Kijken naar een andere dan je eigen vrouw, om haar te bezitten. Wie dat doet, pleegt in zijn ​hart ​echtbreuk. ​ Hij breekt daarmee het huwelijk van de ander. Met dit onderwijs wijst Jezus op de kern van het zevende gebod. Hij wijst daarmee ook aan wat het betekent met heel je hart God en de naaste lief te hebben.

Jezus spreekt over echtbreuk: U hebt gehoord dat tegen de ouden is gezegd dat u niet mag echtbreken. Maar Ik zeg u … Deze woorden (Mat.5,27-30) waren allereerst gericht aan het adres van getrouwde mannen: wie met begeerte kijkt naar de vrouw van een ander, breekt diens huwelijk. Maar natuurlijk zou dit woord ook gericht kunnen zijn aan het adres van een ongetrouwde man: ook deze breekt het huwelijk van een ander als hij in zijn hart ernaar verlangt de vrouw van die ander te bezitten. Maar de eerste focus lag op de getrouwde man. Dat mannen ongetrouwd bleven, kwam in die tijd nauwelijks voor.

Oorspronkelijk was er één deputaatschap: eenheid gereformeerde belijders en correspondentie met buitenlandse kerken. Eind jaren negentig werd dit deputaatschap gesplitst. Ons deputaatschap houdt zich uitsluitend bezig met contacten met buitenlandse kerken. Dat wil zeggen kerken die ook de gereformeerde belijdenis onderschrijven: de drie formulieren van enigheid of de Westminster Confessie. Deze laatste wordt onderschreven door presbyteriaanse kerken.

De gedachte achter deze contacten is dat Gods kerk wereldwijd is: Ik geloof een heilige, algemene (=katholieke of wereldwijde), christelijke kerk. Concreet houdt dit in dat we over en weer elkaars synoden bezoeken. De generale synode is de breedste vergadering van een kerk. Iedere drie jaar nodigen wij vertegenwoordigers uit van zusterkerken uit het buitenland. Het voordeel van fysiek aanwezig zijn is dat je de sfeer proeft. En door de gesprekken leer je een kerkverband beter kennen.

Eén van de boeken die ik – een poosje geleden alweer – heb verslonden is het boek The Forgotten Ways (De vergeten wegen); niet in het Nederlands verkrijgbaar). Schrijver van dit boek is de Australiër Alan Hirsch. Hij woont en werkt in de Verenigde Staten. Hirsch is jood; hij belijdt Jezus als Heer. Hirsch heeft veel ervaring opgedaan met het opzetten van missionaire bewegingen. En hij heeft met betrekking tot ‘missie’ veel denkwerk verricht. Er zij al heel wat boeken van zijn hand verschenen. The Forgotten Ways is wel te beschouwen als zijn centrale boek.

Ruzie en conflicten gaan de kerk niet voorbij. Ze horen bij het leven in een gebroken wereld. Er is vaak weinig voor nodig om een ruzie te laten escaleren tot een conflict dat de hele gemeente raakt. Bijvoorbeeld bij die gemeente waar besloten is extra aandacht te besteden aan het jeugdwerk.

Er is een commissie benoemd, bestaande uit Truus, Jan, Piet en Gea. Truus en Jan hebben veel ervaring in het jeugdwerk, Piet en Gea zijn nog jong en vertegenwoordigen de jeugdgroep in de commissie. Na een paar vergaderingen blijkt dat de gedachten van de commissieleden heel verschillend zijn. Piet heeft allerlei ideeën voor verandering van de kerkdiensten en het organiseren van activiteiten voor de jeugd. Jan vindt de plannen veel te ver gaan en maakt duidelijk dat hij tegen is. Truus en Gea hebben steeds minder inbreng tijdens de vergaderingen. Als er besloten moet worden over het advies dat de commissie aan de kerkenraad moet geven, gaat het mis. Piet is het helemaal zat, hij beschuldigt Jan ervan dat hij alleen maar tegenwerkt. Jan wordt boos en verwijt Piet dat die alleen maar zijn eigen ideeën wil doordrammen. Truus probeert te bemiddelen, maar stopt hiermee als Piet en Jan haar beginnen af te katten. Gea houdt zich stil. De vergadering eindigt zonder oplossing, de commissieleden gaan allemaal met hun eigen gedachten en frustraties naar huis.