Veel dove mensen ervaren een grote mate van eenzaamheid. Tegelijk zijn er in onze tijd veel mogelijkheden om die eenzaamheid te verlichten en te doorbreken. In dit artikel deel ik met u graag aan aantal ervaringen vanuit de boeiende en dankbare rol die ik mag vervullen als dovenpastor.

Het eerste artikel noemde een aantal soorten doofheid, en het tweede ging in op 'dovendiensten'. In dit derde artikel wordt nog iets gezegd over het IDP, en volgen enkele praktische tips.

Het Interkerkelijk Dovenpastoraat is – zoals in het vorige artikel al is aangegeven – een samenwerkingsverband van vier kerken. Het werk van het IDP is bedoeld als een hulpdienst voor de kerken om hen te ondersteunen bij het samen gemeente-zijn van dove en horende gemeenteleden. Er is een landelijk bestuur dat bestaat uit leden die door de vier kerken zijn benoemd. Onder dit bestuur functioneren een aantal taakgroepen (PR en website, Toerusting, Missionaire Activiteiten, Interkerkelijke Commissies, Financiën). Vanuit deze taakgroepen worden ook landelijke activiteiten georganiseerd, zoals een Landelijke Bijbeldag, een Huwelijksdag, enzovoort. Verdeeld over het land zijn er zestien Interkerkelijke Commissies voor het Dovenpastoraat (afgekort IC’s). In iedere IC zijn de kerken uit de regio vertegenwoordigd. Zij organiseren kerkdiensten, bezoekwerk en andere activiteiten.

Berichten uit de ‘bed, bad, brood’-opvang van INLIA in Groningen; maatschappelijk werkster Izre Kuiper doet verslag.

“Ik wil de pijn niet voelen. Ik wil die beelden niet zien. Niet meer. Niet meer. Ik wil slapen. Niet dromen, slapen.” Mohammed fluistert het bijna, zo zacht praat hij. Hij kijkt me niet aan. Alleen al het benoemen van het feit dat hij oorlogstrauma’s herbeleeft, valt hem zwaar.

In Ezechiël 27 staat een treurlied over Tyrus. Het oordeel wordt aangezegd aan die prachtige stad, die haven aan zee, die belangrijke handelsstad, die met vele landen en eilanden handel dreef. Zoals met Rhodos, dat betaalde met ivoor en ebbenhout. Prachtige combinatie, het witte ivoor ingelegd in zwart ebbenhout.

Verder komt ebbenhout in de Bijbel, voor zover ik kon vinden, niet voor.

In zijn bergrede spreekt Jezus diegenen zalig die lijden aan geestelijke armoede, die beseffen dat zij bij God niets kunnen inbrengen en slechts als arme zondaren tot Hem kunnen komen. Zij ervaren hun eigen onvermogen in het dienen van God. Maar Jezus bemoedigt hen, en noemt hen gelukkig.

Hoezo gelukkig? Omdat zij daarin iets bereiken van het ware mens-zijn, namelijk verlangen naar God! Is dat niet het hoogste geluk dat een schepsel verlangt naar zijn Schepper?

Armoede is een poort waardoor God binnenkomt in het hart van zijn kinderen. Daartegenover is 'rijkdom' een ernstige belemmering. Als je vol bent van jezelf en alles wat je in acht hebt genomen, hoe kan God dan door zijn Geest binnenkomen? Maar voor armen van geest is er geluk. En wat is geluk anders dan dat je als mens tot je bestemming komt? Dat je wordt zoals God heeft bedoeld?