Jezus kwam naar deze wereld om te lijden en te sterven. Maar wie zat daarop te wachten? Wat waren de reacties van de Joodse leiders op het werk, de wonderen, de aanwezigheid van Jezus? Over het algemeen horen we in de evangeliën weinig positiefs over de leiders van het volk. Of het schriftgeleerden, oudsten, farizeeën of saduceeën waren, ze staan er niet positief op.

De reden daarvoor is dat ze allemaal meer met zichzelf bezig lijken te zijn dan met Jezus. Ze staan op hun eigen standpunt en klampen zich vast aan hun eigen positie. En Jezus lijkt vooral een bedreiging te zijn voor die positie. Want Jezus krijgt de menigte in beweging en zijn optreden vraagt om een keuze. Volg je hem en geloof je dat Hij de Zoon van God is of ga je tegen hem in en zie je hem als gevaarlijk.

Klaas is vandaag uit de klas gehaald om reden van pestgedrag. Klaas heeft bij gym een leerling een rotgevoel gegeven omdat hij zei dat ze stonk en niet bij haar wilde staan. Vervolgens is hij uit de klas gehaald en er is met gesproken over zijn gedrag. Hij gaf aan dat hij vindt dat hij dat mag zeggen als hij dat zo vindt. Toen hij later weer de klas binnen ging zei hij 'bitch', waarop de docent vroeg hij de zorg-coördinator bedoeld, waarop hij beaamde dat ze een 'bitch' is. Vervolgens heeft hij gisteren erg hard gelachen omdat een andere zei dat ze niet bij 'dat stinkding' moesten gaan zitten.  Met 'dat ding' bedoelen ze dezelfde leerling als vanmorgen.

Daar hangt Hij, bloedend en lijdend aan het kruis. Het eindpunt van een weg vol martelingen. Hij werd bespot en bespogen, beschimpt en gegeseld, verloochend en verraden. En zoals tijdens zijn hele leven, was Hij omringd door het volk. ‘En het volk stond toe te kijken’.

En dan zijn er nog de soldaten, de farizeeën en de Schriftgeleerden, en dicht bij het kruis de vrouwen, de Maria’s en Johannes, en ergens zal ook wel Simon van Cyrene hebben gestaan. Allemaal staan ze daar met hun eigen gedachten en emoties.

Veel mensen weten niet dat anorexia een zeer ernstige ziekte is. Weliswaar genezen relatief veel anorexiapatiënten, maar pas na een taai gevecht. En een deel van hen moet daarna verder leven met beschadigingen. Bovendien is er ook een deel dat overlijdt aan deze ziekte.

Een van hen is Emma, de hoofdpersoon van dit verhaal. Toen ze twaalf was, kreeg ze anorexia. Het werd een gevecht van zes jaar. Maar ze verloor de strijd, tot haar eigen grote teleurstelling en van haar ouders en twee zussen, en van veel meer mensen om haar heen.