Tegen alle verdriet, vergankelijkheid en verschrikkingen in belijdt de kerk een werkelijkheid waarop niets valt aan te merken. Deze werkelijkheid is zoals de Schepper haar in het begin bedoelde en waarin zijn grootheid in volle glorie en schitterende luister tot uitdrukking komt: wat niemand ooit heeft gezien, waarvan niemand ooit heeft gehoord, en waarvan niemand zich ooit een voorstelling heeft kunnen maken.

God belooft dit leven aan degenen die bij Hem horen. Jezus vertelde zijn discipelen daarover: eeuwig leven bestaat in het kennen van de enige waarachtige God. Wie de Almachtige kent zoals Hij gekend wil zijn, deelt in het eeuwige leven.

Dit kennen is een kennen van het hart. Wie God zo kent, kan noch wil zonder Hem leven. Hij verlangt naar Hem, zoals een hert dorst naar water. Hij voelt zich veilig bij Hem, gaat steeds weer naar Hem toe, zowel in vreugdevolle momenten als in situaties van verdriet. Deze levenskennis die bewerkt en versterkt wordt door de Geest, is eeuwig leven.

‘Eet knoflook noch uien, want hun geur verraadt de boer in je’, sprak Don Quichot vermanend tegen zijn schildknaap Sancho Panza. Laat door de geur niet merken dat je een arme sloeber bent. Inmiddels is knoflook een basiselement in de Spaanse keuken geworden!
Eerder, in de Romeinse tijd, was de rijke keizer Nero zo dol op prei, dat hij Porrophagus genoemd werd, preivreter. Hij geloofde dat prei zijn stem verbeterde.

In het kerkblad van 13 mei jl. schreef ik een commentaar onder de kop ‘Soft godsbeeld’. Het was naar aanleiding van een verslag in het ND (13 mei jl.) over een studiedag op de Theologische Universiteit van Apeldoorn. Hoofdspreker op die dag was dr. Gert-Jan Roest. In dezelfde column haalde ik ook een uitspraak aan van prof. Ad de Bruijne van de theologische Universiteit in Kampen.

Er werd op het commentaar gereageerd. Was ik er niet te fors ingegaan? Had ik me wel genoeg gerealiseerd dat ik reageerde op een krantenverslag? En aantal dagen later, 18 mei, schreef dr. Roest zelf een reactie in het Nederlands Dagblad. Een van de uitspraken uit het ND-verslag werd rechtgezet: ‘vergeving hoort wel tot het hart van de evangelieverkondiging’.

Aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam staat het imposante gebouw van de voormalige Hersteld Evangelisch-Lutherse Gemeente. Helaas is het nu een theater. Maar in een driehoek boven de daklijst is nog een houtsnijwerk te zien dat herinnert aan vroeger dagen. We zien een vrouw, met haar ene hand rustend op de Bijbel en met haar andere hand wijzend naar de hemel. Twee kinderen aan weerszijden van een brandend altaar verbeelden respectievelijk met een zuil de Standvastigheid en met een kelk het Geloof. Op de daklijst eronder stonden de woorden uit Handelingen 3 vers 42: ‘En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden.’ Ik ben verliefd op deze tekst. Het is een zeer krachtige samenvatting van de christelijke gemeente. Trouw aan het Woord, trouw in de gemeenschap, trouw in de gedachtenis aan het offer van Christus en volhardend in het gebed. In 1952 gingen de Hersteld Luthersen weer samen met de grote Lutherse kerk. De Nederlandse Bank vestigde zich toen in het gebouw. De tekst op de daklijst verdween, het houtsnijwerk bleef.