Als plichten met elkaar botsen, staan verschillende eisen tegenover elkaar. Objectief gezien is dat niet mogelijk. Met deze conclusie eindigde het vorige artikel. Maar de beleving daarvan is soms anders. Hoe moeten we daarmee omgaan?

God vraagt van ons niet tegelijkertijd twee tegengestelde zaken. Zijn wil is één. Maar we kunnen een situatie waarin een beslissing wordt gevraagd, ook op een andere manier bekijken. Niet vanuit God maar vanuit onszelf. Die laatste positie is altijd subjectief. Ieder bekijkt de werkelijkheid op zijn eigen manier. De een kan dan de ervaring hebben dat twee eisen even sterk naar hem toekomen, terwijl een ander in een vergelijkbare situatie die ervaring minder heeft of helemaal niet.

Subjectief gezien is er daarom wel een botsing van plichten. Dat is ook naar voren gekomen in de voorbeelden die in het eerste artikel zijn genoemd.

In de vorige artikelen hebben we gekeken naar wie de jongeren van nu zijn en in welke wereld ze leven. In dit laatste artikel wil ik ingaan op de vraag: Wat kun je hier als kerk(lid) nu mee?

Een van de belangrijkste dingen is dat we jongeren niet behandelen als doelgroep die je met research in kaart kunt brengen, maar als individu, medezoeker en gesprekspartner in het proces naar God. Jongeren van nu willen gezien worden. Geen nummer, maar een uniek mens die op zijn of haar eigen manier waardevol is.

De generale synode heeft vorige week vier dagen aaneen vergaderd in de Oenenburgkerk te Nunspeet. Op de eerste dag, dinsdag 1 oktober, werd vooral gesproken over de eenheid met gereformeerde belijders in Nederland en over de jeugd van onze kerken.

Als kerken hebben we al vele jaren goede contacten met de Gereformeerde Bond binnen de Protestantse Kerk in Nederland. Namens het hoofdbestuur van de bond sprak ds. A. J. Mensink de vergadering van de generale synode van onze kerken toe. 'Wij voelen ons thuis bij u', zo waren zijn eerste woorden.

In het vorige artikel heb ik beschreven dat de inhoud van het boek Herstellers, wat mij betreft goed past bij missionaire én diaconale gemeente-zijn. In dit laatste artikel nog enkele gedachten over christen-zijn in onze moderne samenleving.

De tijd dat Nederland een christelijk land was, ligt ver achter ons. Het christelijk geloof is geen gemeengoed meer. Het is, om zo te zeggen, naar de rand van de samenleving geduwd.

Velen zeggen dat geloven een privézaak is. Je ziet dat terug in het huidige beleid in Nederland en andere landen in Noordwest Europa. Dat mensen geloven is prima, maar dat doe je ‘achter de voordeur’. Geloven doe je niet in de publieke ruimte, de ruimte die van iedereen is. Vanuit deze opstelling is er bijvoorbeeld discussie gekomen over het feit dat sommige mensen die in overheidsdienst zijn, zichtbaar een kruisje dragen. Dat mag dus niet meer.