Onze kerken kennen een deputaatschap dat zich inzet voor de bevordering van de eenheid tussen gereformeerde belijders in Nederland. De deputaten verzetten veel werk. Ze spreken met vertegenwoordigers uit diverse kerken in ons land waarmee wij ons op een of andere manier verbonden weten.

Dit past binnen het patroon van het evangelie. De eenheid van de kerk van Christus moet ook zichtbaar worden, tot eer van God en ten dienste van zijn koninkrijk. Daarom zoekt ons kerkverband naar eenheid met iedere kerk die staat op het fundament waarop ook wij staan: Schrift en belijdenis. De opdracht daartoe geldt landelijk en plaatselijk.

Maar de eenheid die wij als kerken zoeken met bijvoorbeeld de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) kan druk zetten op de eenheid in het eigen kerkverband. Tijdens de generale synode 2013 is daarover uitvoerig gesproken.

Daarom heeft deze synode aan deputaten 'eenheid' de opdracht meegegeven dat zij ook het gesprek over eenheid binnen ons eigen kerkverband moet bevorderen. Deputaten hebben die opdracht opgenomen. Ze vinden het belangrijk dat dit gesprek allereerst tijdens de vergaderingen van de classes op gang komt. Daar wordt de eenheid tussen classisgemeenten niet altijd duidelijk ervaren. Soms staat ze zelfs onder druk.

Daarom hebben deputaten eenheid op woensdag 28 januari jl. in Nunspeet in de Oenenburgkerk de broeders bijeengeroepen die aangewezen zijn leiding te geven aan de voorjaarsvergadering van hun classis. Ze kregen een aantal vragen voorgelegd over eenheid binnen hun classis en wat de basis daarvan zou moeten zijn. Ook of zij een begaanbare weg zien in het spanningsveld waarin enerzijds de roep klinkt om eenwording met bijvoorbeeld de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en anderzijds de opdracht de onderlinge eenheid binnen het kerkverband te bewaren.

Menselijk gesproken is die weg er niet. Als we vasthouden aan onze eigen menselijke overwegingen lopen we vast. Dat gebeurt naar de ene en naar de andere kant toe: als we ons laten leiden door het 'ideaal' van eenheid alleen, maar ook als we ons laten leiden door verleden en traditie alleen. Werkelijke eenheid, in het ware geloof en gehoorzaamheid aan het Woord, kan niet anders dan een gave in Christus zijn, die we in dankbaarheid mogen en dan ook moeten aanvaarden. We hopen op een goed gesprek binnen de classisvergaderingen. In biddend opzien …

D. J. Steensma, Feanwâlden

Onze gemeente is ruim twee jaar vacant. De preekvoorziener heeft het prima voor elkaar. Bijna elke zondag een gastpredikant, student of professor. Het kan niet beter. Maar soms… geen voorganger. Dat wordt dan preeklezen.

Een paar weken terug was ik aan de beurt. De gelezen preek was van een predikant die de week daarop zou voorgaan. Om te voorkomen dat hij dan mijn leespreek zou houden, mailde ik hem dat ik die bewuste van hem had gelezen. Daarbij vroeg ik hem ook of hij zondag ’s middags een catechismuspreek wilde houden. De predikant mailde mij terug met de vraag welke zondag uit de Heidelberger Catechismus aan de beurt was. Ik moest hem bekennen dat ik dat niet wist. En daar lag nou het probleem. In lange tijd hadden we geen uitleg over één van de catechismuszondagen gehad. Dus gaf ik hem als antwoord dat hij daarin de vrije keus had. Het werd zondag 7: wat is een waar geloof? Toen hij de daarbij horende vragen en antwoorden voorlas, zag je dat de lippen van een aantal gemeenteleden bewogen. Ze kenden ze nog van de catechisatie.

Als je ook maar enigszins perfectionistisch bent, leef je in een moeilijke tijd. Denk ik. We hebben januari achter de rug, de maand van goede voornemens. Afvallen en zo. Waar mogelijk niks van terecht kwam. In mijn beperkte beleving was het vroeger in dat opzicht gemakkelijker. Als je de was wit en wel aan de waslijn had wapperen, je kinderen er proper bijliepen en het stoepje zaterdags goed had geschrobd, dan kwam je al een heel eind. Nou ja, zo ongeveer dan.

Ik schrijf dit commentaar de dag na de aanslag in Parijs, waarbij twaalf mensen op brute wijze zijn vermoord. Uit heel de wereld komen reacties. Juist omdat deze aanval van islamterroristen gericht was tegen een uiterst satirisch blad met vele spottende cartoons over alle godsdiensten en dus ook over de profeet Mohammed en de islam.

Nu is vrijheid van meningsuiting een groot goed. Laat daarover geen misverstand bestaan. En de islam en de Koran bevatten vele elementen van een harde godsdienst met wraakgedachten op iedere andersdenkende. Kijk maar naar IS. Duidelijk is ook dat het merendeel van de moslims absoluut niet die harde lijn voorstaat en zelfs afstand neemt van elke vorm van terreur.

Maar waar het Westen sterk opkomt voor vrijheid van meningsuiting, daar mag ook wel worden bedacht dat het zelf ook bloed aan de handen heeft: kruistochten, misbruik van de kerk in de Middeleeuwen, slavernij, de Tweede Wereldoorlog (met op de koppels van de Duitse soldaten Gott mit uns), het apartheidsdenken in Zuid-Afrika. Dat zijn toch ook allemaal vormen van terreur?