‘Blindheid scheidt ons van de dingen, doofheid scheidt ons van de mensen’, zo sprak Immanuel Kant. In mijn werk als dovenpastor ontdek ik steeds meer hoe waar deze woorden zijn. Veel dove mensen ervaren een grote mate van eenzaamheid. Tegelijk zijn er in onze tijd veel mogelijkheden om die eenzaamheid te verlichten en te doorbreken. In dit artikel deel ik met u graag aan aantal ervaringen vanuit de boeiende en dankbare rol die ik mag vervullen als dovenpastor.
Het verhaal gaat, dat toen koningin Wilhelmina vlak na de oorlog ergens in de provincie Zeeland naar de overkant van de weg wilde gaan, zij aan iemand vroeg: ‘Wilt u mijn arm vasthouden? Ik ben nog nooit alleen overgestoken.’
Ook koningin Emma maakte een mooie opmerking toen ze regentes was. Ze stond samen met de jonge koningin Wilhelmina op het bordes van het paleis de toejuichingen van het volk in ontvangst te nemen. Koningin Wilhelmina vroeg: ‘Zijn al die mensen van mij?’ Koningin-regentes Emma antwoordde: ‘Nee, jij bent van al die mensen.’
Preken van zestienhonderd jaar geleden: ze bieden nog steeds inspiratie voor het geestelijk leven, én voor diegenen die zelf geroepen zijn het evangelie te verkondigen. De bundel Brood om van te leven bevat de verhandelingen 24 tot en met 54 die Augustinus heeft gehouden over het evangelie van Johannes. Deze bundel bevat verhandelingen over de hoofdstukken 6 tot en met 12 van het evangelie van Johannes. Steeds probeert de kerkvader daarin de diepere betekenis op te sporen van de woorden van Jezus in dit evangelie, en gebeurtenissen die daarin worden besproken. Een voorbeeld: de vijf gerstebroden die door Jezus werden gebroken, wijzen op de vijf boeken van Mozes. Gerst, geen tarwe. Want de gerstekorrel wordt omhuld door een vlies dat je er nauwelijks af kunt krijgen. Zo is het ook met de letter van het Oude Testament: je komt maar moeilijk tot de kern. Maar als je ertoe doordringt, biedt de letter voeding en verzadiging: uiteindelijk Christus zelf. En de jongen die de broden bij Jezus bracht? Die jongen was het volk Israël. Maar Israël kwam niet tot de kern. Het Oude Testament bleef gesloten. En de twee vissen? Die wijzen waarschijnlijk op de priester en koning, beelden van Christus. Israël droeg met zich mee wat het niet verstond. Maar Christus opent de Schriften en haalt het vlies van de gerstekorrel af! Wordt een gerstekorrel in de grond gelegd, dan levert hij veel op. De vijf boeken van Mozes hebben veel opgeleverd door de uitleg ervan.
En zo probeert Augustinus steeds de betekenis van een schriftgedeelte naar voren te halen. Het is niet de manier waarop de studenten in Apeldoorn de Schrift leren uitleggen. Het kan gemakkelijk te gezocht worden. Dan is het eerder inlegkunde dan uitlegkunde. Maar toch, Augustinus reikt vaak mooie gedachten aan. De verhandelingen, zo zegt de inleiding op de bundel, 'behoren tot het onbetwiste hoogtepunt van de verkondiging in de vroege kerk, omdat ze (…) een gedetailleerd en veelkleurig beeld geven van Augustinus' houding als bijbeluitlegger, predikant en pastor'.
De uitgave is keurig verzorgd, bevat een verhelderende inleiding en vermeldt steeds in de kantlijn de tekst waarnaar de desbetreffende passage verwijst.
D.J. Steensma, Feanwâlden
Aurelius Augustinus, Brood om van te leven. Verhandelingen 24-54 over het Johannesevangelie. Ingeleid, vertaald en van aantekeningen voorzien door Hans Tevel en Hans van Reisen, DAMON, Eindhoven 2017, €49,90, 488 blz., ISBN 978 94 6340 101 2.
Maak kennis met het toekomstige werk van de familie Drost in Oostenrijk.
In het prachtige land Oostenrijk zijn maar weinig mensen die de geweldige genade van de Heere Jezus Christus echt kennen. In de eeuwen na de reformatie is er alles aan gedaan om de protestanten het land uit te krijgen. Dat is bijna, maar gelukkig niet helemaal gelukt. Nog steeds zijn er kleine gereformeerde kerken en deze kerken willen graag meer gemeentes stichten om zo meer mensen met het goede nieuws te bereiken.
De uitdrukking 'voltooid leven' houdt verband met de vraag of mensen hun leven mogen (laten) beëindigen als zij voor hun gevoel lijden aan een te lang geworden leven. Daarbij kan meespelen dat zij lijden aan een stapeling van ouderdomsklachten op fysiek en psychisch vlak, en geen zin meer zien in het leven. Er kan angst zijn voor verdere aftakeling. En als er nog geen sprake is van aftakeling: sommigen willen de regie over hun leven niet uit handen geven, en stellen zelf het moment vast waarop zij hun leven voltooid achten. Als dat moment gekomen is, willen ze ook zelf de regie over hun levenseinde houden.
