{mosimage}Spontaan stemt Karel van der Velde er mee in als ik hem vraag, of ik voor het Kerkblad voor het Noorden (KvhN) een interview met hem en zijn vrouw mag hebben over hun randkerkelijkheid. Zijn vrouw Piety luistert op de achtergrond mee en heeft wel enige aarzeling. “Zijn wij randkerkelijk? Zo voel ik het niet.”

Ik leg voorzichtig uit wat de bedoeling is. Het nummer dat voor de startzondag in september verschijnt, krijgt als thema ‘iedereen doet mee’. In de praktijk blijkt vaak dat niet iedereen mee doet. Vooral zij die niet meer deelnemen aan het gemeenteleven, maar wel staan ingeschreven als lid van de gemeente. Allemaal ‘waarom’ vragen kunnen daarbij aan de orde komen. Na nog wat heen en weer gepraat stemmen beiden in met een gesprek hierover. We maken een afspraak.

{mosimage}Sommigen lijken aan alles te kunnen meedoen. Ze zijn zo gezond en de vitaliteit straalt van hen af. Je zou jaloers op hen kunnen worden, omdat zij door niets gehinderd worden en altijd present zijn. Hun energie schijnt eindeloos te zijn. Als je naar hen kijkt, voel je je hopeloos en buitengesloten bij alle activiteiten die op touw worden gezet. Kon jij, zoals zij, maar meedoen aan alles. Dan voelde je je een ‘mens’. Hoe moet het nu?

Zoveel als in je vermogen is probeer je het te verbergen voor anderen dat je gehinderd wordt door ziekten. Kijk, wanneer je een gebroken been hebt, heb je een verontschuldiging voor bepaalde sportactiviteiten. Als je in een rolstoel zit, ontmoet je begrip. Maar er zijn ook verborgen gebreken, die je verhinderen mee te doen. Denk alleen maar aan allergie, zodat ze niet overal kunnen komen, terwijl ze dit wel willen. Sommige jongeren hebben andere ziekten, die hen zo hinderen dat ze niet mee kunnen gaan. Ze lopen met hun handicap niet te koop.
Zo zouden nog meer dingen te noemen zijn.

{mosimage}De zomer die nooit echt begon qua weer is bijna weer voorbij. Vakanties zijn gevierd. Het normale leven begint weer. Ook in de kerk. De startzondag is de aftrap van een seizoen vol van activiteiten in en vanuit de kerk. Kerkenraden, commissies en koren pakken de draad weer op. Het normale rooster van de kindernevendiensten en zondagsscholen wordt weer gedraaid; bijzondere diensten krijgen hun invulling en huisbezoeken worden weer afgelegd. Het thema van dit startnummer is: Ik doe mee. Maar waar moet je nu eigenlijk aan mee doen? Wat wil God dat we als kerk en als kerkleden doen? Enkele kernen: de gemeenschap en het breken van het brood en de gebeden.

In Handelingen 2 lezen we dat de eerste gemeente zich concentreert op vier zaken: het volharden bij de leer van de apostelen en de gemeenschap, het breken van het brood en de gebeden. Van oudsher ligt in onze kerken de nadruk op het onderwijs der apostelen. De Reformatie bracht dat als vanzelf met zich mee. De Bijbel was ongekend. Ik bezocht de St. Piere in Genève.

{mosimage}(Maar past het nog wel in mijn agenda?.....)

Zomervakantie! Eindelijk! Wat keken we er op het laatst naar uit. Alles kwam tot rust. De diverse commissies belegden hun laatste vergadering en wensten elkaar een goede vakantie, al dan niet gepaard gaande met een barbecue. De gemeentelijke slotavond zorgde voor een gezellige afsluiting van het jaar 2010/2011.

Het vergaderseizoen duurde ook wel erg lang dit jaar i.v.m. de late schoolvakanties, maar eindelijk was het dan zo ver. Koffers pakken en op reis naar een andere omgeving, andere cultuur, andere taal, of gewoon lekker thuis zonder verdere verplichtingen. Even geen agenda en de wekker niet op het gebruikelijke vroege tijdstip. Heerlijk genieten van Gods prachtige schepping en de rust na een druk jaar. De kerkbanken leger en daarom(?) gezamenlijke kerkdiensten om de dominee toch een niet al te trieste aanblik te bezorgen vanaf de preekstoel. Lege stoelen werken niet erg motiverend….

Ik tref ze thuis. Bart (34) en Annet (35) Asselman-Panneman. Hartelijke mensen met het huis altijd open voor wie binnen wil vallen. Marit van drie is net naar bed. De jongste spruit van net zeven weken, Berlinda Esmee, ligt tevreden naar vader en moeder op te kijken. De poezen completeren het huiselijke plaatje. Ik vraag: ‘Hoe is dat nu met jullie gegaan in je leven met de kerk? Welke plek had die eerder? En welke plek heeft de gemeente voor jullie nu?’ Een openhartig gesprek.

Beiden waren kerkelijk. Hij Gereformeerd Vrijgemaakt, zij Christelijk Gereformeerd. Bart: ‘Dat ik van mijn kerk losraakte was niet één moment, het heeft meerdere aspecten. Toen ik jong was, was er geen betrokkenheid van de kerk op mij. Er waren nogal wat zorgen en moeiten rondom ons gezin. Maar in plaats van bewogenheid en betrokkenheid, voelde ik vaak van de kant van de kerk en kerkleden verwijt en ‘het opgeheven vingertje’. Ik maakte mee dat ouders hun kinderen verboden met ons te spelen! Het omgekeerde is ook waar: Ik was er, toen ik van de middelbare school ging, wel klaar mee en heb toen mijn lidmaatschap opgezegd.’ Annet: ‘Voor mij was het meer dat ik mij in mijn puberteit afzette tegen allerlei regels en de dingen die moesten. Ik ontdekte de wereld, ook de andere wereld en andere manieren van geloven en kerk-zijn. Ik voelde me niet ongelovig of zo, maar die regels....’

Commentaar

  • Missionaire voorbede 2023-11-03 18:25:06

    Eigenlijk richt ik dit commentaar vooral aan mezelf. Omdat ik er zelf vaak niet aan denk als ik op de...

  • Herverkaveling? 2023-10-20 08:35:40

    In de media duiken de laatste tijd geregeld stemmen op om alle gereformeerde kerken op een hoop te...

  • De achilleshiel 2023-10-06 15:18:46

    Soms gebeurt er iets in je omgeving, dat je aan het denken zet. En als je iemand bent, bij wie dat...

  • Start 2023-09-22 17:35:43

    Het vorige nummer van het Kerkblad was het officiële startnummer. Dit Commentaar schrijf ik op de...