Onlangs wijdde De Wekker een themanummer aan kerkverlating. Ons landelijk orgaan deed dat niet zonder reden. Jaarlijks verlaten zo'n vijfhonderd leden onze kerken zonder dat zij zich bij een andere kerk aansluiten. Een triest gegeven.

Allerlei factoren kunnen daarin een rol spelen. Sommigen zijn teleurgesteld in hun gemeente. Ze zijn gefrustreerd geraakt over het gebrek aan begrip, verkeerde opmerkingen en foutieve reacties van medekerkleden, en over wat ze zoal hebben gezien en gehoord. Anderen hebben grote moeite met bijbelse 'waarheden'. Het scepticisme verslaat zijn duizenden en het cynisme zijn tienduizenden. Wonderen? Hoezo moet bloed de schuld bedekken? De stap naar 'geen kerk' is gemakkelijker geworden. De onderlinge band is niet altijd even sterk.

Israël blijft de christelijke gemoederen beroeren. Volgens de één is het ook na Christus onveranderd Gods volk gebleven, want anders zou God zich niet aan zijn woord houden. Maar een ander stelt dat er door Christus een nieuw volk van God is gekomen, dat uit Joden en niet-Joden bestaat. Bram Maljaars is die laatste visie toegedaan en ontvouwt haar in een boek over Romeinen 11,26.

Hoed af voor de Neerlandicus Maljaars, die een voortreffelijke theologische studie heeft geschreven. Hij deed grondig speurwerk, zoals een goede detective. Hij heeft gevonden wat hij zocht: ‘heel Israël’ in Romeinen 11,26 is een aanduiding voor het volk van God, bestaande uit Joden en niet-Joden. Hoewel hij me op dit punt niet heeft kunnen overtuigen, ben ik niettemin onder de indruk van zijn boek.

Merkwaardige kop boven dit commentaar. We kennen allemaal wel de woorden bedrijfsreclame of sportreclame, maar kerkreclame? Je komt het woord zo niet tegen in de Dikke Van Dale. Wel op de manier van reclame in of voor de kerk.

Wanneer de kerk in de landelijke nieuwsmedia komt dan is dit in diverse gevallen negatief. Denk bijvoorbeeld maar aan het seksueel misbruik. Dit zijn ook zwarte bladzijden in de geschiedenis van de kerk. Of de media gaan met kerkmensen weinig respectvol om, ja  soms zelfs spottend in situaties als bijvoorbeeld het kledinggedrag of dat ijsje-kopen-op-zondag. Wat doe je dan? Ga je er in mee of houd je je stil om het gesprek maar uit de weg te gaan?

Dit nummer van het kerkblad is een van de zomernummers. We leven in een periode van heerlijke rust. Weinig vergaderingen, lange dagen, met een beetje geluk mooi weer. Tijd om buiten te zitten en niet binnen voor de televisie. Een tijd waarin er net iets minder van (de meesten van) ons wordt verwacht. Een periode om op te laden na een lang seizoen voordat we in september weer op volle kracht moeten presteren. Op school, op ons werk en ook in de kerk.

Vreemd eigenlijk. In de kerk zouden we beter moeten weten. We kennen toch dat beeld van de Here Jezus die door ontferming bewogen wordt als Hij de mensen ziet die opgejaagd en afgemat zijn. Mensen die eruitzien als schapen zonder herder. We kennen die uitspraak van Augustinus: Onrustig is mijn hart, totdat het rust vindt in U. En wat merken we ervan? Vaak ervaren we ook als christenen maar weinig rust.