Dementie – ziekte van de vergeten herinneringen
In maart 2018 overleed mijn moeder, Corry Vennik. Ze werd 84 jaar oud. Mijn moeder was in de laatste jaren van haar leven dement. Ik herinner me dat we haar opzochten. Op een tafeltje lag een puzzelboekje. Vol bewondering was ik altijd al over hoe zij destijds moeiteloos de meest ingewikkelde doorlopers oploste.
Nu was ik opnieuw vol lof: geen puzzel had lege plekken, alles was juist ingevuld. Wat goed, mam. Ja, gaf ze even later toe: de oplossingen stonden achterin het puzzelboekje; wat ze niet wist had ze opgezocht en vervolgens ingevuld… We hebben er samen hartelijk om gelachen. Dat had ze toch maar even mooi geregeld. Maar ondertussen: die lege plekken, die oningevulde vakjes; als beeld voor hoe het met haar zelf gesteld was. Mijn moeders hersens als een boekenkast waar langzaam maar zeker het ene na het andere boek uitviel. Steeds meer werd er uitgewist. Steeds minder vat krijgen op de ‘feiten’ en steeds meer gedesoriënteerd raken: waar ben ik? Je ziet haar denken als je binnenstapt: wie ben jij? Het weglachen van de zaken die ze niet meer vatten kan. De blik op haar gezicht als ik haar opzoek en ze mij ziet (ik lijk veel op mijn vader) en dat je haar ziet denken: dat is Dirk, mijn man. Dag ma, ik ben het Nico, je zoon. Zo help je haar. Die kwetsbare lieve moeder die de weg kwijt is.