Mevrouw Riek Stoppels (88) staat al op ons te wachten als we op de vierde etage uit de lift stappen.

Ze woont, met wat hulp, nog zelfstandig in een mooi appartement in de Wilhelminaheem in Delfzijl. ‘Ik woon hier met plezier’, vertelt ze. ‘De mensen zijn hier allemaal zo vriendelijk en behulpzaam. Ik heb niets te klagen.’ 

We hadden afgesproken dat we met haar over Kerst zouden komen praten. Over hoe zij Kerst beleefde in haar jeugd, tijdens haar huwelijk en nu.

Ze begint al gelijk te vertellen: ‘Ik ben geboren in Hellum. We waren met negen kinderen en het was bij ons thuis geen vetpot. ’s Zondags gingen we naar de kerk in Siddeburen. Dat was een half uur lopen, maar we gingen twee keer per zondag. Met Kerst waren er drie diensten, op de Eerste Kerstdag twee en op de Tweede Kerstdag één. Dat waren eigenlijk gewone diensten. Er werden, op het "Ere zij God" na, geen kerstliederen gezongen. Op Tweede Kerstdag soms nog "Stille nacht". Daar genoot ik altijd erg van, want ik houd ervan om mooie liederen te zingen. Een kerstboom was er niet, ook niet op school of thuis. Dat mocht niet, dat was heidens.

Verscheidene kerken in ons kerkverband vormen een samenwerkingsgemeente met een gereformeerde kerk (vrijgemaakt) of met een Nederlands gereformeerde kerk. Ook is hier en daar sprake van samenwerking met een gemeente die zich verwant voelt met de gereformeerde bond binnen de Protestantse Kerk in Nederland.

Uit deze samenwerkingsgemeenten worden ambtsdragers afgevaardigd naar een classisvergadering. De vraag die ook al in de vorige synode aan de orde kwam, is: kan elke ambtsdrager uit een samenwerkingsgemeente worden afgevaardigd, ongeacht tot welke bloedgroep hij behoort? Anders gezegd: kunnen ambtsdragers die niet christelijk-gereformeerd zijn worden afgevaardigd naar een classisvergadering? Tijdens de achtste zitting van de generale synode kwam deze vraag opnieuw aan de orde.

Mijn kleinzoon stopt met huilen en kijkt me met pientere oogjes aan. Ik drink de details van zijn gezicht in. De dikke bos haar, het kleine mondje en fijne neusje, het witte smeer dat nog in zijn oorschelpen zit. Zijn ogen zo donker dat ze zwart lijken. Ik schrik. Ver weg hoor ik metaal langs steen knarsen. Die ogen hebben me eerder aangekeken.

De stem van mijn dochter verjaagt de beelden in mijn hoofd: ‘Mag ik hem?’

Ik draai me om, mijn hart klopt in mijn keel. Voorzichtig leg ik het bundeltje in haar uitgestoken armen. Ik probeer me te concentreren op mijn dochter. Haar mond beweegt, maar ik hoor geen woorden. De haartjes op mijn armen staan rechtovereind. Ik hoor geschreeuw en gekrijs waarvan ik diep vanbinnen koud word. Dan voel ik de warme hand van mijn dochter op mijn arm. Ik voel de koude lucht van de nacht, die langs mijn hals strijkt. Ik voel de koele stenen onder mijn voeten. Ik land weer.

‘Mama, help je me?’

Veel christenen ‘hebben’ niet zoveel met het Oude Testament. Het lijkt wat streng, met al die regels, oordelen en verbanningen.

Theoloog Pieter J. Lalleman, nieuwtestamenticus in Engeland, heeft een boek geschreven over het ‘tegoed’ van het Oude Testament. In dat boek, <<cursief openen>>Van blijvend belang <<cursief sluiten>>, behandelt hij onderwerpen die in het Nieuwe Testament niet of nauwelijks aan de orde komen maar die ons vandaag wel degelijk wat te zeggen hebben.

Veel christenen denken dat het Oude Testament slechts een boek is met wat voorspellingen over Jezus. Of dat God met Zijn openbaring in Jezus Christus Zich op de ultieme manier heeft geopenbaard en dat daarmee het Oude Testament wat bijzaak is geworden.