Schelden en schreien II
Ik was u aan het vertellen over broeder De Lange in mijn tweede gemeente. Hij kon schelden en tieren als geen ander. Maar er begon wat te veranderen. Ik nam met hem de Catechismus door. De tijd van zijn schelden werd al korter. Na het eerste half uur – zijn vrouw en ik hielden hem daar aan – werd het twintig minuten. Daarna een kwartier. Tenslotte hield het schelden op en kreeg ik meer tijd om met hem en zijn vrouw een fijn geestelijk gesprek te hebben over onze enige troost in leven en sterven: het eigendom van Christus te zijn. Soms werd hij zo klein daaronder, dan greep hij mijn hand en schreide als een klein kind. De bonk van een zeeman had een hart van goud!