Op donderdag 13 november 2014 sprak de generale synode van de Protestantse Kerk over de notitie 'Brandpunten in de verkondiging'. Deze notitie wil een handreiking bieden aan predikanten, kerkenraden en gemeenten. Om die handreiking had de synode een jaar eerder gevraagd. Op verzoek van het moderamen hebben daarop dr. C. van der Kooi en dr. G. van den Brink de pen ter hand genomen.

De auteurs noemen vier punten die vandaag sterk in de verkondiging naar voren zouden moeten komen. Die punten staan tegenover evenzovele tendensen in onze cultuur. De eerste tendens is naturalisme: mensen willen niet meer weten van datgene wat boven de natuur uitgaat. Daartegenover moet de kerk pleiten voor eerbied jegens het scheppend werk van God.

Een aantal weken terug stond er op de site www.cip.nl een bijdrage over Rob Visser, PKN pioniersdominee in IJburg, de nieuwste wijk van Amsterdam. Vier jaar lang heeft hij daar gewerkt om er een nieuwe gemeente te starten. Inmiddels is er een kleine gemeenschap ontstaan van een vijftigtal meelevende personen. Zijn hoofddoel was niet om mensen bekend te maken met Jezus. Hoewel er in al die verhalen over Jezus wel degelijk iets leuks zit (bijvoorbeeld de Bergrede waar we ons voordeel mee kunnen doen), vindt hij het spreken over het bloed van Jezus dat reinigt, maar gezeur. Dat is volgens hem niet de boodschap. Met Jezus zou je de mensen alleen maar schuw maken. Dit moet toegankelijk zijn voor iedereen. Volgens deze predikant is het christendom slechts één van de wegen om iets van God te leren.

Tegenover deze uitspraak wil ik de lezers het volgende meegeven.

Bezigt u bovenstaande woorden wel eens? Ik wel. Al weet ik natuurlijk heel goed dat dit een kwalijke vorm van slachtofferdenken is. Maar daarom denk ik het nog wel eens. Gek eigenlijk, we denken nooit zo als ons iets moois overkomt. Dan heet het ‘toeval’ of ‘geluk hebben’. Nét zo heidens.

Op het moment dat ik dit schrijf, is het heus raak. Manlief zit vanaf vandaag een aantal dagen in België. Hij was nog maar nauwelijks vertrokken of datgene waar ik oprecht fobisch voor ben deed zich voor in huis. De eerste signalen van een zich ontwikkelende, onafwendbare verstopping. Ergens ondergronds. Bij de ontdekking voelde ik onmiddellijk mijn bloeddruk stijgen (ook dat nog).

Aan het einde van het kerkelijk jaar staat de eeuwigheidszondag. Daarna is het advent en begint een nieuw jaar. Bij eeuwigheid denken wij aan de tijd na de aardse tijd, het leven na dit leven. Zo denkend staan we op de eeuwigheidszondag op de rand van het aardse bestaan. Maar we staan ook op de rand van wat we als mens sowieso kunnen begrijpen. We kunnen niet over de rand kijken. Daar zijn we als mens niet toe uitgerust, we hebben er de tools niet voor. De één zegt, dat er niets is over de rand. Maar bedoelt hij dan dat hij niets ziet over de rand? Maar dat is niet zo vreemd, want wij mensen kunnen niet over de rand kijken. Het is alleen wel een beetje vreemd om te zeggen dat daar niets is, terwijl je eigenlijk zegt, dat jij het niet kunt zien. Dan maak je jezelf wel heel erg belangrijk.