Een aantal weken terug stond er op de site www.cip.nl een bijdrage over Rob Visser, PKN pioniersdominee in IJburg, de nieuwste wijk van Amsterdam. Vier jaar lang heeft hij daar gewerkt om er een nieuwe gemeente te starten. Inmiddels is er een kleine gemeenschap ontstaan van een vijftigtal meelevende personen. Zijn hoofddoel was niet om mensen bekend te maken met Jezus. Hoewel er in al die verhalen over Jezus wel degelijk iets leuks zit (bijvoorbeeld de Bergrede waar we ons voordeel mee kunnen doen), vindt hij het spreken over het bloed van Jezus dat reinigt, maar gezeur. Dat is volgens hem niet de boodschap. Met Jezus zou je de mensen alleen maar schuw maken. Dit moet toegankelijk zijn voor iedereen. Volgens deze predikant is het christendom slechts één van de wegen om iets van God te leren.

Tegenover deze uitspraak wil ik de lezers het volgende meegeven.

Ik schrijf dit commentaar op de tweede avond dat in het programma van Pauw – ’s avonds om 11.00 uur – gesproken wordt over een zeer schrijnende situatie in een verpleeghuis. En juist omdat de privésfeer van onze staatssecretaris van gezondheid, Martin van Rijn, hierbij in geding is, kun je verwachten dat dit gevolgen zal hebben. In de gezondheidszorg wordt geweldig gesnoeid om de zorgkosten beheersbaar te houden. Maar de patiënten zijn er de dupe van. Tegelijkertijd wordt in verpleeghuizen miljoenen winst gemaakt. In het gesprek weigerde de raad van toezicht werkelijk in gesprek te gaan omdat ze niet mee wil doen aan een welles–nietes–spelletje.

Aan het einde van het kerkelijk jaar staat de eeuwigheidszondag. Daarna is het advent en begint een nieuw jaar. Bij eeuwigheid denken wij aan de tijd na de aardse tijd, het leven na dit leven. Zo denkend staan we op de eeuwigheidszondag op de rand van het aardse bestaan. Maar we staan ook op de rand van wat we als mens sowieso kunnen begrijpen. We kunnen niet over de rand kijken. Daar zijn we als mens niet toe uitgerust, we hebben er de tools niet voor. De één zegt, dat er niets is over de rand. Maar bedoelt hij dan dat hij niets ziet over de rand? Maar dat is niet zo vreemd, want wij mensen kunnen niet over de rand kijken. Het is alleen wel een beetje vreemd om te zeggen dat daar niets is, terwijl je eigenlijk zegt, dat jij het niet kunt zien. Dan maak je jezelf wel heel erg belangrijk.

Onlangs wandelde ik met mijn vrouw door de Duitse stad Münster. Een stad vol geschiedenis. Je bent het ene historische gebouw nog niet gepasseerd of je stuit al op het volgende. Grote kerken staan op een steenworp bij elkaar vandaan. Indrukwekkende, kolossale gebouwen. Neergezet en in de loop van de tijd – na rampen en oorlogvoering – hersteld. We lopen door de imposante Sint-Paulusdom waarvan de eerste voorganger uit het begin van de negende eeuw stamt. Later bladeren mijn vrouw en ik in een boek waarin de vernielde kerk wordt getoond na geallieerde bombardementen in 1944. Er was genoeg vernield om de waanzin van de oorlog te beseffen.

Wat maakte de diepste indruk op mij bij het bezichtigen van deze Rooms-katholieke kathedraal? De lichtinval van deze kerk? Die geëmotioneerde man op die kerkbank? De brandende kaarsjes? De gebrandschilderde ramen, kruisbeelden, knielbanken en nisjes? Ik realiseer me: rooms-katholieken doen het anders dan protestanten. Als het gaat om de ‘zichtbaarheid’ en ‘tastbaarheid’ van het evangelie kunnen we van hen leren.