{mosimage}Spontaan stemt Karel van der Velde er mee in als ik hem vraag, of ik
voor het Kerkblad voor het Noorden (KvhN) een interview met hem en zijn
vrouw mag hebben over hun randkerkelijkheid. Zijn vrouw Piety luistert
op de achtergrond mee en heeft wel enige aarzeling. “Zijn wij
randkerkelijk? Zo voel ik het niet.”
Ik leg voorzichtig uit wat de bedoeling is. Het nummer dat voor de
startzondag in september verschijnt, krijgt als thema ‘iedereen doet
mee’. In de praktijk blijkt vaak dat niet iedereen mee doet. Vooral zij
die niet meer deelnemen aan het gemeenteleven, maar wel staan
ingeschreven als lid van de gemeente. Allemaal ‘waarom’ vragen kunnen
daarbij aan de orde komen. Na nog wat heen en weer gepraat stemmen
beiden in met een gesprek hierover. We maken een afspraak.
Lees meer: Zijn wij randkerkelijk?
{mosimage}Sommigen lijken aan alles te kunnen meedoen. Ze zijn zo gezond en de
vitaliteit straalt van hen af. Je zou jaloers op hen kunnen worden,
omdat zij door niets gehinderd worden en altijd present zijn. Hun
energie schijnt eindeloos te zijn. Als je naar hen kijkt, voel je je
hopeloos en buitengesloten bij alle activiteiten die op touw worden
gezet. Kon jij, zoals zij, maar meedoen aan alles. Dan voelde je je een
‘mens’. Hoe moet het nu?
Zoveel als in je vermogen is probeer je het te verbergen voor anderen
dat je gehinderd wordt door ziekten. Kijk, wanneer je een gebroken been
hebt, heb je een verontschuldiging voor bepaalde sportactiviteiten. Als
je in een rolstoel zit, ontmoet je begrip. Maar er zijn ook verborgen
gebreken, die je verhinderen mee te doen. Denk alleen maar aan allergie,
zodat ze niet overal kunnen komen, terwijl ze dit wel willen. Sommige
jongeren hebben andere ziekten, die hen zo hinderen dat ze niet mee
kunnen gaan. Ze lopen met hun handicap niet te koop.
Zo zouden nog meer dingen te noemen zijn.
Lees meer: Kan ik nog meedoen?
{mosimage}De zomer die nooit echt begon qua weer is bijna weer voorbij. Vakanties
zijn gevierd. Het normale leven begint weer. Ook in de kerk. De
startzondag is de aftrap van een seizoen vol van activiteiten in en
vanuit de kerk. Kerkenraden, commissies en koren pakken de draad weer
op. Het normale rooster van de kindernevendiensten en zondagsscholen
wordt weer gedraaid; bijzondere diensten krijgen hun invulling en
huisbezoeken worden weer afgelegd. Het thema van dit startnummer is: Ik
doe mee. Maar waar moet je nu eigenlijk aan mee doen? Wat wil God dat we
als kerk en als kerkleden doen? Enkele kernen: de gemeenschap en het
breken van het brood en de gebeden.
In Handelingen 2 lezen we dat de eerste gemeente zich concentreert op
vier zaken: het volharden bij de leer van de apostelen en de
gemeenschap, het breken van het brood en de gebeden. Van oudsher ligt in
onze kerken de nadruk op het onderwijs der apostelen. De Reformatie
bracht dat als vanzelf met zich mee. De Bijbel was ongekend. Ik bezocht
de St. Piere in Genève.
Lees meer: Ik doe mee
{mosimage}(Maar past het nog wel in mijn agenda?.....)
Zomervakantie! Eindelijk! Wat keken we er op het laatst naar uit. Alles
kwam tot rust. De diverse commissies belegden hun laatste vergadering en
wensten elkaar een goede vakantie, al dan niet gepaard gaande met een
barbecue. De gemeentelijke slotavond zorgde voor een gezellige
afsluiting van het jaar 2010/2011.
Het vergaderseizoen duurde ook wel erg lang dit jaar i.v.m. de late
schoolvakanties, maar eindelijk was het dan zo ver. Koffers pakken en op
reis naar een andere omgeving, andere cultuur, andere taal, of gewoon
lekker thuis zonder verdere verplichtingen. Even geen agenda en de
wekker niet op het gebruikelijke vroege tijdstip. Heerlijk genieten van
Gods prachtige schepping en de rust na een druk jaar. De kerkbanken
leger en daarom(?) gezamenlijke kerkdiensten om de dominee toch een niet
al te trieste aanblik te bezorgen vanaf de preekstoel. Lege stoelen
werken niet erg motiverend….
Lees meer: Ik doe ook weer mee
Ik tref ze thuis. Bart (34) en Annet (35) Asselman-Panneman. Hartelijke
mensen met het huis altijd open voor wie binnen wil vallen. Marit van
drie is net naar bed. De jongste spruit van net zeven weken, Berlinda
Esmee, ligt tevreden naar vader en moeder op te kijken. De poezen
completeren het huiselijke plaatje. Ik vraag: ‘Hoe is dat nu met jullie
gegaan in je leven met de kerk? Welke plek had die eerder? En welke plek
heeft de gemeente voor jullie nu?’ Een openhartig gesprek.
Beiden waren kerkelijk. Hij Gereformeerd Vrijgemaakt, zij Christelijk
Gereformeerd. Bart: ‘Dat ik van mijn kerk losraakte was niet één moment,
het heeft meerdere aspecten. Toen ik jong was, was er geen
betrokkenheid van de kerk op mij. Er waren nogal wat zorgen en moeiten
rondom ons gezin. Maar in plaats van bewogenheid en betrokkenheid,
voelde ik vaak van de kant van de kerk en kerkleden verwijt en ‘het
opgeheven vingertje’. Ik maakte mee dat ouders hun kinderen verboden met
ons te spelen! Het omgekeerde is ook waar: Ik was er, toen ik van de
middelbare school ging, wel klaar mee en heb toen mijn lidmaatschap
opgezegd.’ Annet: ‘Voor mij was het meer dat ik mij in mijn puberteit
afzette tegen allerlei regels en de dingen die moesten. Ik ontdekte de
wereld, ook de andere wereld en andere manieren van geloven en
kerk-zijn. Ik voelde me niet ongelovig of zo, maar die regels....’
Lees meer: Ik doe (weer) mee
