Het komt zomaar voor, in gesprekken in de kerk, dat de vraag gesteld wordt of we als christenen vandaag (nog) wel kunnen zeggen dat Jezus de enige Redder en Verlosser is. Concreet: kun je met Handelingen 4, 12 nog wel zeggen dat er onder de hemel geen andere naam tot redding en behoud gegeven is dan de naam van Jezus? Kun je als christen blijven zeggen dat je toch echt bij Jezus moet zijn …?

De vraag die uit de woorden hierboven opkomt, hangt direct samen met een manier van denken die diep in onze postmoderne samenleving is doorgedrongen. Er is vandaag grote moeite met het zomaar aannemen van een grote overkoepelende waarheid. Er bestaan – zo wordt gezegd – naast elkaar een heleboel verschillende waarheden die elk een eigen authentiek ‘verhaal’ vertellen.

Sinds 18 juli 2017 werkt Janetta Fokkema in Cochabamba in Bolivia. Zij werd uitgezonden door de gemeente van Siegerswoude-de Wilp. Diverse keren schreef zij over haar werk in het kerkblad. Op verzoek van de redactie vertelt zij nu hoe het kerstfeest wordt gevierd in Bolivia.

Hier in Bolivia verschenen de afgelopen weken steeds meer kerstversieringen in de straten en de winkels. Lichtjes rondom bomen, een arrenslee van lichtjes, een grote metalen kerstboom.. Ondanks het warme weer geeft dat wel iets van kerstsfeer. Alleen de muziek ontbreekt. Het gaat bij alle versieringen alleen om het decoratieve ervan en niet om waar het bij Kerst echt om draait: de geboorte van Jezus Christus, in Wiens Naam alleen verlossing te verkrijgen is.

Wie waren er allemaal getuigen van de gebeurtenissen rondom de geboorte van Jezus? Het begon allemaal met een boodschap van een engel aan een oude priester. Het was in de dagen van Herodes.

De priester Zacharias mocht in de tempel het reukoffer brengen. En toen stond daar plotseling rechts van het altaar een engel van de Heere. Zacharias was bang en verward. Verward vooral vanwege de inhoud van de boodschap. ‘Uw gebed is verhoord en uw vrouw Elisabeth zal een zoon baren en u zult hem de naam Johannes geven.’

‘Mama, mam, er ligt een man op het kerkhof’. ‘Ja, wel meer dan een’, bromde moeder. ‘Ja maar, kijk dan toch, hij ligt daar maar gewoon in zijn slaapzak.’ Langzaam draaide Lies zich om en keek Sanne aan. ‘Je houdt me toch niet voor de gek hé?’ Ze zag aan het gezicht van haar dochter dat het inderdaad geen grapje was en liep op het raam af. Ze keek naar de overkant, daar waar je tussen de hoge haag rondom de begraafplaats en het openstaande hek een stukje van het grafveld kon zien.

Een kromgebogen wat oudere man was druk in de weer een slaapzak op te rollen en nadat hij al zijn spullen bijeengeraapt had liep hij op de uitgang af. Voorzichtig om de hoek kijkend of er niemand aan kwam liep hij de weg op om vervolgens uit het zicht te verdwijnen.