Sinds we getrouwd zijn, al meer dan 33 jaar, zoeken we als we op vakantie zijn op zondag een kerk op. In het begin was dat nog vaak in Nederland, maar in de loop der jaren werden dat verschillende landen van Europa. Zelfs een keer in Amerika, in New York.
Veel van onze vakanties hebben we met onze kinderen doorgebracht in Frankrijk. De eerste keer dat we - nog met z’n tweeën - Frankrijk bezochten, wisten we niet beter of in Frankrijk zijn alleen maar Rooms Katholieke kerken.
Naomi zei tegen haar beide schoondochters: Gaan jullie beiden terug naar het huis van je moeder. Moge de HERE jullie liefde bewijzen, zoals jullie die aan de gestorvenen en aan mij hebben bewezen; Moge de HERE jullie rust geven ieder in het huis van een man. Hierop kuste zij hen. Toen barstten zij in tranen uit en ze zeiden tegen haar: Wij keren zeker met u terug naar uw volk.
Ga terug, mijn dochters, zei Naomi, waarom zouden jullie met mij meegaan? …. Nee, mijn dochters, mijn lot is te bitter voor jullie; de HERE heeft zich tegen mij gekeerd. Kan ik soms nog zonen krijgen die jullie mannen kunnen worden?
'Er staat geschreven en er is geschied'. Een uitspraak die zegt dat de geschiedenis houvast geeft. Toch kan de geschiedenis ook onzeker maken. Bijvoorbeeld wanneer je nadenkt over veranderingen die zich in de loop van de tijd hebben voorgedaan in kerk en samenleving. Het is soms net alsof je op drassige bodem terecht bent gekomen.
God maakt Zich bekend, niet in de laatste plaats via de Bijbel. Hij verkondigt daarin talrijke beloften en geboden die voor alle tijden en plaatsen gelden. De Bijbel is een goddelijk boek. Maar toch ook een menselijk boek. Mensen hebben woorden van God op schrift gesteld. Deze menselijke kant komt in alle bijbelboeken naar voren. Een bijbelschrijver is herkenbaar aan zijn eigen 'menselijke' stijl. Ieder schrijft in zijn eigen historische situatie.
In het eerste artikel hebben we stilgestaan bij het ‘waarom’ van preken. Wat is de reden dat we wekelijks twee preken meekrijgen? De conclusie was dat de Bijbel hierin nauwelijks concrete voorschriften geeft. Het wordt aan de tijd, cultuur en aan de inspiratie van Gods Geest overgelaten om telkens opnieuw de ideale vorm te zoeken. En dat is datgene wat het meest tegemoet komt aan de eer van God, aan het elkaar leren, vermanen en bemoedigen in deze concrete tijd. Vanuit die zoektocht ga ik in dit artikel enkele adviezen ter overdenking formuleren.
In reactie op het artikel van Jan van Amerongen betreffende Beamer in de kerk.
Graag wil ik reageren op het artikel, Beamer in de kerk, van broeder van Amerongen in het Kerkblad van 7 september. Het zou te ver voeren en teveel woorden kosten (maximaal 250) om geheel het artikel te ontleden en te weerleggen. U begrijpt dan ook meteen dat ik er niet van overtuigd ben dat deze ontwikkelingen een zegen voor de kerk zijn. Ik denk dat de nadelen, even aannemend dat ze alle benoemd zijn in het stuk, ruimer dan ruimschoots opwegen tegen de “voordelen” mits eerlijk beoordeelt. Maar vooral wil ik hier inzoomen op de laatste zin van de conclusie.
