kandidaatstelling gekomen en ook de stemmingsvergadering was in gebed bij de Here gebracht. De roep had duidelijk geklonken. En dan toch te moeten horen: ik kan het niet aannemen. Was dit niet te voorzien?

In het Nieuwe Testament lezen we ook dat er mensen verkozen werden. Maar ik ben nog nergens tegengekomen dat degene die gekozen werd, hieraan geen gehoor kon geven. Hoewel sommigen tegensputterden, gaf men uiteindelijk gehoor aan de roeping om deze taak te vervullen in de verwachting dat de Here kracht zou geven. En men kwam niet beschaamd uit.

In onze gemeente vond in de afgelopen weken een gemeenteproject plaats. Zeven weken lang hebben we over het evangelie van Marcus gepraat, in de middagdienst daaraan vooraf werd in de preek aandacht besteed aan hetzelfde thema. Op één van de avonden kwam de vraag naar voren: Zijn wij klaar om Jezus te ontmoeten? Zijn we bang voor de dood? En zo ja, waarom?

Vorige maand kon je geen krant opslaan of er stond wel iets in over de ‘Levenseindekliniek’. Als je christen bent, weet je dat je leven in Gods hand is, Hij beslist over leven en dood. Daar zijn we het eigenlijk allemaal wel over eens.

Elke zondagochtend is het stressen. Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat, maar preken zorgt bij mij elke week toch weer voor spanning. Je bent de hele week bezig geweest met een tekst en uiteindelijk is daar een preek uit gekomen. Maar je weet niet hoe die preek is, totdat je zondagochtend aan het preken bent. En dat zorgt voor spanning. Ik wil de preek nog even in alle rust doorlezen, moet nog even naar de wc, ga graag vroeg naar de kerk. Ik klaag niet, maar het is elke week weer hard werken.

Misschien herkent u hier op een andere manier iets van. Je zit niet vanzelf met het hele gezin netjes in de kerk om vijf voor half tien. En het is niet gemakkelijk om na het haasten direct tot rust te komen. Het is lang niet altijd gemakkelijk om alles waar je de hele week of het weekend mee bezig bent geweest naast je neer te leggen. Om al je drukte of je zorgen even te vergeten en je werkelijk op de dienst, de liederen, de gebeden, de preek te richten.

Het Jonas Daniel Meijerplein is een van m’n favoriete plekken in Amsterdam. Op dat plein, pal achter de grote synagoge staat het stoere standbeeld van de Dokwerker. Het is het symbool van de Februaristaking. Vorige week (25 februari) werd voor de vijfenzeventigste keer die unieke opstand herdacht. Op 2 februari 1941 nam de Amsterdamse beroepsbevolking het niet langer dat de Joden werden opgejaagd en gedeporteerd. Stratenmakers, vuilnisophalers, dokwerkers en anderen gingen met stokken en staven de Duitsers te lijf. Een ongelijk strijd natuurlijk, maar toch een morele overwinning. Wat een moed.