De tijd waarin jongeren als vanzelfsprekend de keuzen van hun ouders volgden is voorbij. Jongeren maken hun eigen keuzen. En de keuzemogelijkheden zijn enorm. Er is een bijna onbegrensd aanbod van levensstijlen en muziekculturen, van zingeving en geloof.

Ondertussen leven veel ouders met een stil ver­driet. Het dragen van een piercing of een tattoo kom je wel te boven. Maar als je dochter niet meer naar de kerk gaat... Of als je zoon zegt: 'Mam, ik geloof niet meer....'

Vaak weten ouders niet hoe ze daarmee om moe­ten gaan. Dus zwijgen ze erover. Hetzelfde geldt voor de gemeente. Er is in de gemeente volop aandacht voor kinderen die gedoopt worden en voor jongeren die belijdenis doen. Maar als ie­mand ongemerkt wegglijdt uit het geloof en stil­letjes verdwijnt, schort het aan aandacht.

In de zes weken voor Pasen wordt elke week een kort artikel geplaatst waarin mensen van verschillende leeftijden aan het woord komen naar aanleiding van de vraag hoe zij Pasen beleven.

Het Paasfeest draait voor mij vooral om het vrijwillige offer van Jezus Christus. Hij heeft zich voor mij aan het kruis laten nagelen en de eenzaamheid geleden, om alles weer goed te maken tussen God en mij. Dit offer raakt me elke keer als ik eraan denk. Het is voor mij een zekerheid, zo absoluut onwaarschijnlijk, dat het waar moet zijn! En dat God dit voor ons heeft overgehad, is een heel liefdevolle daad.

Begin dit jaar ging beleidsmedewerker Gé Drayer met pensioen. Meer dan vijfentwintig jaar was hij vanuit het Dienstenbureau van onze kerken betrokken bij het werk van Zending en Hulpverlening. Er is een fraai vormgegeven brochure verschenen waarin hij vanuit de Bijbel en vanuit zijn jarenlange ervaring uitlegt wat helpen is.

De titel van het boekwerkje zegt het al: << cursief>>We helpen zo graag! Maar hoe helpen we goed?<<einde cursief>> 

Een paar cijfers: in Nederland leven momenteel zo’n drie miljoen mensen op of onder de armoedegrens. Per provincie zijn er zo’n tien voedselbanken actief. Daarnaast komen er steeds meer kledingbanken en andere projecten tot stand. Het is om stil en verdrietig van te worden. Armoede en stille armoede, pal om de hoek, maar we weten ook van zoveel ellende over de grens. De eerste gedachte is dan een heel natuurlijke: We moeten helpen!

Een evangelische christin en ik waren het er roerend over eens, dat Jezus Christus de beslissende openbaring van God is. Maar we verschilden grondig van mening over de vraag wat dat betekent voor Gods toekomstplan. Dat bleek onder andere toen zij stellig beweerde dat binnenkort in Jeruzalem de bouw zal beginnen van de derde tempel, de tempel waarover Ezechiël 40-48 spreekt. En eraan toevoegde dat de voorbereidingen al in volle gang zijn. We legden deze tempelprofetie heel verschillend uit. Hier volgt mijn uitleg.

Waarom maakte Israël na de terugkeer uit de Babylonische ballingschap geen gebruik van Ezechiëls profetie bij de bouw van de tweede tempel? Het antwoord is af te leiden uit de profetie zelf.