Veel dove mensen ervaren een grote mate van eenzaamheid. Tegelijk zijn er in onze tijd veel mogelijkheden om die eenzaamheid te verlichten en te doorbreken. In dit artikel deel ik met u graag aan aantal ervaringen vanuit de boeiende en dankbare rol die ik mag vervullen als dovenpastor.

Het vorige artikel noemde een aantal soorten doofheid. Nu iets over kerkdiensten voor doven.

Dit commentaar hoort in de reeks ‘De voorzeide leer’. Het is mooi dat het ds. F. van Deursen op de hoge leeftijd van 84 jaar gegeven is dit commentaar op 1 Tessalonicenzen te schrijven. En dat de uitgever het heeft willen uitgeven. Van Deursen heeft een prettige en duidelijke schrijfstijl. En maakt veel mooie opmerkingen. Maar op wezenlijke punten ben ik het met zijn verklaring niet eens.

Ik zet mijn hoed af voor de schrijver van dit boek, dr. Henk van der Meulen. Hij was universitair docent Praktische Theologie. Op dat gebied heeft hij verschillende publicaties op zijn naam staan. Na zijn pensionering verdiepte hij zich in de brief aan de Hebreeën. Met als resultaat: een prachtstudie over dit schitterende, maar niet eenvoudige Bijbelboek.

Wat kun je soms tegen een nieuwe taak opzien! Vast en zeker hebben ook de leerlingen van Jezus dat gedaan. Ze moesten zich voorbereiden op een wel heel bijzondere missie. Jezus had hen geroepen. Ze moesten niets minder zijn dan het licht van de wereld, en het zout van de aarde.

De taak die Jezus vandaag de zijnen geeft, is niet minder: God lief hebben boven alles en je naaste als jezelf. En hoort daar ook niet bij het verkondigen van het evangelie? En het dienen in de gemeente van Christus, op welke manier dan ook? Allen die naar Hem genoemd zijn, hebben een taak, waar dan ook.