Dit commentaar hoort in de reeks ‘De voorzeide leer’. Het is mooi dat het ds. F. van Deursen op de hoge leeftijd van 84 jaar gegeven is dit commentaar op 1 Tessalonicenzen te schrijven. En dat de uitgever het heeft willen uitgeven. Van Deursen heeft een prettige en duidelijke schrijfstijl. En maakt veel mooie opmerkingen. Maar op wezenlijke punten ben ik het met zijn verklaring niet eens.

‘Blindheid scheidt ons van de dingen, doofheid scheidt ons van de mensen’, zo sprak Immanuel Kant. In mijn werk als dovenpastor ontdek ik steeds meer hoe waar deze woorden zijn. Veel dove mensen ervaren een grote mate van eenzaamheid. Tegelijk zijn er in onze tijd veel mogelijkheden om die eenzaamheid te verlichten en te doorbreken. In dit artikel deel ik met u graag aan aantal ervaringen vanuit de boeiende en dankbare rol die ik mag vervullen als dovenpastor.

Wat kun je soms tegen een nieuwe taak opzien! Vast en zeker hebben ook de leerlingen van Jezus dat gedaan. Ze moesten zich voorbereiden op een wel heel bijzondere missie. Jezus had hen geroepen. Ze moesten niets minder zijn dan het licht van de wereld, en het zout van de aarde.

De taak die Jezus vandaag de zijnen geeft, is niet minder: God lief hebben boven alles en je naaste als jezelf. En hoort daar ook niet bij het verkondigen van het evangelie? En het dienen in de gemeente van Christus, op welke manier dan ook? Allen die naar Hem genoemd zijn, hebben een taak, waar dan ook.

Het verhaal gaat, dat toen koningin Wilhelmina vlak na de oorlog ergens in de provincie Zeeland naar de overkant van de weg wilde gaan, zij aan iemand vroeg: ‘Wilt u mijn arm vasthouden? Ik ben nog nooit alleen overgestoken.’

Ook koningin Emma maakte een mooie opmerking toen ze regentes was. Ze stond samen met de jonge koningin Wilhelmina op het bordes van het paleis de toejuichingen van het volk in ontvangst te nemen. Koningin Wilhelmina vroeg: ‘Zijn al die mensen van mij?’ Koningin-regentes Emma antwoordde: ‘Nee, jij bent van al die mensen.’