'We leven in een bezeten wereld. En we weten het.' Met deze woorden begon Johan Huizinga zijn boek  In de schaduwen van morgen, een tijdsbeeld van een beschaving die zich op een verschrikkelijke manier tegen zichzelf had gekeerd: 'Het zou voor niemand onverwacht komen, als de waanzin eensklaps uitbrak in razernij (…).'

Deze woorden, opgetekend in 1936, zijn uitgekomen. De waanzin brak uit in de razernij van een wereldomvattende oorlog. Dood en verderf waren het gevolg.

7keer7 is de naam voor een zoektocht naar 'een nieuw soort christendom'. Er zijn in het kader van dit project een aantal bijeenkomsten geweest. De conclusies daarvan zijn samengevat in zeven richtingaanwijzers. Deze komen erop neer dat we op onze tocht door het leven diverse zaken achter ons moeten laten en andere zaken juist moeten meenemen. Alle kranten, seculier en christelijk, hebben er ruim aandacht aan geschonken. Ook ons kerkblad zal daar vast nog wel eens meer aandacht aan schenken dan binnen de hiervoor beschikbare ruimte in dit commentaar.

Wat mij allereerst opvalt is de presentatie van die richtingaanwijzers. Ik noem een drietal: stop met geloven (en wordt leerling); stop met gastvrijheid (en word een gast); en: stop met de kerk (en ontmoet elkaar).

Journalist Smouter geeft bij elk onderdeel een toelichting. Maar alleen al dat je radicaal zou moeten stoppen met bijvoorbeeld geloven… en dat daarvoor het ’leerling worden’ in de plaats moet komen... Dat laatste wordt dan ook nog tussen haakjes geplaatst. Om de nadruk te leggen op het stoppen?

Nederland is geen geïsoleerd stukje land. Dat weten we natuurlijk al lang. Import, export, internet, vliegverkeer. Producten en uitwisselingen waar we in de regel beter van (hopen te) worden.

Maar als het Oekraïne-conflict op Nederlandse bodem komt, in de vorm van een paar honderd lijkkisten? Daar schrikken we van. Daarnaast hebben we nog de vluchtelingenstromen. De wereld stroomt letterlijk Nederland binnen en al lang niet meer enkel via  televisiebeelden. En dát in ons polderlandje waar alles redelijk veilig, overzichtelijk en door wetten wordt gereguleerd. Waar een mensenleven telt en tot in de dood omringd wordt met zorg.

Al decennia lang wordt er discussie gevoerd over de zondag en hoe we daar naar Gods wens invulling aan ‘mogen’ geven. Tientallen boeken zijn er over volgeschreven en diverse professors hebben hun standpunt er al over uiteengezet. De discussie erover houdt nooit op en laait zo af en toe weer flink op. Voorstanders van de zondagsrust verwijzen naar de tien geboden uit Exodus 20, tegenstanders ervan (of liever: mensen die de wet wat vrijer interpreteren) beroepen zich bijvoorbeeld op de woorden die de apostel Paulus spreekt in Romeinen 14.

Wel meedoen aan een (commercieel) hardloopevenement op zondag of niet? En drink je dan na afloop wel of niet een pilsje op het terras? Ga je op zondag naar een pretpark of naar de film? Koop je een ijsje bij de snackbar? Is het acceptabel om op zondag televisie te kijken of… te surfen op het internet? Bij al deze vraagstukken spitst de discussie zich erop toe of er al dan niet gewerkt ‘mag’ worden op zondag. En, het is nu eenmaal zo: zoveel mensen, zoveel meningen. Ook binnen de christelijke gereformeerde kerk zijn er verschillende standpunten. Uitersten zelfs. Voor de één kan en mag bijna alles op zondag, voor de ander biedt de zondag zeer weinig ruimte.

De zondag staat synoniem voor rustdag, de dag van de Heer. Een dag waarop de heiliging van God centraal dient te staan. Essentieel daarmee zijn de kerkgang, het lezen in Gods Woord (de Bijbel), overdenking en aanbidding. De CGK-kerkorde is zeer duidelijk over de ‘dag des Heren’. Artikel 64 zegt erover: ,,De kerken worden dringend opgeroepen tot getrouwe heiliging van de zondag. Uitgezonderd de werken van barmhartigheid en liefdadigheid en de noodzakelijke zondagsarbeid zal men arbeid en handel nalaten.’’ Duidelijk en helder dus: weinig ruimte voor vrije of ruimere interpretatie.

Jammer genoeg zie je de grenzen steeds verder vervagen. Ook binnen onze eigen kerk is er door de jaren heen meer vrijheid ontstaan. Waar er tot vijftig à zestig jaar geleden in z’n geheel geen ruimte was voor ontheiliging van de zondag, is er deze ruimte vandaag de dag helaas wel. Het is belangrijk dat we ons bewust zijn van onze eigen verantwoordelijkheid. Binnen ons gezin en binnen de gemeente. Wat willen we uitstralen? Waar staan we samen voor? Welke plek geven we God in ons leven? Als we hier een eensgezind geluid laten horen, wordt de discussie over de zondagsrust al een stuk eenvoudiger.

Henri Scholing, Noordscheschut