Het jaar is alweer bijna drie weken oud. Alles gaat weer zo z´n gangetje. Aanstaande maandag is het Blue Monday, vrij vertaald Depridag. De Britse psycholoog Cliff Arnall heeft het bedacht, zo’n jaar of tien geleden. Blue Monday is de maandag van de laatste volle week van januari. Het is de dag waarop kerst voorbij is, de vakantie nog lang niet in zicht, het buiten nog lang donker is en waarop ook het laatste goede voornemen voor het nieuwe jaar mislukt is. Hij heeft zelfs een formule opgesteld waarmee de mate van treurigheid gemeten kan worden. Ook het weer speelt daarin mee, je salaris, de schulden die je hebt. En je mislukte goede voornemens dus.

Ja, die goede voornemens. Waarom bedenkt een mens zoiets? Blijkbaar vind je dat je het tot nu toe niet goed deed. Het is eigenlijk een soort openbare schuldbelijdenis. Ga ik meer aandacht geven aan mijn gezin? Dan kwam dat gezin tot nu toe dus tekort. Ga ik stoppen met roken? Dan weet ik dus dat roken niet goed is. En wat betreft je geloofsleven? Trouwer bijbel lezen? Vriendelijker en behulpzamer voor je naasten? Geduld hebben met de fouten van je broers en zussen? Niet meer roddelen? Waarschijnlijk kun je dit zelf nog wel aanvullen.

De stroom vluchtelingen houdt aan. Velen omarmen hen. Anderen zijn verontrust. Ook onder christenen is er soms angst. Sommigen willen de grenzen liever sluiten.

De stichting Gave, die christenen steunt om vluchtelingen te helpen, lanceerde samen met andere christelijke organisaties het manifest 'Sta op voor vluchtelingen', met negen uitspraken: 1. Ik kijk goed om mij heen; 2. Ik open mijn hart; 3. Ik kies voor zachtmoedigheid; 4. Ik bid voor hen die haten; 5. Ik kom op voor het recht; 6. Ik help; 7. Ik heb geduld; 8. Ik ben trouw; 9. Ik getuig (www.gave.nl). Onder andere Anne van der Bijl, Els van Dijk, Arie Slob en Kees van der Staaij bevelen het manifest aan. Een van die organisaties die het manifest ondersteunen, is ons deputaatschap diaconaat.

Ach ja, het jaarlijkse ritueel: goede voornemens. Afvallen. Meer bewegen. Meer aandacht voor relaties. Andere baan zoeken. Minder drinken. Stoppen met roken. De meesten van ons kunnen hun lijstje van vorig jaar eenvoudig aanpassen: 2015 doorstrepen en 2016 opschrijven. Goede kerkelijke voornemens, bestaan die ook? En hoe zou zo’n lijstje eruit zien?

Ik doe een poging.

Nummer 1: we stoppen met eindeloze discussies over de te zingen liederen in de diensten. Dat is het voornemen van zingen tot Gods eer.

Nummer 2: we gaan echt werk maken van de gouden regel: gelijk gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hun evenzo (Lucas 6:31). Dat is het voornemen van inleven in een ander.

Nummer 3: elke vorm van kerkpolitiek behoort tot het verleden. Mattheüs 23:11: Maar wie de grootste onder u is, zal uw dienaar zijn. Dat is het voornemen van dienen.

Nummer 4: we gaan voor onze minste broeders en zusters. Dat is het voornemen om niet vooruitlopend op het handelen van Jezus de bokken en de schapen alvast te scheiden (Mattheüs 25:31-46).

Ruim een half jaar geleden schreef een van mijn collega-redactieleden op deze plaats over heilige huisjes. Ze constateerde dat jongeren zich in de kerk elke week moeten aanpassen aan diensten die in de regel gericht zijn op ervaren, volwassen gelovigen. En als er dan eens een jeugddienst is, dan is er alsnog, parallel daaraan, een ‘klassieke’ kerkdienst. Met de constatering dat jongeren zich in de kerk constant moeten aanpassen, ben ik het van harte eens. Een directe oplossing heb ik niet, maar het is wel zaak om daarover na te denken.

Ten diepste denk ik dat het bestaan van jeugddiensten een aanklacht is aan de kerken. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat jongeren eens in de zoveel tijd aan bod komen en verder maar mee moeten gaan in de vaart der volkeren? Kunnen we als kerk niet meer doen voor onze jongeren? Zou niet ten diepste iedere dienst een dienst moeten zijn waarin ruimte en aandacht is voor jong en oud?